Marteling of verlichting?

25 juni 2018 - Klaten, Indonesië

Mijn 10 daagse Vipassana meditatie zit erop, stiekem vind ik dat best wel prima. Het was niet makkelijk en dit waren 10 hele lange dagen kan ik je vertellen. 's Morgens om 4 uur ging de bel, oh die vervloekte bel... Van half 5 tot half 7 moest je mediteren, dat mocht in de meditatiehal of op je eigen bed. Direct daarna was het ontbijt en om 8 uur werd je weer verwacht in de meditatiehal. Om 11 uur was het al lunchtijd, deze maaltijd moest je goed benutten, het was de laatste van de dag. Tot 1 uur had je pauze, iedereen lag dan als een zombie verrot en verveeld in z'n bed. Van 1 tot 5 werd er weer gemediteerd, dit was met pauze tussendoor en sommige uren mocht je mediteren op je bed. Om 5 uur ging de bel weer, dan kreeg je thee met één stuk fruit. Dit stuk fruit was heilig, want tot en met het ontbijt kreeg je niets meer. Om 6 uur werd er wederom weer gemediteerd in de meditatiehal en daarna kregen we een anderhalf uur durende speech van meneer S.N. Goenka via een dvd. Hierin legde hij alles uit over Vipassana; hoe het werkt, waarom het werkt, waar het vandaan komt, wat het oplost, etc. Deze oprecht leerzame en interessante speech heeft mij de eerste dagen ervan weerhouden mijn spullen te pakken. Het laatste half uurtje – tot 9 uur – moesten we weer mediteren, daarna mochten we eindelijk naar bed. Dit was het dagschema, 10 dagen lang...

Zoals ik al eerder verteld heb, waren er een aantal leefregels waar iedereen zich aan moest houden. De belangrijkste; geen enkele vorm van contact met elkaar, dus niet praten, oogcontact, gebaren of aanrakingen. Geen contact met de buitenwereld, gebruik van media of jezelf vermaken met; lezen, tekenen, schrijven, sporten, spelletjes, muziek en jezelf onnodig 'mooi' maken. Daarnaast mocht je het terrein niet verlaten en leefden mannen en vrouwen apart van elkaar. Je moest proper gekleed, dus geen ontblote knieën of schouders. Verder moest je jezelf onthouden van; doden, stelen, liegen en het gebruik van verdovende middelen. Toen ik mensen vertelde wat ik ging doen, viel iedereen vooral over het '10 dagen lang niet mogen praten'. Ironisch genoeg was dit het fijnste en makkelijkste van allemaal, het was zelfs best een opluchting. Het was de eerste twee dagen wel even wennen, vooral aan tafel. Je zit tegenover elkaar te eten, maar iedereen keek met een dooie blik langs elkaar heen. Al snel was het normaal en heel rustgevend. De hele dag kon je je concentreren op je eigen gedachten, zonder afgeleid te worden door verhalen of problemen van andere. Dit alles was zo ontspannen. Je niet druk maken over gespreksstof, zonder enige gevoelens van schaamte, nervositeit of onbeleefdheid. Even niet dat gezemel van iedereen, gewoon enkel stilte en je eigen gedachten. In de drukte van de hedendaagse maatschappij zijn we zoveel stilte totaal niet meer gewend.

