“Don't worry 'bout a thing, 'cause every little thing gonna be alright”

Op naar Manilla, de gevreesde stad van Zuidoost Azië. Na een bijzonder relaxte vlucht vanuit Hanoi, kwam ik hier om 5 uur 's morgens aan. Snel een Uber geregeld en om 7 uur stond ik al bij m'n hostel. Ik mocht nog even slapen in de movie room (ik hou van deze kamers), voordat ik eropuit trok de stad in. Ik had 1 dag in Manilla, is ook wel voldoende gezien het niet de meest gezellige stad is. Onveilig heb ik mij overigens niet gevoeld. De mensen zijn erg vriendelijk en overal waar ik liep werd ik enthousiast begroet; ”Hello ma'am!” “How are you ma'am?” Heel anders dan Vietnam, het heeft een beetje een Zuid Amerikaanse vibe. De scooters hebben plaats gemaakt voor tricycles – een overdekte driewieler – en waar in Thailand de straten overlopen van de TukTuks, hebben ze hier 'Jeepneys'. De vele oude Amerikaanse oorlog jeeps, hebben ze gepimpt tot gekleurde mega taxi's die het straatbeeld opfleuren. Ook de taal is een hele verheldering; normale rustige stemmen en geen irritant hard gesnauw. Nog een groot voordeel; geen getoeter! Don't get me wrong, I loved Vietnam, maar die vervelende taal en het irritante getoeter werkte na 2 maanden nog altijd op mijn zenuwen. Ik zat in het business gedeelte van Manilla, het rijke gedeelte dus. Echt een 'eerlijk' beeld heb ik daardoor niet gekregen van de stad. Al weet ik niet of ik er goed aan had gedaan om de sloppenwijken binnen te wandelen, had er overigens graag een kijkje genomen. 

Als er 1 ding is dat je in Manilla moet doen, is het één van de vele 'mega malls' bezoeken. Grote luxe winkelcentra bomvol dure glimmende merkproducten die je allemaal niet nodig hebt. Er is hier nogal een groot contrast tussen arm en rijk, dat wordt in deze malls extra duidelijk zichtbaar. Met bewondering en ook lichtelijke afschuw slenterde ik met mijn niet gepaste versleten hippie-outfit door het complex heen. Als een VIP werd ik onthaald en er werd mij letterlijk van alles 'aangesmeerd'. Na een gratis hand-massage met een of andere dure zee-mineraal-scrub en Jojoba-nog-wat-olie, heb ik de lieve dame helaas teleur moeten stellen haar '80 euro per potje' producten niet te willen kopen. Jaaa, de Filipinos houden wel van mooie dure spulletjes. Ik voelde mij wel een onverzorgd ding in het winkelcentrum. Na een paar uurtjes struinen ben ik weer terug gegaan naar het hostel, voordat het donker werd. Hier heb ik mijn roommates ontmoet; een Fransman van 80+?... En een Amerikaanse 57 jarige metal drummer. We hadden direct een klik en zijn samen wat gaan eten. Na een interessant levensverhaal en wat nieuwe metalband tips ben ik lekker gaan slapen.

De volgende dag moest ik op tijd de taxi pakken, om naar de pier te gaan voor de 2Go ferry naar Coron. Op de ticket stond dat je minimaal 4 uur(!) voor vertrek aanwezig moest zijn. Dat vond ik wat overdreven en had bedacht dat 2 uurtjes ook wel voldoende moest zijn, geen rekening gehouden met het mega drukke verkeer in Manilla. M'n Uber was een half uur te laat en vervolgens stonden we een half uur vast waardoor de tijd langzaamaan steeds krapper werd. Toen we er bijna waren hoorde ik een harde klap; “noooo!” Riep de taxichauffeur, we waren aangereden door een truck achter ons. Alles stond direct vast en half Manilla had zich binnen no-time rondom de auto heen verzameld. “Kut kut kutzooi” riep ik hardop. Nu ga ik m'n boot missen dacht ik, niet denkende aan de arme man wiens auto in de prak gereden was. Na een paar minuten ben ik de auto uit gerend op zoek naar een andere taxi, gelukkig kreeg ik hulp van 6 man en zat ik voor ik het wist in een andere auto. De man sprak geen Engels en had na poging 3 – van het laten zien van mijn route op Google Maps – nog steeds geen enkel idee waar ik naartoe wilde. Niet snel verlies ik mijn geduld, maar hij kreeg het voor elkaar. Na een hoop gestres was ik eindelijk bij de pier, ik had nog 30 minuten voordat de boot vertrok. Binnen letterlijk 5 minuten zat ik op de boot... Had ik dit geweten, dan had ik mezelf een hoop grijze haren bespaard.

