“Tạm biệt” Vietnam

7 maart 2018 - Hanoi, Vietnam

Na twee weken Hanoi was het wel weer tijd voor iets anders, ik had in het hostel twee mensen ontmoet (Camille en Marco) die naar Cat Ba gingen. Wat een toeval, dat was ook mijn plan. Bus – ferry – bus, het vaste riedeltje, met de vaste irritaties. Eenmaal aangekomen barstte ik van de honger. Het was mooi weer en ik ben op het terras van het hostel gaan zitten om wat te eten. Opeens kwam de manager van het hostel aanzetten met een gigantisch glas wijn, dat tot de rand vol zat. “Happy new year!” Alles in Azië is goedkoop, maar wijn is duur. Een gratis glas wijn sla je – ondanks een lege maag – daarom niet af. Een klein half uurtje later zat ik in mijn eentje vrolijk en aangeschoten op het terras te genieten van mijn halve vissenkom met wijn. Ik vond Cat Ba nu al leuk.

De volgende dag hebben we mountainbikes gehuurd, om naar het midden van het eiland te fietsen. Hier was een korte hike en klim naar het 'viewpoint'. Camille was een beetje ziek en is halverwege terug gefietst, dus bleven Marco en ik over. Dat fietsen viel nog niet mee... de berg af was leuk, maar omhoog was niet te doen. De helft van de tijd hebben we dan ook maar gelopen, “volgende keer een scooter?” Ja, goed idee. De hike was leuk en vrij kort, maar het uitzicht was te gek! Honderden kleine groene bergen, zover je kon kijken. De 'Bob Ross' in mij heeft nog een poging gewaagd om het geheel na te tekenen, ik moet nog een beetje oefenen denk. We hadden wat snacks meegenomen en hebben bovenaan zo'n twee uur gezeten, gegeten en gezellig zitten kletsen. Prima dagje zo!

Die avond gingen we vroeg naar bed, want de volgende dag hadden we – op aanraden van Iris en Annelies – een boat cruise door 'Ha Lan Bay' geboekt. Dit ligt naast 'Ha Long Bay' en is net zo mooi, maar dan zonder de hordes Chinezen. Een 'cruise' klinkt voor mij als een moderne witte boot met zeurende bejaarden. De naam weerhield mij daarom een beetje om zoiets te boeken. Gelukkig was het een sfeervolle oude houten boot, met enkel jonge mensen. De eerste stop was 'Monkey Island', hier hebben we met 25 man tegelijkertijd, de hoogste rots beklommen om uit te kunnen kijken over Ha Lan Bay. Op het moment dat we boven stonden, brak opeens de zon door en hadden we fantastisch uitzicht over de eilanden. Wij waren gelukkig als eerste boven en hadden eventjes het rijk alleen om een flauwe photoshoot te houden. Al snel stond het helemaal vast met mensen die omhoog of juist omlaag wilden klimmen, lekker Aziatisch en vooral levensgevaarlijk geregeld weer ;) Daarna begon het echte varen. Anderhalf uur lang door de honderden kleine onbewoonde eilandjes, het was prachtig en we waren zo goed als de enige boot. We zaten met een klein groepje op het dek en genoten stilletjes van het uitzicht. Het was daarna tijd om te gaan kajakken, dit was voornamelijk hilarisch met zo een grote groep. Ik blijf mij verbazen over het gebrek aan roei-skills van sommige mensen. De huppelkutjes van de boot hadden alleen maar ruzie met de peddels en kwamen amper vooruit. Het duiveltje op mijn schouder hoopte stiekem dat hun kajak om zou slaan, om ze vervolgens als twee verzopen katten boven te zien komen. Helaas... In tegenstelling tot de twee dames, hebben Marco en ik als een olympisch team (“The Dutch rowing team!” haha, Don Det grapje met Iris en Annelies, dus...) geroeid en hadden dus flinke honger. Ook de lunch was daardoor een ongeplande wedstrijd geworden, want binnen no-time was onze hele tafel leeg gerausd terwijl iedereen nog bezig was. Pfff... wat een langzame mensen allemaal :p