Nooit eerder heb ik gemediteerd in mijn leven, ik wist dan ook niet wat ik moest doen of überhaupt kon verwachten. Lekker extreem ook weer om mij dan gelijk op te geven voor een 10 daagse stilte cursus, maar dat terzijde... De 10 daagse Vipassana cursus werkt als volgt; je begint met het concentreren op je ademhaling en legt de focus op de neus en bovenlip, waarop de adem heel licht te voelen is. De eerste 3 dagen was dit het enige waar ik alle uren op mocht concentreren. Dat lukt natuurlijk niemand, want ons wilde brein is binnen no-time afgeleid. Na 3 dagen zou je brein gefocust genoeg moeten zijn om de aandacht ook op andere plekken van het lichaam te kunnen concentreren. Wanneer je je volledig concentreert op je lichaam, voel je allemaal verschillende 'sensaties' zoals; tintelingen, vibraties, druk, warmte, kou, jeuk, pijn, samentrekkingen, etc. Vanaf dag 4 gingen we eigenlijk pas echt beginnen met Vipassana, de eerste 3 dagen waren enkel een voorbereiding. Vanaf het puntje van je hoofd tot de puntjes van je tenen scan je langzaam het lichaam af, opzoek naar sensaties. Wanneer je deze gevonden hebt, ga je verder naar het volgende lichaamsdeel. Het enige dat je doet is observeren, geen actie ondernemen zoals krabben bij jeuk of een andere houding aannemen bij pijn. Enkel observeren en geen 'mening' vormen over wat je voelt. Een tinteling is fijn, maar pijn natuurlijk niet. Dit is dan ook de valkuil, want na een uur in een kleermakerszit – op een kussentje op de grond – zitten, doet bijna alles pijn. Je rug, je nek, je knieën. Waarom jezelf martelen op deze manier vroeg ik mezelf af... Hier word toch niemand gelukkig van..?

Het heeft even geduurd voordat ik de link begreep tussen deze vorm van mediteren en gelukkiger zijn in het dagelijks leven. Komt ie; (dit is hoe ik hem begrijp) Vipassana is een meditatie techniek waarbij men wordt getraind om uit het patroon van verlangen en afkeer te komen door middel van de realiteit – van dat moment – te observeren. Met het verbreken van dit patroon zou je meer in het heden gaan leven en gelukkiger in het leven komen te staan. Dat patroon werkt als volgt; We verlangen altijd naar meer, mooier, groter, beter, het verleden of de toekomst. Deze gevoelens van verlangen gaan gepaard met de gevoelens van afkeer. Was ik maar slanker, was ik maar rijker, was ik maar zus en had ik maar zo. Oneindige gevoelens van verlangen, met een oneindige afkeer naar de realiteit. Wanneer de droom wordt verwezenlijkt en bereikt, is de tevredenheid maar kort. Direct verlangen we naar nog meer, mooier, groter, beter. Gebeurd dit niet, dan verlangen we terug naar toen. We zijn verslaafd aan het gevoel van verlangen en we leven in een realiteit van afkeer. Omdat het heden gepaard gaat met een gevoel van afkeer, zijn onze gedachten maar zelden in het moment zelf. Tijdens de meditatie wordt je getraind om enkel in het moment te leven, met de realisatie dat ook dát moment weer voorbij gaat. Wanneer de sensatie op dat moment een fijne tinteling is, moet je jezelf realiseren dat dit fijne gevoel ook weer weg gaat. Datzelfde geld voor pijn, probeer geen afkeer te creëren naar dit gevoel want ook de pijn is maar tijdelijk. Enkel het gevoel observeren, voelen en accepteren, want dát is de realiteit van dát moment. S.N. Goenka: “You can never cross the same river twice, the second time it will be different water.” Dit voorbeeld hielp mij de constante verandering in verloop van tijd in te zien en te realiseren dat willen vasthouden aan hetzelfde zinloos en onmogelijk is. De 'marteling' van de pijn tijdens het mediteren, is je hersenen trainen niet te verlangen naar een andere positie of het einde van de meditatie. Urenlang in een kleermakerszit op de grond zitten... Geloof mij, gevoelens van verlangen en afkeer zijn op dat moment heel erg sterk. Wanneer dit patroon in de hersenen doorbroken wordt, zou het makkelijker moeten zijn om van moment tot moment te leven en tevreden te zijn met wat je hebt. In het dagelijks leven heb je ook te maken met sensaties, deze zou je dan gebeurtenissen kunnen noemen. Alles komt en gaat, zowel negatief als positief. Wanneer je dit inziet en accepteert, is je geest in balans zonder extreme gevoelens van verlangen of afkeer. Volg je het nog? Het heeft mij 5 dagen gekost om het te begrijpen, een korte uitleg geven is dus ook niet eenvoudig.

