Been there, Don Det

"Sabaidee!"

Het geluid van blije zwaaiende kinderen dat je overal langs de weg hoort wanneer je voorbij rijdt of loopt. Er is in mijn beleving geen leukere manier van begroet worden. Laos was voor mij iets moeilijker inkomen dan Thailand, het is er minder toeristisch en dus minder makkelijk te bereizen. Dit maakt het eigenlijk alleen maar interessanter, maar soms ook wat lastig.

Nu was Vang Vieng (het stadje waar mijn vorige blog eindigde) niet mijn favoriet. Dat kwam niet per definitie door de plek, maar door het feit dat ik mij nog nooit zo beroerd heb gevoelt in mijn leven. Ik heb meer tijd doorgebracht in het hostel dan daarbuiten, en dan met name in bed en op het toilet...Maar ik ga nu te snel.

Op dag 1 (toen ik mij nog prima voelde) zijn we gelijk gaan 'Tuben', iets wat mij werd uitgelegd als: in een rubberband de rivier over drijven met onderweg aanmeren bij een paar barretjes, om hier vervolgens allerlei (drank) spelletjes te spelen. Daarna weer dronken in je band springen, op weg naar de volgende bar. Dit klonk mij als een prima dagbesteding. De eerste bar was ongeveer aan de overkant van waar je in je band springt, je moest dus flink peddelen om de eerste bar niet voorbij de varen. Hier begon het al lekker; Beer Pong, volleybal, harde dance muziek en overal vrolijke mensen volop aan de 'buckets' met Vodka/Rum/Whiskey mixjes. Vooruit dan maar, ik ook maar een bucket met Vodka + ananassap besteld. Al snel werd ik uitgenodigd voor Beer Pong, ik ga nog een keer goed worden in dit spelletje ;) Daarna volleybal en daarna lekker kletsen met mensen op een bankje. Op naar de tweede bar! Deze was zo een 10/15 minuten dobberen stroomafwaarts. Als een soort 'bloedprop' van rode bloedcellen klampte iedereen zich aan elkaars band vast en zo dreven we lachend de rivier over. De tweede bar was heel anders, meer mensen, ander soort omgeving en hier en daar stonden koeien te grazen (lekker contrast). Om niet al te dronken te worden, heb ik hier maar een biertje besteld (had vrees ik niet erg uitgemaakt). Al snel stond ik half aangeschoten samen met een meisje te dansen en hadden we ergens een tuinslang weten te bemachtigen, waar we iedereen heel irritant mee nat stonden te spuiten. Dit is ook ongeveer het laatste dat ik mij kan herinneren... Er schijnt nog een derde bar geweest te zijn, hoe ik hier gekomen ben is mij een raadsel. Één ding weet ik wel, ik drink nooit van mijn leven meer van die vieze buckets en houd het voortaan lekker bij een gewoon biertje ;)

Een 'Tubing' ervaring en kater rijker, heb ik mezelf toch uit bed weten te trekken om samen met wat mensen een scooter te huren en de omgeving te verkennen. Een goede beslissing, want de omgeving rondom Vang Vieng is werkelijk prachtig. De eerste stop was een 'viewpoint', wat inhield dat ik met mijn nog zware hoofd ook nog aan het werk moest en een half uur lang intensief moest klimmen. 2 liters zweet en een hoop gehijg later stond ik bij te top, het uitzicht was het meer dan waard. Hier hebben we een uurtje gezeten om ons voor te bereiden op de weg terug naar beneden. Als beloning voor deze prestatie stond 'The Blue Lagoon' op de planning, dit klinkt weer eens mooier dan de werkelijkheid. Een mooi helderblauw natuur zwembad tussen de bergen + je dagelijkse dosis Chinezen, die zoals altijd weer met veel te veel zijn. Heel ironisch liggen ze allemaal met een zwemvest in het water, want ze kunnen helemaal niet zwemmen.

In het kader van 'even gezond doen' ben ik diezelfde avond ten prooi gevallen aan een salade, de ironie... Met een voedselvergiftiging als gevolg. Ik ben eigenlijk maar zelden ziek, maar wat heb ik hier toch een vreselijke hekel aan. Het alleen zijn, in een warm land, met slechte hygiëne en dan ook nog in een kamer met 8 mensen en gedeelde toiletten werkte hierin niet erg mee. Ik zal jullie de details besparen, maar ik was oprecht zielig.