De volgende stop was, jaja; zwemmen. Het was hoogstens 18 graden en bewolkt, maar ik moest en zou in Ha Long Bay/Lan Ha Bay hebben gezwommen. Marco offerde zich als eerste op en sprong gelijk de boot af, ik volgde direct daarna. Als een astma patiënt kwam ik hyperventilerend boven, kkkoud!!! Iedereen keek ons met een angstig gezicht aan en een iemand stelde de zeer nuttige vraag of het koud was... Nee, echt heerlijk warm. Na nog een rondje om de boot te hebben gezwommen, vond ik het wel genoeg. Inmiddels hadden wat andere mensen zich aan de kou gewaagd en sprongen ze één voor één van de boot. Voornamelijk de creperende gezichten van mensen die net bovenkwamen waren een genot om te zien. Na een uurtje waterpret zat de dag er alweer bijna op en voeren we langzaam terug naar de haven. Wat een heerlijke dag weer :)

De volgende dag dus maar scooters gehuurd in plaats van een fiets. Weer enkel met Marco, want Camille had 5 Skype dates en een scooter fobie ontwikkeld in Ha Giang. Er was niet echt een plan gemaakt, enkel een beetje rondrijden en rondkijken. Dit is een grote hobby van mij in Azië en blijkbaar ook van Marco. We hebben het hele eiland rondgereden, de allerkleinste en meest interessante grot bezocht en weer over van alles gepraat. Na deze dag besloten we om samen de 'Ha Giang Loop' te rijden in het uiterst noorden van Vietnam. Hier keken we beiden al weken naar uit en gezien de loop nog niet zo bekend is, is een reismaatje hiervoor wel zo prettig.

Maar eerst, Sapa! Vanuit Cat Ba ben ik in mijn eentje met de nachtbus naar Sapa gegaan. Sapa bezoeken was wel een dingetje, dit vanwege (je raadt het al), het weer. 'Niets is zo veranderlijk als het weer', de persoon die dat bedacht heeft komt denk ik uit Sapa. Het weerbericht zag er goed uit, dus ik heb toen direct de bus gepakt. In de stromende regen om half 3 s'nachts kwamen we aan. Lekker dan... We konden tot 6 uur in de bus blijven slapen, prima geregeld. Om 6 uur werden we de bus uitgezet en werden we direct overvallen door locals die trekkingen en overnachtingen aanboden. "Ga weg, laat me met rust!" Dacht ik, terwijl ik alle kleine vrouwtjes één voor één af probeerde te wimpelen.

Ik was avontuurlijk geweest en had online een 'homestay' geboekt in een klein dorpje ernaast, hier had ik echter op dat moment wel spijt van. Er reden namelijk alleen scooters naar het dorpje, dus moest ik met al mijn spullen 25 minuten achterop de scooter – door de regen – over hobbelige modderpaden. Eenmaal verkleumt aangekomen, bleek ik de enige gast te zijn op dat moment. Ik kreeg een warm kopje thee en werd daarna naar mijn kamer begeleid. De kamer was een grote koude klamme zolder met matrasjes op de grond. Hier werd ik niet direct blij van... Ik besloot alle kussen en dekens te verzamelen, om een fort te bouwen tegen de kou. Trots op mijn bouwsel kroop ik er knusjes tussenin. Dikke tegenvaller, want alles was koud en nat door het vochtige klimaat en het gebrek aan isolatie. Hier heb ik 2 uur liggen rillen van de kou, toen was ik er klaar mee. Ik heb een hostel geboekt in het midden van Sapa, met normale verwarmde kamers en geïsoleerde muren. Met lichtelijke schaamte heb ik mijn spullen gepakt en ben ik weer naar beneden gelopen. Ik moest voor 1 nacht betalen, prima en ook logisch. Even later zat ik weer achterop de scooter terug naar Sapa, wat een domper. Agh ja, soms pakken dingen ietsje anders uit dan gedacht. Die dag was er niet veel aan in het stadje; koud, regenachtig en mistig. Ik ben een klein koffietentje ingevlucht en heb hier warme chocomel bij de open haard gedronken, ook niet verkeerd vond ik. Hier heb ik mijn plannen voor de volgende dag gemaakt, een trekking door de rijstvelden. Het zou namelijk morgen wél mooi weer worden, laten we het hopen...