Ik had de komende 15 uur om bij te komen van de chaotische ochtend. Al snel had ik een mooi plekje op het dek veroverd, waar ik de hele middag lekker in m'n eentje muziek heb zitten luisteren terwijl ik uitkeek over de golven. Wat hou ik toch van varen <3 Na een geweldige zonsondergang moest ik misschien toch maar eens sociaal gaan doen. Al snel ontmoette ik wat leuke mensen waar ik de avond mee doorgebracht heb. Om 22.00 uur ging ik slapen, er waren 3 klassen; Supersaver, Tourist en VIP. Ik had heel gepast de 'Tourist class' gekozen, maar achteraf had ik liever tussen de locals in de Supersaver gelegen. Doordat de airco op standje 'Siberië' stond, was het ijskoud en heb ik geen oog dicht gedaan. Om half 5 in de ochtend kwamen we in Coron aan, wat een kuttijd. Inchecken kon nog niet dus moest ik tot 14.00 uur wachten... Dit leed kon ik gelukkig delen met Lloyd, een jongen uit Schotland. We waren allebei moe en chagrijnig, waardoor de communicatie niet al te soepel verliep. Toen de zon langzaam op kwam en we om 7 uur eindelijk ontbijt konden krijgen, werden we iets vriendelijker tegen elkaar. Al snel klikte het toch wel goed en de opvolgende 3 dagen hebben we samen doorgebracht. Die middag hebben we ons ingeschreven voor één van de bekende A/B/C of D boot tours, wetende dat we ons in een ontzettende toeristische attractie hadden geworpen. We kozen de B tour, maar we waren de enige bij de betreffende organisatie dus werd het toch maar A, in combinatie met B...? Ik heb geen idee, maar volgens mij maakt het ook geen reet uit, want het komt allemaal op hetzelfde neer. We hadden een gezellig klein groepje van 6, waaronder twee gasten uit Zwitserland. Ik heb mij kapot gelachen met die twee. De tour was voornamelijk door het groepje mensen een groot succes. De plekken waar we naartoe gingen waren prachtig, maar erg druk en uiteraard weer bezaaid met Chinezen. Gezien 90% niet kan zwemmen, liggen ze als een hulpeloos hoopje zwemvesten te drijven in de lagoons. Dit zorgt voor zowel irritatie, als voor hilarisch leedvermaak. Er was 1 plek die niet op de planning stond; The Green Lagoon. Hier was niemand, wat dit mijn favoriete stop maakte. Het meest heldere turquoise/groene water dat ik ooit gezien heb, en dat helemaal voor ons alleen <3

De volgende dag zijn we van hostel gewisseld. Van een luxe maar sfeerloos hostel in het centrum, naar een gezellige basic homestay buiten het dorp. We werden hartelijk onthaald door Regie (de eigenaar) en kregen meteen genoeg tips voor een maand op Coron. Die middag hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar 'Marcilla Beach' gereden. Na een uur rijden over het tropische eiland, kwamen we bij het strand aan; helder blauwe zee, wit strand, palmbomen en.... niemand te bekennen, heerlijk! Als toerist zijn we namelijk allemaal erg allergisch voor andere toeristen, ironisch hè? ;) Lloyd ging op pad en kwam na een half uur terug met super mooie schelpen. Dat wil ik ook! Dacht ik. Met volle hoop liep ik over het strand, niets te bekennen helaas... Toen ik het opgaf en genoot van alles wat ik zag, voelde en hoorde, stond ik op iets groots. Ik keek omlaag, het was één van mijn favoriete schelpen; een ronde 'panterprint bal'. Wauw! Dat lag daar zomaar, gewoon voor het oprapen. Wat een geluk :D Ik kon niet wachten om Lloyd jaloers te maken haha. Einde middag hebben we de 720 treden 'Mount Tapyas' beklommen. Vanaf hier zou de zonsondergang erg mooi zijn, dat was zeker waar. Geweldig uitzicht over het eiland en alle kleine eilandjes rondom Coron. Of eigenlijk rondom 'Busuanga'. Het 'stadje' heet Coron, het 'eiland' heet Busuanga. Het 'eiland' Coron ligt aan de overkant van Busuanga... lekker verwarrend. (Wat een leuk feitje zeg Malou). 