De eerste dagen vond ik het een hoop zweverig gebazel, ik kon de link niet leggen en kon alleen maar denken “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!” Nu zie ik het anders, want eigenlijk is Vipassana juist het tegenovergestelde van zweverig. Het gaat juist over de realiteit, over het nu en het observeren hiervan. Ondanks dat ik het begreep, heb ik het niet 'ervaren'. Ik kon mij totaal niet concentreren en had het veel te druk met mijn gedachten. Dat was overigens wat mij betreft goed, want eigenlijk kwam ik hier niet om te mediteren. Ik was hier gekomen om te denken, heel veel te denken. Wat betreft het mediteren, ik moet eerlijk bekennen dat ik er hier en daar een beetje de kantjes vanaf gelopen of liever gezegd geslapen heb. De meditaties van half 5 tot half 7 mochten in je eigen bed. De eerste dag ben ik dus in slaap gevallen, de tweede dag heb ik mij verslapen en de derde dag heb ik mij expres weer omgedraaid. Ik was uiteraard niet de enige en weer net als vroeger op school, spijbelden we stiekem de ochtend uurtjes slapend door. Dat smokkelen deed ik in de middaguren ook, het 10 uur mediteren werden er dagelijks misschien 6. Naja, 'mediteren'. Het concentreren op mijn lichaamssensaties van dat moment was ik vaak snel zat. Binnen no-time dwarrelden mijn gedachten af naar het verleden en de toekomst en droomde ik lekker de uurtjes door. Het niet mogen nadenken is wat mij betreft een valkuil, want natuurlijk ga je nadenken... en veel ook. Als een stroboscoop flitste mijn hele leven voor mijn oogleden voorbij. Ontmoetingen, ervaringen en levenslessen. Wat heb ik al veel gedaan, gezien en meegemaakt, dacht ik bij mezelf. Hoe vaak krijg je de tijd om over je hele leven na te denken? Precies, eigenlijk nooit. Het voelt een beetje als je zolder opruimen. Een klus die al 10 jaar op de planning staat, maar waar je nooit aan toe komt. Stoffige dozen vol met spullen, waarvan je niet echt meer weet wat er precies in zit. Totdat je ze openmaakt en de herinneringen je om de oren vliegen. Je hele jeugd, schooltijd en mensen waarvan je het bestaan vergeten was. Alles komt weer boven vanuit die vergeten opgestapelde oude dozen. Soms zat ik stilletjes te lachen op de grond, maar soms rolde er een traan over mijn wang. Terwijl de tijd langzaam door tikte, dwaalde mijn gedachten van hot naar hen en van toen naar straks.

Daar ging de bel weer. Zowel een verlossing als marteling, afhangende van het tijdstip. Stilletjes en kijkend naar de grond verlieten we de meditatiehal, soms kreeg ik echt een gevangenisgevoel bij dit alles. Je zat met allemaal vreemde opgesloten in een gebouw waar je niet uit mocht. Er was een vast rooster waar iedereen zich aan moest houden. Het rooster werd getimed met een bel waar je naar moest luisteren. Je had allemaal een vaste plek; aan tafel, in de meditatiehal en een soort eigen 'cel'. Je eet wat de pot schaft en doet je eigen was en afwas. Net als in een gevangenis, deelde je ook hier het 'leed' met andere. “Misery loves company”, ook hier. Het is grappig dat ondanks het verbod op contact, je toch 'vrienden' maakt. Vluchtig oogcontact, lichaamstaal en kleine gebaren zijn al voldoende. Zo werd ik stilletjes wakker geschud, toen ik mij verslapen had voor het ontbijt. Toen ik beneden kwam en zag dat bijna alles al op was, baalde ik flink. Het meisje tegenover mij schoof subtiel haar bakje fruit mijn kant op en gaf een kleine knipoog. Een klein gebaar, maar op dat moment zo groot. Een andere dag vloog er een gigantische wesp de kamer binnen. Probeer deze maar eens met z'n drieën de kamer uit te jagen, zonder elkaar aan te kijken of te lachen. Dit soort momenten waren overigens de hoogtepunten van je dag... Het grootste hoogtepunt van de dag, waren de maaltijden. Ondanks dat het er maar twee waren, had ik – zoals ik wel verwacht had – geen vreselijke honger. Het was zelfs best een opluchting om het diner over te slaan en enkel een lichte snack te eten. Al werd je de volgende dag wel echt met een lege maag wakker, het ontbijt was daarom de beste maaltijd. We werden erg goed verzorgd, het eten was heerlijk en ontzettend divers. Alles was vegetarisch of veganistisch met veel verse lokale groenten en fruit, zonder kunstmatige stoffen en geraffineerde suikers. De meditatie was niet alleen een zuivering van de geest, maar ook voor je lichaam. De eerste dagen was ik heel moe. Ieder uur dat ik kon slapen, lag ik in bed en om 4 uur wakker worden was een absolute hel. Al snel sloeg dat om, ik had heel veel energie en zat zelfs keurig om half 5 in de meditatiehal. Wat dat betreft kun je merken wat goed of juist slecht eten en drinken met je lichaam doet.