De volgende dag begon wederom waardeloos; onweer, regen en door de mist kon je niet eens de overkant van de straat zien. Opeens... binnen 10 minuten, ging het van: 'gadverdamme-fuck-die-trekking-ik-blijf-binnen-met-warme-chocomel' naar: 'ik-moet-nu-naar-buiten-en-ga-pas-weer-naar-binnen-als-de-zon-ondergaat' Nooit eerder heb ik het weer binnen zo een korte tijd compleet om zien slaan. Op naar de rijstvelden dan maar. Ik had een tour met een lokale gids geboekt, niet wetende dat dit een privé tour zou zijn. Mijn gids heette May, 22 jaar en opgegroeid in de tribe van het bergdorpje 'Lao Chai' dat naast Sapa ligt. Ze deed dit werk al 5 jaar en sprak vloeiend Engels. Die dag hebben we samen 20 kilometer door de velden gelopen. Ondanks dat de rijst nog niet geplant was en de terrassen dus leeg waren, was het adembenemend mooi. De zon speelde hierin natuurlijk wel een belangrijke rol, wat een geluk dat hij deze dag gekozen had om te schijnen. Tijdens het wandelen vertelde May mij alles over (natuurlijk) rijst, haar leven, haar tribe en bespraken we de grote verschillen tussen onze twee culturen. Ik merkte veel jaloezie naar het uiterlijk van westerlingen; "I wish I was tall like you, you could be a model", "I like your curly hair, mine is boring", “I wish my skin was whiter, so I use whitening cream”. Dit waren dingen die ze af en toe tussendoor zei. Ik vroeg haar waarom ze dat allemaal wilde, haar antwoord; “Because Western people are the most beautiful people, we all want to look like them.” Dat is eigenlijk best gek en ongemakkelijk om te horen, maar blijkbaar wel een veel gedeelde mening hier. Ondanks de culturele verschillen, blijven we gewoon vrouwen onder elkaar en hebben we veel gelachen en schaamteloos over mannen geroddeld. Want May viel niet op Aziatische mannen, “They are lazy and look weak, I want a chubby ginger man!” “Hahaha, why a chubby ginger?” vroeg ik. “Chubby men are nice and ginger people are special. They say gingers have no soul, I will tell him we can share one. If he laughs and is not offendid he is funny too!” Haha, wat een heerlijk wijffie. Het was inmiddels tijd om te lunchen, de lunch werd verzorgd door een lokale vrouw bij haar thuis. Ze had een prachtig huis gemaakt van bamboe, dat midden in de rijstvelden stond. Hier hebben we heerlijk gegeten met uitzicht over... jup, de rijstvelden. Tijdens de trekking liepen we door 3 dorpjes heen, waaronder dus ook Lao Chai. May liet haar basisschool zien en we liepen langs haar huis. Bij haar buurvrouw hebben we een snack gehaald; suikerriet. "This was my favourite healthy candy when I was a child!" Ik heb het enkel een keer aan olifanten gevoerd, maar nooit zelf geproefd. Het ziet er niet lekker uit, maar het is veel zoeter en sappiger dan je zou verwachten. Echt een super lekkere snack, al vraag ik mij af of het wel zo goed voor je is. In het laatste dorpje namen we afscheid van elkaar en werd ik met een motortaxi weer teruggebracht naar Sapa. Met een grote glimlach zat ik achterop en was ik dankbaar voor deze bijzondere dag.