De volgende dag ging ik eindelijk doen waar ik voor kwam; wrakduiken! Tijdens de tweede wereldoorlog hebben Amerika en Japan hier flink huisgehouden en liggen er rondom het eiland verschillende (voornamelijk) Japanse scheepswrakken op de bodem. Bijna alle schepen zijn op 24 september 1944 gezonken, dat moet destijds een heftig dagje zijn geweest op zee. Het eerste wrak lag gelijk al 30 meter diep en we zouden hier met een zaklamp naar binnen zwemmen, ik was best wel nerveus kan ik je vertellen. Het was weer even wennen, na een jaar niet gedoken te hebben. De eerste duik ging nog niet zo soepel, mijn bril bleef beslaan en ik had wat problemen met m'n buoyancy (drijfvermogen..?). Bij de eerste nauwe doorgang zat ik vast en botste ik steeds met m'n tank tegen het wrak aan. Ik moest lachen om m'n eigen onhandigheid, waardoor m'n bril vol liep. Oke chill, ik zat vast en nu zag ik ook nog eens niets. Ik werd er uit getrokken door m'n dive master en we konden we weer verder, oeps. Doordat ik het nogal druk had met mezelf en het niet op botsen tegen het wrak, heb ik weinig gezien van m'n eerste duik. Poging twee dan maar, die ging een stuk beter. De zichtbaarheid was niet zo heel goed, maar het was desondanks heel tof om in en rondom het wrak te duiken. Zo gaaf om te zien hoe de natuur het over heeft genomen en het hele schip is bedekt met koraal. De laatste duik die dag was een koraal duik, eindelijk had ik 'tijd' om ook een stukje te filmen die dag. Lloyd zei dat hij zijn foto's en filmpjes wel zou sturen, echter is hij de laatste duik zijn GoPro verloren... Mega balen,  meer voor hem dan voor mij natuurlijk. Ik ben best wel benieuwd hoeveel GoPro's er al in de oceaan liggen...

Lloyd vertrok de volgende dag naar El Nido, lang alleen was ik niet. In Vietnam had ik Marco enthousiast gemaakt over de Filipijnen, die ochtend kwam hij met de ferry aan in Coron. Hij was nog moe en ik was lui, dus we hebben even een chill dagje gehouden. Die dag daarna hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar 'Ocam Ocam Beach' gereden om te snorkelen. Dit lag niet om de hoek en was twee uur rijden, maar zeker de moeite waard. Naja 'moeite', scooter rijden op zichzelf vind ik al een feestje. Het was een heel stuk zwemmen, maar toen werden we getrakteerd op een prachtig koraalrif. Wederom was er niemand en was dit alles voor ons alleen. We hebben de dag afgesloten in de hot springs, samen met ehm alle toeristen van Coron geloof ik... Ondanks de drukte was het super chill, het warme water voelde verrassend goed. De dag daarop hadden we ons ingeschreven voor de A tour. De locaties waren prachtig en minder toeristisch dit keer. Helaas wat minder geluk met de medepassagiers. We zaten 'opgescheept' (hehe) met 3 saaie stelletjes, dan merk je opeens hoe belangrijk leuke mensen zijn. Gelukkig hadden Marco en ik elkaar, het enige niet-stelletje leek als enige te kunnen lachen in het leven. Ik blijf voorlopig vrijgezel geloof ik xD Toen de stelletjes einde dag een paar biertjes op hadden, konden ze opeens lachen en begonnen ze te praten. Jaja, laat nu maar dacht ik.