Nog een mooi hoogtepunt van de dag; “Allah O Akbar” Het centrum staat namelijk pal naast een moskee. Zo'n 6 keer per dag klonk het alsof de slechtste audities van de Islamitische Idols werden afgespeeld via een megafoon. Een stukje verderop stond nog een moskee en even verderop stonden er minstens nog 3. Wanneer de één klaar was, begon de andere waardoor het geheel minstens een kwartier duurde. Niet erg bevorderlijk voor de concentratie, en je geduld werd flink op de proef gesteld. Zoveel gevoelens van afkeer en zoveel gevoelens van verlangen dat het eindelijk ophield...;) Nog zo een leuke irritatie; muggen. Ik zeg; “dood aan de mug!” Eén van de regels; niet doden. Dit geldt niet alleen voor mensen, maar ook voor dieren. “Muggen zijn geen dieren”, maar dat is mijn mening. Deze regel heb ik veelvuldig gebroken en er lekker op los gemept. Het breken van de regels heb ik overigens wel meer dan eens gedaan. “jeetje wat lekker rebels zeg.” Mijn hoofd liep over van gedachten. Ik MOEST het gewoon opschrijven, maar had geen papier. Dit resulteerde in 2 pakjes zakdoekjes – voor en achterkant – volledig vol gekalkt met gedachten, ideeën en tekeningen. Ik merkte dat ik voor het eerst in maanden weer creatief was, ik zat weer bomvol ideeën voor ontwerpen en illustraties. Dat gevoel ben ik heel lang kwijt geweest, met de gedachten dat ik wellicht niet het juiste beroep gekozen had. Een fijne bevestiging dat ik al zoveel energie krijg bij enkel de gedachten aan ontwerpen. Ondanks dat ik nog geen minuut gemediteerd had, was mijn doel eigenlijk al bereikt.