In Sapa was ik een echte einzelgänger en had ik gewoonweg geen zin om vrienden te maken. De laatste dag heb ik in mijn eentje een scooter gehuurd en heb ik mij prima vermaakt met mijn tweewielige vriend. De hele dag met luide power/folk metal in m'n oren; door de bergen crossen, een waterval bezoeken, snacks eten op een uitkijkpunt en weer warme chocomel drinken bij de open haard. Wat een zorgeloos bestaan lijdt ik toch momenteel. Mijn goede humeur werd de volgende ochtend alweer snel door de plee gespoeld door mijn busrit naar Ha Giang. Ik werd door de eigenaar van het hostel met de scooter afgezet in het centrum en er kwam een kleine oude minivan aanrijden. Er was nog een klein plekje naast het raam vrij, met groot gebrek aan beenruimte. Ajoh, het is maar voor 5 uurtjes dacht ik. Eenmaal opweg, ging er muziek aan; een soort foute techno/trance met een vreselijk slechte beat. Na een kwartier stopte we en werden alle tassen uit de bus gehaald en op dak geknoopt. Heel raar. Even later werden er allemaal spullen ingeladen, weer even later kwamen er allemaal locals bij, weer later nog meer spullen en voor we het wisten zat iedereen helemaal ingebouwd en kon je geen kant meer op. Dit ging de gehele rit zo door en ieder kwartier stonden we weer een paar minuten stil. Ik ging eens goed opletten wat er nu precies gebeurde wanneer we stil stonden. Voorbeeld 1: Er kwam een man aanlopen met een doos met spullen, deze werd meegenomen en we reden verder. Verderop kwam er een vrouw aanlopen en ze kocht letterlijk een föhn uit de doos met spullen van de stop ervoor. De 5 uur durende rit werden er 9 en de op repeat staande muziek, werd met het uur harder gezet. Ik had honger, maar had geen eten. Ik had dorst, maar wilde niet moeten plassen. Alles deed zeer, maar ik kon mij niet bewegen. Volslagen chagrijnig kwam ik in Ha Giang aan, waar ik mijn woede op de eerste “Taxi?” vrager heb afgereageerd. Marco was al in het hostel en begon meteen enthousiast allemaal verhalen te vertellen. Eerst reageerde ik geïrriteerd en bot, maar al snel was ik de dag vergeten en werd ik dol enthousiast over de komende 4 dagen.

Mijn oorspronkelijke droom (en dus ook die van Marco) was, om van zuid naar noord te rijden op een motor. De motors die de meeste mensen daarvoor kopen zijn de 'Honda Win, 125 cc'. Geen échte motors, maar zo zien ze er wel uit. Vanwege het onvoorspelbare weer heb ik het uiteindelijk niet gedaan, achteraf misschien ook wel beter. Om toch een stukje op deze bikes mee te pakken, hadden we beiden het idee om deze voor de Noorder loop te huren. De scooter had makkelijker geweest, maar dit was natuurlijk veel cooler. ;) Daarnaast moet je in Vietnam gebruik maken van het feit; dat je zonder enig rijbewijs, gewoon een motor kunt huren en maar een eind heen kan crossen. Het was even wennen met schakelen, maar al snel reden we met een grote glimlach door het prachtige landschap van Ha Giang.

Het was afwachten wat het weer zou doen, twee weken eerder lagen de temperaturen nog tegen het vriespunt aan. Toen we 's ochtends wakker werden, begon het flink te regenen. Nee hé... dat hadden ze niet voorspeld :( Het duurde even voordat alles geregeld was; motor, papierwerk, uitleg route, tanken, spullen vastbinden, etc. Toen we 2 uur later eindelijk wegreden, klaarde het op en is er geen druppel meer gevallen die dag. De trip begon gelijk goed op deze manier. Eenmaal het kleine stadje uit, bevonden we ons meteen in een magische omgeving van afwisselende landschappen. Naaldbossen, gigantische gebergten, hoge uitkijkpunten, groene valleien met kabbelende beekjes en kleine boerendorpjes tussen de akkers. Iedere 5 minuten stonden we weer stil voor foto's, dag 1 was nu al boven verwachting mooi! De eerste nacht zijn we verbleven in een homestay, het was een groot houten huis midden in een vallei. Hier verbleven we met een Deens meisje en bij de buren sliepen nog 3 oudere Amerikanen, die de tocht met een 'Easyrider' deden (dit houdt in dat je achterop de motor zit bij een lokale gids). We aten mee met de family dinner op een kokosmat in het midden van de kamer. Deze kamer was eveneens de kamer waar we sliepen, tegen de muur lagen wat dunne matrasjes op de grond. Nee, voor interieur ideeën moet je niet naar Vietnam. Of juist wel... lekker goedkoop zo een leeg huis, maar gezellig is anders. Ook tijdens dit diner werd de rijstwijn weer in overvloed geschonken, voor ik het wist was ik flink aangeschoten en heb ik enthousiast meegezonden met de karaoke set. Oeps, maar het was wel ontzettend gezellig. Slapen was hierdoor een makkie, wakker worden was wat lastiger. Met heel veel dorst werd ik wakker en het duurde wel een paar uur voor ik mij weer goed voelde. Ik was niet de enige die uitgedroogd was, ook mijn tank was leeg en dus kon ik hem met mijn kater duwen naar het eerste tankstation. Tijdens het duwen zweette ik mij kapot, het was namelijk prachtig weer. Helder blauwe lucht en 25 graden! Hoe dit ineens kon snapten wij ook niet, maar het was meer dan welkom :D

