ToedeLoes!

Onder het mom van, beter laat dan nooit... Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb, maar ik had er gewoon totaal geen zin in. Ik heb een beetje een dip gehad de afgelopen weken, het schrijven van m'n blog was daardoor de laatste prioriteit op mijn lijst. Ik was alleen maar moe, had geen zin om dingen te doen of nieuwe mensen te ontmoeten en alles was 'meh'. Om toch even een re-cap te geven, hierbij een samenvatting. Het is een beetje een onsamenhangend verhaal, maar ik wilde graag iets postte voordat ik 10 dagen offline ga! ;)

Waar waren we gebleven? Oja, Loes!

Na elkaar 8 maanden niet gezien te hebben kwam mijn beste vriendin Loes 2 weken op bezoek. Loes stond al op Kuching te wachten in de aankomsthal, zenuwachtig keek ze naar de deuropening waar ik uit zou moeten komen. Echter was er nog een deur en sloop ik stiekem achter de pilaar langs, waar ze tegenaan leunde. Ik tikte op haar schouder en geschrokken draaide ze zich om. “We gaan niet huilen hoor!” Het duurde welgeteld 1 seconden en daar gingen we beiden al. Zo snel als de tranen kwamen, zo snel waren ze ook weer weg. “Je bent nog gewoon Malou, alleen iets bruiner. Al valt dat ook best tegen, ik had je bruiner verwacht...” Haha, jij bent zo te horen ook nog gewoon Loes ;) 8 maanden later en toch gelijk al zo normaal, alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Al babbelend stapten we de Grab taxi in die ons naar het hostel bracht. We hadden een privékamer, dus we konden schaamteloos een bende maken. Binnen 2 minuten was deze missie volbracht, want Loes haar tas lag gelijk al ondersteboven gekeerd op bed. “Ik heb stroopwafels mee!” Kijk, Loes kent mij <3 Het was inmiddels 23.00 uur, maar we hadden elkaar natuurlijk veel te veel te vertellen. Het werd dus een latertje, met lekker ouderwets klieren en keten.

De volgende dag zouden we de stad verkennen en een plan bedenken voor de komende 2 weken. Al snel kwamen we erachter dat er naast Kuching, niet zoveel te beleven valt in Sarawak. Viel dat even tegen... Gelukkig is er in en rondom Kuching best veel te doen, achteraf voldoende om ons al die tijd bezig te houden. De eerste dagen in de stad bestonden voornamelijk uit kletsen, bakkies doen en rondlopen. Wat dat betreft hebben we een slechte invloed op elkaar. Op snack gebied waren we beiden goed bezig geweest de afgelopen tijd, maar nu ging het weer helemaal mis. Taart, cake, luxe broodjes, dure koffie, vette roti, knoflook/kaas naan, pannenkoeken en noem maar op. Hup! Doe er nog maar eentje, we zijn ten slotte op vakantie! Naast eten en drinken hebben we ook wel wat gezien en gedaan. Zo zijn we naar het Upside Down House geweest. De naam zegt het al, alles staat op zijn kop. Het idee is om grappige foto's te maken waarop het 'lijkt' alsof je vliegt. Dit vergde vreemd genoeg aardig wat inspanning, want je staat ongeveer een uur op je tenen in de meest vreemde posities. Na afloop hadden we dus wel weer wat lekkers verdient ;)