Doordat ik voornamelijk mijn 'zolder' aan het opruimen was, duurde het wel even voordat ik iets voelde tijdens het mediteren. De enige momenten waarop ik in de realiteit was, was wanneer ik pijn had of met mijn ogen open zat. Best creepy om een groep van 35 man doodstil op de grond te zien zitten, een soort robots in slaapstand. Op dag 4 gebeurde er eindelijk ook bij mij iets, ik concentreerde mij zowaar een keer op mijn lichaamssensaties en liet mijn gedachten niet afdwalen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier heel rustig van werd. Langzaam kwam ik in een soort trance terecht en opeens voelde ik een golf van trillingen door mijn hele lichaam vloeien en zag ik het achter mijn oogleden licht worden. Het duurde misschien 3 seconden, maar ik was helemaal trots. Wanneer dat moment voorbij is verlang je hiernaar terug, maar dan gaat direct de hele filosofie van Vipassana compleet de afgrond in. “Pfff” dacht ik bij mezelf, “ik weet niet of ik dit ooit ga leren hoor.” Ik was in principe eindelijk goed bezig en gemotiveerd voor de volgende dag. Helaas werd ik in de ochtend ziek wakker, snotneus, zere keel en alles voelde verkrampt aan. Ondanks het goede eten, kwam toch alles er nu uit. Dan heeft je lichaam opeens 'toestemming' om alles eruit te gooien. Zo waren bijvoorbeeld ook al mijn oorbellen en piercings opeens ontstoken die dag. Om niet de hele groep uit zijn concentratie te hoesten, moest ik mijn focus zo ver mogelijk bij mijn lichaam en de sensaties vandaan houden. Geforceerd je gedachten laten afdwalen, dan ga je echt rare dingen denken... Compleet uitgedachte horror filmscenario's, hallucinerende verhaallijnen en surrealistische objecten die in elkaar overvloeien. Ik was erg onder de indruk van mijn eigen creativiteit. Zo had ik een visuele trip beginnende als een stuk voedsel, dat door het verteringskanaal van het menselijk lichaam heen ging. Vervolgens viel ik in de wc en werd ik doorgespoeld en via het riool kwam ik in de oceaan terecht. Tijdens het zinken werd ik opgepikt door een gigantische open bek van een walvis, die mij vervolgens – samen met een vloedgolf aan water – via het gat op zijn hoofd naar buiten spoot. Ik vloog door de lucht, hoger en hoger en kom in de ruimte. Langs planeten, sterren en meteoren kom ik via een wormhole in een ander stelsel terecht, waar ik een onbewoonde planeet voorzie van het eerste leven... Om maar een voorbeeld te noemen haha.

Vipassana; de realiteit waarnemen zoals het is. Ik was hier overduidelijk nog niet zo goed in. Stiekem genoot ik vele malen meer van dit soort vage visuele gedachten, dan dat ik mij op sensaties zat te focussen. Heel vaak sleurde ik mezelf weer terug naar de realiteit; “Focus Malou, focus.” Braaf concentreerde ik mij dan weer op de sensaties in mijn lichaam. Dit duurde welgeteld 10 seconden voordat “Misschien moet ik een jaar in Nieuw Zeeland gaan werken...” “Focus!” Vervolgens dacht ik opeens weer aan de nieuwste Jurassic Park film, die ik het afgelopen weekend gezien had. Voor ik het wist stormde er een T-Rex de meditatiehal binnen. Dan ging in de realiteit de moskee beginnen, deze verwerkte ik soms in mijn gedachten en opeens kon de T-Rex zingen. “Focus!!!” “Oke, waar waren we gebleven... Oja, rechtervoet. Rechtervoet. Rechtervoet” “Op groen!?” “NEEEEE! Niet rechtervoet op groen!” Dan moest ik stiekem lachen om mezelf. ”Oke, nu weer serieus.” “Ja maar, Nieuw Zeeland..?” “Pfff. Oke, ga maar weer dan...” “Yes!” Het chaotische brein had de strijd wederom gewonnen. Heel soms lukte het mij om mijn concentratie langer dan een paar minuten vast te houden. Vaak voelde ik dan tintelingen van warmte of lichte druk, dat was prima en ik was 'zen'. Echter hoofdzakelijk waren de sensaties jeuk en pijn. “Bah, ik haat jeuk en pijn” “Oh wacht, ik mag geen mening hebben over wat ik voel. Enkel observeren. “Ik ben neutraal over deze jeuk en pijn... maar beter gaat het weg.” Daar ging het alweer mis...