De laatste dag in Coron was alweer aangebroken, ik wilde graag nog een keer wrakduiken. Gezien ik de eerste was die zich had ingeschreven die dag, mocht ik de wrakken kiezen :D Uiteraard de twee grootste, diepste en vetste wrakken uitgekozen. “Very good choice” zei de dive master, nadat ik de twee gekozen schepen aanwees. Het ging om het Japans vliegtuigmoederschip 'Akitsushima' van 120 meter lang, op 36 meter diepte en de Japanse olietanker 'Taiei Maru' van 160 meter lang, op 32 meter diepte. Wederom was ik nerveus, nooit eerder was ik zo diep gegaan. Er stond een hele harde stroming met hoge golven, dit maakte het afdalen naar de bodem niet makkelijk. Steeds werd ik door het water zijwaarts omhoog geduwd, waardoor m'n bril bleef volstromen. Ik raakte buiten adem en kreeg een paniekaanval, de eerste keer dat ik dat ervaren heb in mijn leven. Het idee dat ik nu 36 meter diep een donker wrak in zou gaan zwemmen, maakt mij niet echt relaxter op dat moment. Gelukkig had ik een hele goede dive master, door middel van oogcontact en handgebaren was ik snel weer rustig. Samen zijn we langzaam afgedaald naar de bodem. Eenmaal beneden was ik weer helemaal relaxed. M'n duik buddy was al beneden en zat netjes op de bodem te wachten, het avontuur kon beginnen.

Het was een gigantisch wrak. Doordat het water wat troebel was, kon je het gehele schip niet zien liggen. We gingen naar binnen via de scheur aan de bovenkant. Met enkel het licht van de zaklamp, doken we langzaam door de donkere gangen. Iedere centimeter metaal was verroest en bedekt met koraal. Overal zwommen vissen en hier en daar scheen er een blauwe lichtstraal door de scheuren in het metaal naar binnen. Doordat het schip op zijn kant lag, was het soms moeilijk te herkennen in wat voor ruimte we ons bevonden. Het voelt heel onwerkelijk en bijna gesimuleerd aan om hier doorheen te zwemmen. Doordat alles in slow-motion gaat, je maar beperkt zicht hebt door de bril en enkel het geluid van je eigen ademhaling hoort, krijg je het gevoel alsof je een virtual reality film kijkt. Na 20 minuten in het wrak moesten we helaas weer naar boven, ik keek nu al uit naar de volgende duik. Na een uurtje varen kwamen we aan bij de olietanker, dit was mijn dive master's favoriet. Dit keer kwam ik zonder problemen beneden en waaauw... Het water was super helder en je kon het hele schip zien liggen, duizenden vissen en door de stralen van de zon werd alles perfect verlicht. Binnen was het wederom donker en daardoor een groot contrast met buiten. Door het licht van de zaklamp op het roestende metaal, was alles oranje. Op het plafond waren nog zwarte olieresten te zien, de olie bewoog door de bellen die wij uitbliezen. Door de beweging van de flippers kwam er veel stof vrij, waardoor het lastig was om te zien waar je heen moest. Op sommige momenten zweefde je letterlijk in een oranje stofwolk met bubbels, waardoor je gedesoriënteerd raakte over wat onder of boven was. Langzaamaan zwommen we van ruimte naar ruimte en moest je uitkijken voor uitstekende balken. Op de bodem van de machinekamer lag het skelet van een reuzenschildpad, dat hier jaren geleden vast is komen te zitten. Mijn favoriete stuk was overigens de bovenkant van het schip. Het gigantisch grote dek was volledig overgenomen door zeewier en kleurrijk koraal met duizenden vissen. De stukken zeewier bewogen langzaam mee met de stroming en veranderde van kleur door de stralen van het zonlicht. Eenmaal weer op de boot was iedereen in extase van de adrenaline kick, wat een ontzettend bijzondere ervaring <3

Al snel klopte de realiteit weer aan de deur, of liever gezegd in m'n oor. Want ja hoor, ik had het stiekem al gevoeld. Een beginnende oorontsteking... Dag duiken :((( Ik ben direct naar de apotheek gegaan voor een antibiotica kuur. Pfff, heb ik weer. De timing kon ook niet slechter, want de volgende dag zou ik een 4-daagse boot tour naar El Nido gaan doen. Na een hoop Hollands geklaag accepteerde ik de situatie en besloot ik dat er ergere dingen zijn in het leven. Na een bijzonder goede nachtrust was het dus tijd voor de 'Ultimate Experience tour', 4 dagen lang op een kleine houten boot over de Pacifische oceaan van Coron naar El Nido varen. Overnachten op tropische en onbewoonde eilanden, snorkelen in het meest heldere water ter wereld, magische zonsondergangen / sterrenhemels en een overvloed aan heerlijk vers eten. Ja! het was net zo mooi als dat het klinkt :D