Oke nu gaan we echt wat doen, Bako National Park stond op de planning. Het oudste en kleinste National Park van Sarawak. Van lokale bus naar klein motorbootje, het was alweer een avontuur op zich. Bij aankomst zijn we gelijk aan een hike begonnen. Het was bloed verziekend heet, dus al snel zagen we eruit als twee verzopen katten. Na 2,5 uur zweten hadden we daarom wel weer wat lekkers verdiend. We hadden een mooi plekje bij de rand van het terras gevonden en keken uit over de jungle. Het restaurant, of beter gezegd de 'kantine', verkocht bananenbrood. Nogal chemisch op smaak gebracht, maar stiekem best lekker. Dat vonden er meer... Net toen ik mijn tweede hap wilde nemen voelde ik 5 harige vingertjes mijn hand open friemelen, om er vervolgens met mijn bananenbrood vandoor te gaan. Ik schrok en slaakte een typisch vrouwelijke gil. De aap schrok van mij en rende er in paniek vandoor, terwijl hij de borden en het bestek van tafel schopte. Nog voor ik de rest van mijn eten veilig kon stellen, werd ik van alle kanten bestolen van alles dat eetbaar was. Het ging zo snel, dat ik alleen maar kon lachen. Nu nog wel ja... Het spreekwoord; zo brutaal als een aap, komt natuurlijk ergens vandaan. Laat ik hierbij wel zeggen, dat dit gezegde hoogstwaarschijnlijk op de Makaak is gebaseerd. Lang niet alle apen zijn zo vervelend. Die zelfde middag werden we ook bezocht door mijn favoriete apen, de neusaap. Deze blijven geweldig. Met de hele familie slingerden ze langzaam op hun gemak voorbij en konden we ze goed observeren. Na alle apenkoppen fotograferen, was het tijd om onze apenkoppen op de foto te zetten. Gezien we al lange tijd geen foto's meer van ons samen hadden gemaakt, moest ons fotoalbum nodig worden aangevuld. Het strand van Bako was een erg mooie plek en zonder bekijks van andere mensen konden we schaamteloos foto's maken. We zijn beiden geen selfie-queens, het resultaat is dan ook niet al te best. Mede daardoor hebben we ons kapot gelachen en ons kostelijk vermaakt met z'n tweeën.

Het was tijd om in te checken in het park, we hadden de goedkoopste bedden geboekt want #pauper #budget. Hier hadden we een beetje spijt van bij het zien van de kamer. Ik heb inmiddels aardig wat kamers gezien en ben niet zo snel vies van iets. Dit was gewoon bijzonder... Het 'houten hok' was vergeelt van oudheid, alles was bedekt met grote zwarte schimmels en de geur was werkelijk puur vergif voor je longen. “Hier kan ik echt niet slapen hoor!” zegt Loes. Nee, dat gaan we ook zeker niet doen! Na een hoop moeite kregen we een andere kamer, deze lag op een klein stukje lopen van de rest. “Bring a stick for the monkeys” riep een man naar ons. We dachten dat het een grapje was en liepen verder. Op het pad zagen we een familie Makaken zitten, met een noodgang renden ze op Loes af en beroofde haar van een tasje met bananen. Schreeuwend rende ik er naartoe, maar het deed de aap helemaal niets. Langzaam keerde de grootste zich naar mij toe, met een agressieve blik begon hij te blazen terwijl hij dreigend zijn tanden liet zien. Er kwam een man aangerend die ze met een stok heeft weggejaagd, ik weet niet wat er was gebeurd als hij er niet geweest was... De volgende dag had ik weer een aanvaring met eentje. Ik was met 3 jongens een hike gaan doen naar het uitkijkpunt van Bako, Loes voelde zich niet zo lekker en bleef bij het restaurant. Eenmaal bovenaan werden we weggejaagd door een enkele makaak. Met een agressieve blik in zijn ogen kwam hij op ons aflopen. Dreigend liet hij zijn tanden zien terwijl hij ons een voor een aankijk. Er kwamen meer mensen aanlopen, vanaf dat we met z'n achten waren droop de makaak af. Hier had ik niet graag in mijn eentje gelopen kan ik je vertellen, wat een kutbeesten. Na deze derde aanvaring waren we klaar met Bako en hebben we die middag de boot terug gepakt naar Kuching.

De volgende dag hebben we een scooter gehuurd om de Wind Cave en Fairy Cave te bezoeken. Wat een heerlijke dag was dit! Lachend scheurden we urenlang door het machtige landschap van Sarawak en werden aangenaam verrast door de Fairy Cave. De gigantische opening zorgt voor voldoende zonlicht, waardoor de rotsen begroeid zijn met planten en voor een magisch groen licht zorgen. De Fairy Cave is blijkbaar niet zo populair, wat ik niet begrijp maar ook zeker niet erg vond. Het maakt een plek toch meer bijzonder wanneer je er vrijwel alleen loopt. In plaats van omsingeld bent door hordes Chinezen, die luidruchtig photoshoots aan het houden zijn. Na afloop hadden we beiden opeens ontzettend zin in taart, de missie was dus; op zoek naar... taart. Dit ging helaas niet zo makkelijk als we hadden gehoopt, dus we moesten het doen met een eenvoudige ijsthee aan de kant van de weg. We waren hierdoor wat tijd verloren en moesten haasten om de scooters op tijd terug te brengen. Er was onderweg geen tijd meer om te stoppen voor bijvoorbeeld een wc en Loes stond inmiddels op springen. 5 minuten voordat de scooterverhuur dicht ging, kwamen we aangereden. Loes hield het niet meer en is het dichtstbijzijnde restaurant ingerend, om vervolgens weer net zo hard naar buiten te rennen, “Ze hebben taart!!!” Wat een top nieuws! Dacht ik bij mezelf. Het was zelfs niet zomaar taart, ze hadden cheesecake! Wederom hebben we onszelf dus weer getrakteerd op een lekkere cheesecake met de allerbeste ijskoffie. Loes; “Hierna gaan we op dieet hoor!”