Toen ik mij na 2 dagen weer oké genoeg voelde om mijn backpack te dragen, heb ik meteen een bus gepakt naar Vientiane (de hoofdstad van Laos). Een privé kamer leek mij wel even chill. Een relaxte kamer was het wel; fijn bed, fijne douche alleen een beetje gehorig. Die avond heb ik een goed restaurant uitgekozen om wat vitamine naar binnen te werken (beste restaurant tot nu toe!) Daarna heb ik eindelijk mijn Netflix abo weer eens benut met het nieuwe seizoen van Stranger Things. Hier heb ik echt intens van genoten, wat een gaaf seizoen! (Ben pas op de helft dus geen spoilers).

In Vientiane ben ik voornamelijk alleen geweest, veel geslapen en lekker gegeten. Dit had ik echt even nodig. Na 3 dagen begon ik mij toch wel een beetje een kluizenaar te voelen en had ik weer behoefte aan sociaal contact. Inmiddels ook weer beter en opgeladen voor mijn volgende avontuur, de 'Thakhek Loop'. Een motor/scooter route van 450 kilometer door het midden van Laos. In de TukTuk naar de bus toe, had ik alweer aanspraak en was de busreis ook stuk leuker. Uiteraard weer 3 uur later dan ons verteld was, kwamen we aan in Thakhek. Ik had als tip gekregen om naar de Travel Lodge te gaan, de Lodge heeft de 'Loop' jaren geleden opgezet en is daardoor het beginpunt van vele backpackers. Er was echter 1 nadeel online te lezen, er werd veel geklaagd over de bekende backpackers-nightmare: Bed bugs. In het kader van; je moet niet alles geloven heb ik gewoon een bed in een dorm geboekt. Gezien je 4 dagen op een scooter zit, wil je niet je hele backpack met je meesjouwen. Deze kon je dus ook achterlaten en alleen het hoognodige in een kleine tas meenemen. Na dat ik alles op mijn bed had uitgepakt, uitgezocht en weer opnieuw ingepakt, zag ik dus de welbekende bed bug over mijn kussen lopen. Om niet gelijk in paniek te raken heb ik eerst maar eens gegoogeld hoe het monster er nu werkelijk uitziet. Ja hoor, het was er inderdaad eentje. Als een gek direct het beestje compleet vertrapt, gevolgd door een grondige matrasinspectie. Verder was er niets te zien, dus heb mijn spullen helemaal doorzocht en ver van mijn bed afgezet met een zak erom heen. Het was inmiddels al 12 uur geweest en dit was het laatste bed, ben in mijn lakenzak gekropen en heb het risico maar genomen... Vreemd genoeg heb ik prima geslapen en werd ik zonder beten wakker.

De volgende dag was dag 1 van de loop. De loop zou ik samen met Bart en Iris (twee Nederlanders die ik in de bus had ontmoet) gaan rijden. Op het laatste moment kregen we er een vierde teamgenoot uit Denemarken bij, de gang was compleet. Nadat we al het papierwerk hadden geregeld kon het avontuur beginnen. Ik had na 3 minuten al pech en mijn scooter startte niet meer. Het probleem bleek geen benzine, dus dat was gelukkig snel opgelost. Na een stukje snelweg waande we ons al snel in het prachtige landschap van Laos. De eerste stop was een grot, het ging gelijk al mis want na een uur lopen in de felle hete zon kwamen we uit bij een meertje. Niet waar we naar op zoek waren, maar wel heel mooi. Daarna; eten! Ik weet niet wat het is op reis, maar iedereen denkt de hele dag aan eten, inclusief ikzelf. Het restaurant dat we hadden uitgekozen had 1 gerecht; noodle soup, lekker makkelijk kiezen dus. De volgende stop was een waterval, hier troffen we een getekende olifant met stoeltjes op haar rug aan. De stoelen zaten met stalen kettingen om haar nek en achter haar staart langs. Het zag er pijnlijk uit, die pijn was ook te zien in haar ogen. Dit was de eerste keer dat ik dit in het echt zag, hopelijk ook de laatste keer. Gelukkig was de attractie niet populair en hoefde de olifant niet aan het werk.