Dag 1 begon rustig; we verzamelden ons bij de boot, terwijl de crew nog druk bezig was met alle voorbereidingen. Het was een leuke groep mensen uit alle hoeken van de wereld. Al snel had ik aanspraak met de enige twee Nederlanders. Een gezellig stel (Ron en Pam) uit Rotterdam, of zoals ik ze volgens henzelf moest beschrijven in m'n blog “het meest leuke, relaxte, knapste stel uberhaupt” Dat dus ;) De sfeer zat er al gelijk goed in. Na een flink stuk varen, een snorkel stop en de beste lunch die ik tot dusver in de Filipijnen gegeten had, kwamen we aan bij onze eerste slaapplaats. Een onbewoond eilandje met een parelwit strand. Hier werden de tenten voor ons opgezet, terwijl wij 'vrij' waren om te snorkelen/zonnen/rondlopen. Ik ben in m'n eentje het eilandje gaan verkennen, ik voelde mij net Tom Hanks in Cast Away. Beetje struinen en schelpen verzamelen, heerlijk. Eenmaal weer terug bij de groep leerde ik de mensen wat beter kennen. Er was een groep van 5 gasten uit; Argentinië, Brazilië, Chili, Mexico en Noord Amerika. Zij hadden met elkaar in Amerika gestudeerd en waren als afsluiter van hun studie met elkaar op vakantie. Het klikte goed en de opvolgende 3 dagen heb ik veelal met hun en Ron en Pam opgetrokken. Na de zonsondergang werden we geroepen voor het eten, niet nadenken en gewoon lekker aanschuiven. Wat een luxe. Na het eten uitbuiken bij het kampvuur met een glas rum-cola. Drank was inbegrepen, dus als een stel piraten hebben we 3 avonden aan de rum gezeten. Na nog een uurtje turen naar de overvolle sterrenhemel, ben ik naar bed gegaan. Ik had als enige mijn eigen tent. Heel chill, want als ik de rest moet geloven was het niet normaal warm met z'n tweeën.

Om 6 uur werd ik wakker door het geluid van de golvende zee, fluitende vogels en ritselende palmbladeren. Ik ritste mijn tent open en damn! Wat een uitzicht. Ik besefte mij opeens weer even waar ik was, wat een goed begin van de dag. Na het ontbijtbuffet op het strand werd alles met behulp van kajaks weer naar de boot gebracht en voeren we verder. De dag bestond uit varen, snorkelen en een bezoek aan een waar 'bounty eiland'. De slaapplek van die avond was nog beter dan de voorgaande avond. Geen onbewoond eiland dit keer, maar het strand was bezaaid met palmbomen en in het water lag het mooiste en meest kleurrijke​ koraalrif dat ik ooit gezien heb. Ik ben weer even gaan Robinson Crusoe-en op het eiland, met succes! Na mijn al eerdere vondst van de panter-schelp, vond ik een nieuw bijzonder exemplaar. Hup, meenemen! (dat mag niet Malou)... Na een mooie zonsondergang konden we weer aan tafel, 3x per dag werd er heerlijk voor ons gekookt en de vers gevangen vis werd met de maaltijd groter. Die avond kwam Ron aan het een drankspelletje voor de hele groep. De regels waren eenvoudig: door middel van klappen, bepaald de persoon die aan het woord is het tempo. Terwijl je klapt, roep je 2x je eigen naam en daarna 2x de naam van iemand anders. De persoon die je noemt moet direct in hetzelfde tempo reageren en zijn/haar naam 2x roepen en 2x die van iemand anders, en zo verder. Let je niet op of ben je te laat en verpest je daarmee het ritme, dan moet je drinken. Zo makkelijk, maar toch zo lastig. Hier hebben we ons de hele avond kostelijk mee vermaakt.