Deze dag was nog beter dan de eerste, door het mooie weer waren de uitzichten beter te zien. Echter had mijn bike – net als ik – wat opstartproblemen. Iedere keer dat ik stilstond, viel de motor uit en kreeg ik hem met moeite weer aan. Na een paar uur werd ik er helemaal gestoord van en heb ik flink staan schelden tegen mijn metalen vriend. Marco heeft zich toen opgeofferd en we hebben ze omgewisseld. Ondanks de technische problemen, was deze dag misschien wel de mooiste van de vier. Uitzichtpunt na uitzichtpunt, naaldbossen, oude ruïnes en maan-achtige woestijnlandschappen. Wanneer ik dacht dat het niet beter kon, werd dit steeds weer overtroffen. Het laatste stuk weg tussen 'Meo Vac' en 'Dong Van' lag hoog in de bergen, met honderden kilometers uitzicht. Nooit eerder heb ik zoiets waanzinnig moois gezien, met een grote glimlach reden we met de late middag zon de pas door. Doordat de zon al laag stond veranderde het landschap continue van kleur, waardoor het er soms buitenaards uit zag. Einde dag hebben we een privékamer in een hostel geregeld, even wat luxe was wel fijn. Na het avondeten vielen we beiden als een blok in slaap.

De derde dag reed de bike weer als een zonnetje. Er bleek een knopje een kwartslag gedraaid te zitten, toen Marco deze terug draaide was het probleem opgelost. Gelukkig maar, want wellicht had hij – ondanks zijn geduld – anders dezelfde scheldpartij gevoerd. Vandaag lag China op de planning, of naja de illegale grens tussen de landen. Hier kun je stiekem even oversteken via een klein weggetje, is achteraf niet geheel zonder risico. Had ik dat geweten, had ik wellicht niet luidruchtig staan schreeuwen dat ik in China was en rustig in de bosjes zitten plassen. Een stukje verderop ligt het meest Noordelijke punt van Vietnam, de rivier onderscheidt de twee landen van elkaar. Hier staat een grote uitkijktoren met een gigantische trap. Toen we helemaal bezweet en buiten adem boven kwamen, zagen we dat er gewoon een weg naartoe ging vanaf de andere kant. Op het pleintje – waar iedereen zijn scooter geparkeerd had – keken mensen ons vreemd aan, want welke gek ging dat nou lopen...? Tja, des te meer konden we genieten van het uitzicht hadden we maar bedacht. Wel een mooi idee dat je aan de ene kant uitkijkt op Vietnam en aan de andere kant op China. Al zie je hier natuurlijk niets van. Na wederom een super mooie dag op de motor, hebben we die avond een homestay gevonden. Hier verbleven 6 andere backpackers die de loop andersom reden, 3 Canadezen, twee Duise meisjes en een Schot. Hier gebeurde wel iets grappigs, want je raakt aan de praat en het vaste vragenlijstje wordt voor de zoveelste keer afgewerkt. De 3 Canadezen bleken in hetzelfde hostel als ons in Hanoi te zijn geweest. Gezien ik hier bijna 2 weken gebivakkeerd had, bestond de kans dat ik ze gezien had. 1 van die dagen heb ik toen volledig doorgebracht in de movie room met Netflix, hier zaten nog 3 gasten bij waar ik – in het donker – gezellig mee heb zitten kletsen. Toen ik de 'krullenbol' van de groep nog eens goed aankeek, herkende ik opeens zijn silhouet. “Oh wait, you're the guys from the movie room during TET Holiday!” Haha, wat een heerlijk toeval weer. Die avond was een gezellige laatste avond en weer heel anders dan de twee avonden ervoor.