De volgende dag hadden we ons opgegeven om te gaan kajakken door de jungle, even die cheesecake eraf roeien. We werden opgehaald vanuit het hostel en lagen een uur later met een grote groep op het water. De dag bestond uit kajakken, een waterval bezoeken, lunchen en nog meer kajakken. Zoals altijd met een georganiseerde tour, zit er minstens 1 tegenvaller bij. In dit geval was dat de waterval... Na een vermoeiende en half onmogelijke wandeling door de modder en over rotsen, kwamen we aan bij een waterval ter hoogte van een douche. “Is dat hem..?” Vroeg Loes “Ja, ik vrees van wel.” Gelukkig zaten er leuke mensen in de groep en hebben we gezellig zitten kletsen. Na weer een half uurtje kajakken was het lunchtijd, etenstijd is altijd goed. Ook deze, de lunch was bereid door wat locals in een dorpje en we zaten met z'n alle bij hun thuis in de woonkamer te eten. Er was ook nog spanning en sensatie die dag, toen we in een stroomversnelling terecht kwamen en met de kajak bleven hangen op een rots. Het water stroomde aan alle kanten de kajak in en we moesten hard ons best doen om niet om te slaan. Gierend van het lachen hielden we ons stevig vast, totdat we werden bevrijd door de een van de gidsen. We schaamde ons lichtelijk, maar het was wel leuk haha.

Het was tijd voor Singapore! Hoe ik de stad ervaren heb, is als een soort utopische stad van de toekomst. Super modern, schoon, efficiënt, duurzaam en veilig. Deze stad is niet zoals bijvoorbeeld Parijs of Londen 'gegroeid', de stad is echt 'ontworpen'. De indeling, de architectuur, het metronetwerk, alles klopt en past bij elkaar. Ondanks de drukte, is er geen chaos en gaat het allemaal heel rustig en geordend. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam en iedereen spreekt vloeiend Engels. “Zijn we echt in Azië?” Vroegen Loes en ik ons af. Azië loopt op sommige plekken echt ontzettend voor en op sommige ook ontzettend achter. Een continent van hoge contrasten. De twee grote trekpleisters van Singapore zijn; The Gardens by the Bay en Marina Bay Sands. Iedere avond zijn hier twee spectaculaire lichtshows te bewonderen en wij waren hier – uiteraard beiden avonden – bij. De eerste avond zijn we gelijk naar The Gardens gelopen, een tiental enorme verlichte metalen 'bomen', begroeid met planten. De lichtshow met muziek was fantastisch, door het formaat van de bomen is het ontzettend indrukwekkend. Loes;”Hier wil ik absoluut morgen weer heen!” Daar was ik het dan ook direct mee eens. De volgende dag moest ik naar de tandarts. Tijdens het duiken was ik erachter gekomen dat ik een gaatje in mijn kies had, Singapore leek mij de juiste plek om dit te laten doen. Ik zal eerlijk zijn, ik vond het doodeng om in een ander land naar de tandarts te gaan. Vanaf het moment dat ik binnenliep ebde dat gevoel weg. Een hele mooie schone praktijk (met een klein vijvertje) en de mensen waren heel vriendelijk en professioneel. Nooit eerder heb ik zo een goede behandeling bij de tandarts meegemaakt en Dr Thean heeft mijn kies perfect gevuld. Heb ik dat ook weer een keertje meegemaakt ;)