De volgende dag werd ik wederom wakker in een paradijs. Die dag hebben we een lokaal dorpje bezocht op een klein eiland, de kinderen hadden liedjes en dansjes ingestudeerd en deze werden onhandig uitgevoerd. Het idee is dat je dan wat geld geeft voor het dorp en het kleine schooltje waar de kinderen naartoe gaan. Ik wist niet zo goed hoe ik mij erbij voelde, het leek allemaal wel erg geacteerd. Na dit toneelstuk zijn we gaan cliffjumpen. Het was ongeveer 7 meter hoog, maar van bovenaf voelde het als 30. Pfff ik duik toch liever 30 meter diep een wrak binnen, dan dat ik van deze hoogte spring. Als een onhandig gillend ding viel ik trappelend op m'n kont in het water. Gelijk een wedgie van m'n bikini broekje en een zere kont. Nope, dit is niet helemaal aan mij besteed. Die avond was het karaoke avond, weer iets dat niet aan mij besteed is. Althans, nuchter dan... wanneer ik een drankje op heb kan ik prima zingen (vind ik). Gelukkig was ik niet de enige en hebben heerlijk vals en uit de maat staan schreeuwen met elkaar. Die volgende ochtend hadden we het allemaal na 3 avonden gezellig doen wel wat zwaar. Stiekem wel blij dat ik de 4-daagse trip had geboekt en niet de 5-daagse. Na een dag met voornamelijk varen kwamen we einde middag aan in El Nido, nu vond ik het toch wel jammer dat het alweer voorbij was. Wat een fantastisch avontuur was dit!

Na 4 dagen non-stop gezelschap was ik opeens weer alleen. Ik was weer eens onhandig geweest en had een hostel geboekt dat 35 km van het stadje af lag. De reden? Het was een goedkoop hostel gelegen op Nacpan Beach, het mooiste strand van El Nido. Hier komen was echter wel prijzig, toen ik de prijs hoorde heb ik heel hard gelachen en een ander plan bedacht. Die eerste nacht ben ik in het stadje zelf verbleven. De volgende dag heb ik voor de prijs van 1 taxi rit, 3 dagen een scooter gehuurd. Met al m'n spullen en een grote grijns ben ik naar het strand gereden. Dat had ik toch weer even mooi geregeld, dacht ik bij mezelf. Eenmaal aangekomen werd snel duidelijk dat het hostel niet mijn favoriet zou worden. Er was bijna niemand en het had een rare vibe. Het strand was zeker mooi, echter niet zo mooi als ik de 4 dagen daarvoor gezien had. Na een dagje strand hangen, ben ik die avond - op uitnodiging van de 5 vrienden van de boot tour - weer naar het stadje gereden. Ook Ron en Pam zaten in hetzelfde restaurant en werd het een onverwachte reünie. Na nog een dagje strand hangen heb ik de laatste dag samen met m'n metalen vriend het eiland verkend, muziekje op en crossen maar. Wat doe je op zo een dag? Tja, beetje rijden, eten, watervalletje bezoeken, stuk over het een strand lopen... niet veel eigenlijk. Ik ben echt expert geworden in het mij kostelijk vermaken met vrij weinig doen. El Nido was niet mijn meest sociale plek, maar gelukkig kan ik prima met mezelf over weg.

Dat niets doen beviel mij wel, ik had nog anderhalve week over en besloot om het grootste gedeelte daarvan in Port Barton door te brengen. Een mooi klein rustig hippie-achtig badplaatsje, waar simpelweg niet zoveel gebeurd. Vanaf het moment dat ik de bus uitstapte voelde ik meteen dat ik de juiste keuze had gemaakt. De sfeer, de mensen, de locatie, het was precies wat ik zocht. In de bus naar Port Barton toe, ontmoette ik Wietske. Het klikte meteen goed en we hadden toevallig hetzelfde hostel geboekt. Het hostel was een goede keuze, dit wil nog wel eens misgaan... Een groot houten huis, 15 meter van het strand af met een warme douche! Dat had ik al 2 weken niet meer gehad.