Na de waterval moesten we haasten om op tijd in het guesthouse voor die nacht aan te komen. Het Sabaidee Guesthouse; waar bijna iedereen die de loop rijdt, zijn eerste nacht doorbrengt. Ik begreep al snel waarom! Allemaal knusse bungalows langs de rivier en vanaf 19.00 uur een BBQ bij het kampvuur. Het was een geslaagde eerste dag, maar om half 10 was ik kapot en heb ik mij lekker teruggetrokken in mijn privé bungalowtje.

Dag 2 begon wat traag, maar chill. Gezien iedereen nog sliep heb ik eerst gezellig een half uurtje met mijn vriendin die in Nieuw Zeeland zit gebeld. Ik verbaas mij hier elke keer weer over de verbinding, die hier vaak beter is dan in Nederland. Dag twee was nog mooier, kronkelende bergweggetjes door de jungle, stille watervlaktes met uitstekende dode bomen, idyllische houten dorpjes en hoge kalksteen gebergten aan de horizon. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Tijdens de tweede dag ook weer wat stops gemaakt bij een hele toffe grot en daarna afgekoeld in een soort 'Blue Lagoon'. Ook deze dag weer te laat begonnen en dus net de zonsondergang gemist, dit was dan ook de missie voor dag 3 geworden. Het hostel die avond was niet zo gezellig als de Sabaidee, maar het was precies wat we nodig hadden; onze eigen dorm, een zacht bed, warme douch en een eigen wc. Deze eenvoudige dingen voelen opeens als zoveel luxe wanneer je op reis bent.

Dag 3 was het tijd voor de bekende Kong Lor Cave. De grot bevindt zich op een lange afslag van de loop en lag niet op de route, maar de weg hier naartoe was mijn favoriet. Een 40 km lange hobbelige weg door kleine dorpjes en een mooie landschappen. Het voelt in Laos alsof de tijd stilstaat. De landschappen lijken soms oude schilderijen van een tijd waarin dinosaurussen nog leefden. De huizen (als je het al huizen kunt noemen), zijn gemaakt van hout en bamboe en staan allemaal schots en scheef. Overal lopen koeien, kippen, geiten, honden, katten en varkens, kris kras door de dorpjes heen. Ik heb meerdere keren boven op mijn rem moeten staan, omdat een kudde koeien besloot om even over te steken. Daarnaast heeft ieder huis zijn eigen akkertje grond, met een kleine tractor. De moeder doet de was en kookt het eten, de vader bouwt het huis en bewerkt het land, terwijl de kinderen vrolijk met de dieren spelen en zwaaien wanneer je voorbij rijdt. Met mijn scooter-vormige tijdmachine reis ik door de steeds weer veranderende landschappen en denk ik bij mezelf; ik heb zoveel geluk dat ik dit allemaal mag zien en meemaken.

Aangekomen bij de grot duurde het even voordat we wisten wat de bedoeling was, Engelse spreken is in Laos niet echt vanzelfsprekend. Eenmaal in de kleine smalle boot varend door de 7 km lange donkere grot, waren we blij dat we dit niet hadden overgeslagen. Grotten blijven ook wel een grote fascinatie van mij, het heeft iets rustgevends. Het was er donker en veel was er eigenlijk niet te zien. Toch; in een klein houten bootje door een gigantische grot varen, met enkel een zaklamp is op zich zelf al heel spannend en leuk. Die middag hebben we de zonsondergang niet gemist, op tijd hebben we een super mooi plekje bij het water gevonden. Hier zagen we de zon achter de bergen verdwijnen en werd het geel-kleurige landschap langzaamaan; oranje, rood en paars. Zo mooi! Die avond hebben we weer bij hetzelfde hostel geslapen, want; Why change a winning team?! ;)