Naast een beetje weg zitten spacen en mijn verleden herbeleven heb ik ook nagedacht over wat ik wil gaan doen. Terug naar huis voor een paar maanden? Dit was een idee dat ik heel lang gehad heb, maar onlogisch voelde om uit te voeren. Naar Zuid Amerika? Nee, dit was het ook niet. Terug naar Langkawi en hier een paar maanden werken? Nah. Naar Australië en op een boerderij flink geld verdienen? Pfff, geen zin om m'n rug te vernielen voor wat centen. Naar Nieuw Zeeland en hier een jaar wonen en werken? Ja! Stiekem wist ik al langer dat dit het zou gaan worden. Echter heb ik nu voor mijzelf bevestigd dit ook daadwerkelijk te willen gaan doen. Tot en met je 30e is het vrij eenvoudig om een Working Holiday Visa aan te vragen, gezien ik geen 20 meer ben is het nu of nooit. Het plan zoals het er nu uitziet is om begin oktober – als de winter is afgelopen – naar Nieuw Zeeland te vliegen. Hier wil ik direct een woning en baan gaan zoeken, pas rond januari wil ik door het land heen reizen. Waar ik wil wonen en wat voor werk ik wil gaan doen weet ik nog niet precies, het plan is nog in de maak ;) Wat ik wél weet, is dat ik voorlopig nog niet naar huis kom. De wereld is véél te mooi om thuis te zitten.

Een bijzonder moment van de cursus was de opheffing van het spreekverbod. Om 10 uur 's ochtends op de 10e dag, mochten we voor het eerst met elkaar praten. Je bent al 9 dagen 24/7 bij elkaar, je weet elkaars gewoonten en het voelt alsof je elkaar 'kent'. Opeens mag je met elkaar praten en hoor je voor het eerst iemand zijn stem. Tijdens de voorafgaande 9 dagen heb je een beeld van een persoon gevormd, puur gebaseerd op lichaamstaal en uiterlijk. Dit beeld kan dan opeens volledig veranderen wanneer je iemand zijn stem hoort en daadwerkelijk interactie met de persoon hebt. Het zowel vervelende als fijne aan de stilte waren de honderden vragen die je steeds zou willen stellen, maar niet kan stellen. Mensen zijn altijd bezig met zichzelf aan andere meten; Doe ik het wel goed? Hoe heb jij dit ervaren? Wat zou jij doen? Wanneer denk je dat? Wie zou het beste zus? Waar kan ik beter zo? De onzekerheid van de vragen is soms lastig, maar de onzekerheid van vergelijken is velen malen erger. In het geval van de meditatie was het heel goed om voor alle vragen, enkel zelf met een oplossing te kunnen komen. Je kunt je niet vergelijken of meten aan elkaar, dat was best een bevrijdend gevoel. Een ander mooi aspect aan het niet mogen praten met elkaar, vond ik de gelijkheid. Wanneer iemand jouw taal niet spreekt is er een barrière tussen jou en deze persoon. Dat was nu niet het geval, iedereen was gelijk en spreekt dezelfde lichaamstaal. Dit was hetgeen dat mij het meeste opviel toen we weer met elkaar konden praten. Direct was er een splitsing van Westerlingen en Indonesiërs die geen Engels spreken. Niet op een negatieve manier, het was gewoon interessant om deze verandering te zien. Het was heel bevrijdend om elkaar te spreken, ervaringen te delen en het geluid van stemmen weer te horen. 9 dagen lang waren er enkel serieuze en emotieloze uitdrukkingen te zien op iedereen zijn gezicht. Als een groep robots die langs elkaar heen leven in dezelfde ruimte. Ik zag mensen voor het eerst lachen en emoties vertonen. De gehele atmosfeer in het gebouw was zelfs anders. De gevangenis was opeens veranderd in een school en we waren zojuist allemaal geslaagd. Ik vond het een hele bijzondere ervaring en heel erg leerzaam. Ook vond ik het best zwaar en tijdens de cursus heb ik mijzelf veelvuldig vervloekt “Waarom heb je jezelf hiervoor opgegeven?” “Dit doe ik noooooit meer!” Ik heb zelfs een onzichtbaar contract met mezelf ondertekend, waarin ik mijzelf beloof – dat wanneer ik ooit twijfel weer zoiets te doen – terug denk aan dat moment en mijzelf hiervan weerhoud. Ironisch genoeg is dat gevoel nu al aan het omslaan en is 'nooit' aan het veranderen naar 'misschien ooit'. Het is heel vreemd, want het is niet 'leuk' of 'gezellig'. Het is moeilijk, zwaar en eenzaam, maar toch heeft het een bepaalde aantrekkingskracht. Het jezelf uitdagen en pushen verder te groeien en jezelf te ontwikkelen is bijna verslavend. Een meisje van de cursus zei gisteren; “Life starts at the end of your comfort zone.” Hier kon ik het alleen maar mee eens zijn. Voorlopig zie ik mezelf dit niet nog eens doen, maar wel heb ik inmiddels geleerd; zeg nooit “nooit.”