De eerste dag heb ik het gepresteerd om de hele dag in een hangmat te liggen. Hier heb ik deze belachelijk lange blog grotendeels geschreven en muziek geluisterd. De volgende dag hadden Wietske en ik ons ingeschreven voor een boot tour, het zou nooit tippen aan de Ultimate Experience Tour, maar varen is altijd leuk. We waren beiden niet zo sociaal naar andere, en hebben de hele dag samen opgetrokken en lekker zitten kletsen over van alles en nog wat. De tour was niet fantastisch, maar heb mede door Wietske een heerlijk dagje gehad. De twee opvolgende dagen stonden in het teken van chillen, ik heb zowaar – voor het eerst in jaren – een begin gemaakt aan een boek lezen. Gezien Port Barton nog kleiner is dan de Zilkerbinnenweg, kom je elkaar voortdurend tegen. Zo ook Ron en Pam; bij het ontbijttentje, op het strand en in de pizzeria. Gezellig :D Ook Marco was inmiddels weer gearriveerd en de laatste twee dagen hebben we samen gespendeerd. Een jungle wandeling naar de waterval om hierin af te koelen, omliggende stranden bezoeken, bier drinken bij zonsondergang en een vuurshow bij de Reggae Bar. Wat een super chill badplaatsje dat Port Barton! Na een week lekker niksen, heb ik de bus gepakt naar Puerto Princesa. Het was weer een lekker typisch Aziatisch ritje. Ik werd tussen 3 mensen in gepropt, op de 3-persoons achterbank zonder leuning en met 70 km per uur crossen we over de slingerende zandweggetjes. Één voordeel, we waren er een uur eerder dan gepland.

Eenmaal in het hostel heb ik mijn tas naast m'n bed gegooid en ben in de tuin gaan zitten. Hier kwam ik Loloy tegen, een Filipijnse 'Bob Marley' die al 9 jaar in zijn tricycle woont. We raakten aan de praat en de gesprekken werden al snel diepgaand en spiritueel. Even later heb ik zijn Canadese vriend Lawrence ontmoet. Lawrence woont hier al 10 jaar en is bezig met het opzetten van het duurzame resort-project: Palawacana. Hij wil samen met gelijkgestemden en locals, het eiland beschermen tegen massa toerisme en vervuiling. Toen hij hoorde dat ik grafisch ontwerper ben, vroeg hij of ik interesse had te helpen het project naamsbekendheid te geven in ruil voor gratis verblijf. Dat sloeg ik natuurlijk niet af, dus wie weet wat ervan terecht gaat komen in de toekomst.

Tegen etenstijd vroeg ik Loloy of hij een goed restaurant wist in de buurt, zijn antwoord; “you will eat with me”. Ehm oke, prima. Zijn tricycle - wat ook wel zijn huis was - stond in de tuin van het hostel geparkeerd en was helemaal bedekt met kokosnoothuid en had een palmbladeren dakje. Samen met nog 3 Canadezen – geen idee wie dit waren, en dat zij ook meegingen – stapte ik in het kleine wagentje, in de veronderstelling dat dit nooit zou gaan passen. We reden naar de markt, hier stapte Loloy uit en vroeg ons wat we wilden eten. Ik begreep het even niet en vroeg of hij voor ons ging koken..? Na een wat wazig antwoord besloot ik er maar in mee te gaan en af te wachten wat er ging gebeuren. Groente, rijst, vis + een grote fles rum werden ingeslagen en we reden weer verder. 10 minuten later kwamen we aan op een verlaten strandje, er stond een strandtent van bamboe waar nog 3 mensen zaten. Loloy rende met alle spullen de keuken in wij namen plaats op een bankje op het strand. Ik raakte aan de praat met de 3 Canadezen; Nicole, Brea en Bash, zij wisten blijkbaar meer van deze avond af dan ik. Al snel kwam de fles rum tevoorschijn, lachend nam ik een slok en dacht; hoe ben ik hier nu weer in verzeild geraakt...

Na een uurtje konden we gaan eten, het was ongelooflijk wat Loloy vanuit het kleine keukentje op tafel toverde in die korte tijd. En dat voor 35 peso (50 cent) de man. Na het eten kwam tevoorschijn waar blijkbaar iedereen voor gekomen was... wiet natuurlijk. Hoe kan het ook anders, ik voelde mij een beetje naïef. Zelf rook ik nooit wiet, maar voor deze keer maakte ik een uitzondering. Achteraf niet erg slim, gezien hier 40 jaar cel voor staat mochten ze je snappen. Loloy pakte zijn gitaar en begon bekende nummers te spelen, Nicole kon goed zingen en weer een ander begon op tafel te trommelen. Al snel haakte we allemaal aan en het klonk best wel aardig moet ik zeggen. Half aangeschoten en stoned hebben we de hele avond liedjes gezongen onder het oranje licht van de 'Blood moon' die deze avond te zien was. “Don't worry 'bout a thing, 'cause every little thing gonna be alright”. Rond middernacht zijn we luid zingend opgepropt in de kleine tricycle terug gereden naar het hostel. Bob Marley's nummer zal voor eeuwig een bijzondere herinnering blijven. Het perfecte nummer om de Filippijnen in één zin te omschrijven.