De laatste dag was de minst leuke, de weg terug naar Thakhek. Een 150 km lange snelweg met hier en daar nog wat mooie stops. We hebben deze weg als een gek afgelegd en om 14.00 waren we weer terug in Thakhek. Gezien deze stad niet zo spannend is en ik niet weer tussen de bed bugs wilde slapen, besloot ik samen met Iris de nachtbus naar The 4000 Islands te pakken. Een eilandengroep in de Mekong rivier onderin Laos, op de grens van Cambodja. Er was 1 optie: de lokale nachtbus die er 10 uur over zou doen, weinig keuze dus. Het is bijna hilarisch, hoe kut deze reis was. Wat was ik blij met Iris die nacht. Op het busstation kwam een rammelend koekblik aangereden met een zwarte stinkende rookwolk erachteraan. Bij het zien van deze bus dacht ik bij mezelf; je zal toch in zo een bus moeten zitten... Dit was uiteraard onze bus, de bus waar wij ons de komende 10 uur in zouden gaan bevinden. Met lichtelijke smetvrees trekjes hebben we de moed bij elkaar verzameld om de bus te trotseren. We kregen als tip om achterin te zitten omdat daar meer ruimte was. Dit was inderdaad het geval. De stoelen waren allemaal kapot of doorgezakt, de ramen zaten vol met barsten en alles was stoffig. Enigszins content met onze veroverde plekken, moest ik uit stress toch nog even snel plassen. Toen ik terugkwam had Iris er een buurman bijgekregen; een bierdrinkende, gedroogde vis kauwende local had zich gezellig naast haar geïnstalleerd. De wanhoop was duidelijk op haar gezicht af te lezen. Ik had medelijden, maar was stiekem blij dat hij daar zat. De rit kon beginnen; met een hoop herrie en stank van de motor bewoog het voertuig zich sneller voort dan je zou verwachten. Na een uur stonden we opeens stil, er kwamen allemaal mensen de bus in met eten. Doorgekookte stink-eieren op stokjes, gedroogde vis en stukken vlees die er erg onbetrouwbaar uitzagen. Niet mijn idee van een lekkere snack, maar verschil moet er wezen... Ongeveer ieder uur stond de bus opeens random stil, soms 5 minuten, soms een half uur en soms gewoon een uur. Waarom precies? Geen idee... Opeens werden we (na 12 uur in deze helse bus) In the middle of nowhere, de bus uitgezet. Hier werden we opgehaald door een man die ons naar de boot bracht die ons naar Don Det zou varen. We moesten nog even wachten, klein half uurtje (een uur dus). Tijdens het wachten kregen we een cadeautje van moeder natuur. De mooiste zonsopgang die ik ooit gezien heb, want na die busrit hadden we dat zeker wel verdient. Dit soort kleine onverwachte dingen, zijn soms de leukste :)

Met een klein privé bootje werden we naar het eiland gebracht, een mooie rustige tocht van een uur door de 4000 Islands heen. Het eiland was heel relaxed, goede sfeer en vriendelijke locals. We hadden een kleine bungalow geboekt, echter was alles bij aankomst vol en kregen we een upgrade naar een veel luxere kamer. Score! Die dag was de planning: extreem chillen. Toen Iris op Instagram zag dat een vriendin (Annelies) van haar toevallig ook net op Don Det was aangekomen, hebben we haar ook uitgenodigd om samen helemaal niets te doen. Het klikte meteen en er werden alweer plannen voor de volgende dag gemaakt. Kajakken door de eilanden heen. Omdat wij daadwerkelijk het idee van synchroon roeien begrepen, waren we meteen het topteam van de groep. We werden dan ook direct door een veel te enthousiaste Amerikaanse chick “The Dutch Rowing Teaaaaaam!!!” genoemd. Als je dit heel overdreven Amerikaans en vooral hard uitspreekt, dan hoor je ongeveer de irritatie die wij voelden die dag. Het heeft wel voor een goede band gezorgd; een gedeelde irritatie waar je op kan zeiken. Verder was het vooral een hele leuke dag met een afwisseling van kajakken, watervallen bezoeken, lunchen op een onbewoond eilandje en mensen ontmoeten. Om half 5 kwamen we dan ook voldaan uit de kajak, net op tijd voor de zonsondergang op de hoek van Don Det. Ook daar was het Amerikaanse meisje weer; “In Texas we always clap when the sun is completely out of sighhhht, let's keep the tradition aliveeee!!!”. Onze perfecte zonsondergang werd dus verstoord door een eenpersoons applaus met gegil. Beetje jammer dit...

De volgende dag hebben we een rondje rond het eiland gelopen en lekker de Freek Vonk uitgehangen. Koeien, kippen, kuikens, varkens, kittens; Iris en Annelies zijn gelukkig net zo dierengek als ik. Die avond hebben we ongestoord de zonsondergang weer kunnen kijken, hierbij hebben we vooral niet geapplaudisseerd. Ga weg met je domme traditie ;)

Inmiddels zitten we met z'n drieën alweer in Cambodja,
onze fijne busrit hiernaartoe vertel ik de volgende keer ;)

Toedeloe!