Toedeloe!

Foto’s

8 Reacties

  1. Loes:
    25 juni 2018
    Wat een verhaal maar nog meer.. Wat een ervaring! Van begin tot het eind herken ik je erin terug. Heerlijk om te lezen hoe je nog zo lekker chaotisch bent, stiekem spijbelt maar het toch ook zo serieus neemt en ondanks dat het moeilijk was het intens hebt beleefd en toch ook wel enorm van genoten. Ik ben blij dat je eindelijk dat antwoord hebt gevonden op die ene vraag; New Zealand, here she comes! Ben trots op je Lou, volg je hart en blijf nog zo lang weg als dat je wilt.. De wereld is inderdaad te mooi!❤

    Ps. Voor ons weer een goede reden om weer een bezoekje aan jou, Nieuw Zeeland en Steve te brengen 😉
  2. Julia Warmerdam:
    25 juni 2018
    Mooi hoor. Ik ben er stiekum ook heel benieuwd naar. Voelen wat het met je doet. Ben trots op je dat je dit gedaan hebt, doen wat je echt wil, jezelf leren kennen. Goed van je.
    Dat nieuwe plan vind ik ook heel mooi, maar we gaan je nog langer niet zien, dat is minder leuk. Maar snap wel dat je het gaat doen. Het is nu of nooit. Liefs mama
  3. Wilfried en Annemarie:
    25 juni 2018
    Wat een verhaal, wat een ervaring. Je beschrijft het ook alsof we ernaast zitten. Mooi te horen dat je voor jezelf beslissingen genomen heb. En die keus is enorm ver weg, maar zeker een hele, goede en vooral denk Eemland wat bij je past. Ruig, groen enorm groot met een prachtige fauna..... succes Malou !!
  4. Natacha:
    26 juni 2018
    Tof Malou! #jebentzooleukmetenzonderstilte
  5. Malou:
    26 juni 2018
    Dank jullie wel voor de lieve reacties :)
    Ik ben ook erg blij dat ik het gedaan heb en merk dat ik weer vol energie zit om verder te reizen.

    Wat betreft mijn nieuwe plannen. Wanneer ik alleen maar aan NZ denk, krijg ik een gigantische glimlach op mijn gezicht. Wat heb ik toch ontzettend veel geluk dat ik dit gewoon kan gaan doen!
  6. Jessie:
    28 juni 2018
    Blij om te lezen dat jij zo gelukkig wordt van je eigen keuzes <3 ook met chaotisch brei. :D
    Toffe ervaring en ik herken het bizarre gevoel van zo'n witte meditatie hal met alleen maar stilte en mensen. Mooi beeld!!
    Volg je hart meis!! Doe je goed!
  7. Wouter (Piraat):
    12 juli 2018
    Ha Malou, bijzondere ervaring en heel mooi verwoord! Heel goed dat je het bent gaan doen en vooral ook dat je het volgehouden hebt! Dat lijkt mij niet makkelijk, zoals je het beschrijft, en ook niet voor iedereen weggelegd. Geniet van je mooie tijden!
    Ps. mocht je naar NZ gaan, dan heb ik nog wel een contact (ontwerpstudio) voor je als je daar behoefte aan hebt.
  8. Lindsay Korsuize:
    25 juli 2018
    Super mooi geschreven! Talent! Maar vooral super veel respect dat je het hebt 'volgehouden'.
    P.s. Nieuw Zeeland is geweldig!!