De volgende dag ontmoette ik Kevin en Sam, we hadden alle drie gehoord van de gevangenis zonder muren die je als toerist kunt bezoeken. Het betreft de 'Iwahig prison'. Een bijzondere gevangenis, gezien de mannen hier vrij rondlopen. Gevangenen met het vonnis; levenslang – wat in de Filipijnen 40 jaar inhoud – mogen hier op vertoon van jarenlang goed gedrag naartoe. Het doel van de gevangenis is, de mannen te helpen weer terug de maatschappij in te komen na hun vrijlating. Hier werken zij op het land of in het complex zelf. Een klein aantal hiervan zijn uitgekozen om toeristen te woord te staan en rond te leiden. Het is dus enigszins toeristisch, maar toen wij er waren was er niemand. We kregen ieder de kans om met één van de gevangenen te praten. Ik ontmoette Jason; 41 jaar en al 22 jaar zat hij opgesloten. Zijn eerste 15 jaar heeft hij doorgebracht in de ergste gevangenis van Manilla. Hier moest hij één van de gangs joinen om te kunnen overleven, dagelijks kwam hij in aanraking met geweld en iedere doorgekomen dag was een overwinning. Toen hij 18 was, is zijn familie voor zijn ogen vermoord en zijn moeder en zusje werden vooraf verkracht. De kogel die voor hem bedoeld was, werd niet zijn dood. Maanden later nam hij wraak, hij gaf zichzelf aan en kreeg levenslang... Vanwege goed gedrag mocht Jason naar Iwahig, waar hij in een dansgroep zit en optreed voor toeristen. Daarnaast is hij tatoeëerder en houdt hij van schilderen. Nog twee jaar en dan zit zijn straf erop. Ik vroeg hem wat het eerste is dat hij gaat doen als hij vrij komt. “I will go to a nice beach and watch the sunset. I will write down all of my sins and put it in a bottle, I will throw it in the ocean to wash my sins away and start over.”

Het leuke aan de Filipijnen vind ik het contact met de locals, bijna iedereen kan goed Engels en ze zijn super vriendelijk. Ze zijn grappig en hebben veel zelfspot, zo wordt er bij ieder klein langwerpig voorwerp lachend “Filipino size!” geroepen. Qua muziek hebben ze het ook wel begrepen, er wordt veel oude muziek gedraaid met een voorkeur voor classic rock. Ze zijn meer verwesterd dan andere landen in Zuidoost Azië, waardoor de cultuurverschillen niet zo enorm zijn. Hierdoor is contact maken makkelijker en is de afstand tussen locals en toeristen veel kleiner. Daarnaast is het duurder dan bijvoorbeeld Vietnam of Thailand, waardoor de gemiddelde leeftijd van de backpackers hoger is.

Die avond bleven we met een gezellig groepje in het hostel, beetje ouwehoeren, kaartspelletjes spelen en vooral veel gelachen. De volgende dag was het nogal warm en zijn we een duur resort binnengelopen om tegen een kleine betaling gebruik te maken van het zwembad. Bucketlist #387: drijven op een mega opblaas-pizzapunt in een privé zwembad. Check! Toen we allemaal 'hangry' begonnen te worden, zijn we naar het winkelcentrum gegaan en werden we teleurgesteld door het slechtste eten van Puerto Princesa. Gadverdamme, wat een tegenvaller als je honger hebt. Het avondeten was dus weer gewoon bij het hostel. De voorgaande avond werd vervolgens herhaald en de volgende dag was het alweer tijd om de Filipijnen te verlaten. Heel stiekem heb ik een nieuwe favoriet gevonden, ze zijn hier dan ook nog niet van mij af. Na een gepaste anderhalf uur vertraagde vlucht, vloog ik mijn nieuwe avontuur tegemoet; Borneo. Het eiland dat al 12 jaar bovenaan mijn lijstje staat, eindelijk ga ik deze droom verwezenlijken <3

Toedeloe!