De laatste dag zijn we weer vroeg vertrokken, we hadden nog 100 kilometer en een grot bezichtiging gepland staan die dag. Toen we een uurtje aan het rijden waren, kwamen we een fietser tegen die Marco kende. Het was een Amerikaan waar hij een aantal weken mee gereisd had. Hij zou de loop op de fiets gaan doen, wat een held! Hij reed de route andersom en was pas net begonnen. Tot nu toe viel het hem alles mee, zei hij. Ik reageerde verbaasd, gezien de wegen continue omhoog en omlaag gingen. Nadat we verder reden werd snel duidelijk waarom het hem alles meeviel, deze dag was namelijk bijna alles vlak. Geen hoge zandige slingerwegen door de bergen, maar mooie rechte geasfalteerde wegen door valleien en bossen. Arme jongen, hij had geen idee waar hij aan begonnen was... De eerstvolgende stop was de grot, het was een aardige klim om er te komen. Op een dronken groep Vietnamezen naast de ingang na, was er niemand te bekennen. Zonder er al te veel van te verwachten, liepen we de grot in. Het was vele malen groter dan verwacht, daarnaast was het soms niet eens zo eenvoudig en moest je je door kleine gangetjes wurmen. Niet het mooiste dat ik gezien heb, maar wel een leuke afwisseling na 3 dagen rijden. De laatste 50 kilometers waren dezelfde als op de heen weg, hierdoor was de drang om overal te stoppen voor een foto wat kleiner. Om deze gewonnen tijd toch goed te benutten, hebben we bij 'Heaven's Gate' nog een laatste koffie gedronken. We keken terug op de 4 fantastische dagen en wat een geluk dat we zulk mooi weer hadden. Dit was mijn absolute hoogtepunt van Vietnam, de perfecte afsluiter dus.

Weer terug in Hanoi, het voelde een beetje als thuiskomen. Ik had hetzelfde hostel weer geboekt en toen ik binnen kwam lopen hoorde ik enthousiast “You are back!” Even bellen met het thuisfront, bahn mi naar binnen gewerkt, egg coffee gehaald en wat fruit van een vrouw op straat gekocht. We zijn er weer hoor :p Dit keer moest ik wel iets meer gaan doen dan alleen maar overal eten vond ik. Ik had een lijstje gemaakt van de dingen die tijdens TET gesloten waren. Deze laatste dagen zou ik niet alleen zijn, want Ingrid (van Thailand) was ook in Hanoi! Na flink wat te hebben bijgekletst zijn we naar het 'Woman Museum' gegaan, de 'Hao Lo Prison' en hebben we ons gewaagd aan een kookcursus. Onder het mom van 'Heel Holland Bakt' er-niets-van, stonden we als een stel klunzen in de keuken. Met lichtelijke schaamte dat we beiden niet eens fatsoenlijk een ui konden snijden, hebben we ons kostelijk vermaakt en lekker kunnen eten van onze probeersels. De laatste dag was ook Marco weer in Hanoi en hebben we mijn avontuur traditioneel afgesloten met eten, koffie en nog meer eten. Ingrid vertelde dat het eten in de Filipijnen niet zo heel best is, nog even extra genieten dus. Als aandenken aan Vietnam heb ik die dag een bijzondere ketting gekocht; een handgemaakte zilveren boom met een groene steen erin. Een mooi tastbaar aandenken aan een leuke tijd. Die avond heb ik om 10 uur de taxi naar het vliegveld gepakt, op naar mijn volgende avontuur!

Toedeloe!

p.s. beetje late post vanwege het slechte internet in de Filipijnen ;)

Foto’s

5 Reacties

  1. Riet:
    12 maart 2018

    Hopelijk vergeet je ons niet buhuhu
  2. Julia Warmerdam:
    12 maart 2018
    Wat een geweldig reisverhaal weer. Je kunt heerlijk schrijven. Alsof ik erbij was. Lekker blijven genieten hoor. Bofkont. Dikke kus van mama
  3. Loes:
    12 maart 2018
    Hoe doe je het toch elke keer weer?! Wat een verhaal maar zo tof om te lezen! Op naar de Filipijnen😍 maar vooral warmte 😉 Ik kan niet wachten, haha!
  4. Wilfried en Annemarie:
    12 maart 2018
    Heerlijk verhaal !! Lekker doorpakken en mooi Travellen !
  5. Iris:
    13 maart 2018
    Judith, super leuke blog! Het is vooral leuk dit te lezen en dat ik precies weet waar je het over hebt en dat ik de foto’s zie en precies weet waar dat is ;) Veel plezier in de Filipijnen!