Na de tandarts ontmoette ik Loes weer bij het metrostation, we hadden een drukke dag op de planning; wandelen door Downtown, Gardens by The Bay (Cloud Forest Dome) bezoeken, eten in Little India, Cocktails op de Sky Deck van Marina Bay Sands en beiden lichtshows bekijken. Ik word altijd een beetje zenuwachtig van een strakke planning, als er dan dingen mis gaan raak ik geïrriteerd. Gelukkig ging alles goed en hebben we zo ontzettend veel in de eerste dag gepropt dat we de tweede dag niet zoveel te doen hadden. Dat kwam goed uit, want het heeft de tweede dag veelal geregend waardoor we vast zaten in één van de tuinhuisjes van de Botanical Gardens. Stiekem vonden we dat niet zo erg en hebben we de tijd benut met gesprekken over van alles en nog wat. Na nog een laatste diner bestaande uit falafel en hummus (zo lekker!) zat het er alweer op en namen we de metro naar het vliegveld. Nadat ik afscheid had genomen van Loes vloog ik in m'n eentje weer verder, best wel gek om weer alleen te zijn. De volgende bestemming was Penang, een groot eiland in Maleisië. Ik wilde graag wat langer op één plek blijven hangen om wat geldzaken van thuis te regelen en misschien zelfs ergens gaan werken. Na veel goede verhalen over Penang gehoord te hebben had ik bedacht dat dit de plek ging zijn. Het is wel duidelijk dat je zoiets niet kunt plannen, dit moet gewoon onverwachts gebeuren. Penang was namelijk niet echt wat ik zocht, veel te druk en totaal geen chille 'eiland vibe'. Waarschijnlijk lag het meer aan mij dan aan de Penang, ik was niet helemaal m'n oude zelf. Moe, chagrijnig en ik had nergens zin in. Dit had waarschijnlijk te maken met het feit dat ik er weer alleen voor stond, nu Loes naar huis was. Hier was ik al voor gewaarschuwd door mensen. Ik had een rustig hostel geboekt om wat zaken als belasting en verzekering dingen te regelen. Toen dit na 2 dagen eindelijk allemaal geregeld was, kon ik weer op m'n luie reet zitten. Hier ben ik niet heel erg goed in, dus dat 'niksen' werd al snel de hele stad doorlopen, winkelen, naar de kapper, uitzicht vanaf Penang Hill met de trein, het Boeddha Complex bezoeken, een tour door de Blue Mansion en de Street Art van Georgetown (hoofdstad van het eiland) bekijken. Na 3 dagen de 'einzelgänger' uithangen, ontmoette ik Stephanie bij het ontbijt. We raakten aan de praat en voor de tweede keer in één maand kwam het onderwerp uit op: Vipassana Meditation. De eerste keer dat ik hiervan hoorde was een jaar geleden en ook in Maleisië. Het leek mij toen direct interessant om te doen en het heeft heel lang in mijn hoofd gezeten. Precies één jaar later, (afgelopen maand) kwam ik in Borneo een jongen tegen die dit ook ging doen. We hebben er toen lang over gepraat en ik was er over uit dat ik dit ook wilde gaan doen. Toen ik dus Stephanie tegen kwam en zij er ook over begon, moest ik lachen. Het was wel duidelijk dat dit het juiste moment was om mij hiervoor op te geven. Diezelfde dag heb ik mijzelf ingeschreven voor een meditatie in Yogyakarta (Indonesië), nu kon ik niet meer terug ;)

Na een week op Penang te hebben gezeten was ik wel weer klaar om verder te reizen, Langkawi lag op de planning. Ook een eiland in Maleisië en 3 uur varen vanaf Penang. Van een vriendin had ik een tip voor een hostel (The Crowded House) gekregen. Het lag iets afgelegen, maar het scheen een leuke plek te zijn. Van de tips van andere moet je het hebben, dus heb ik vanaf de ferry gelijk de taxi naar The Crowded House geboekt. Het is heel grappig hoe je 'gevoel' werkt. Bij aankomst op Langkawi voelde ik mij direct heel relaxed en vanaf de eerste minuut dat ik het hostel binnenliep wist ik; hier blijf ik wel even plakken! Dat gevoel klopte, want ik ben 2 weken op Langkawi gebleven. Wellicht had ik zelfs naar een leuk baantje gesolliciteerd als ik de meditatie niet al geboekt had. Wat maakt Langkawi zo bijzonder? Geen idee, maar ik voelde mij er prettig. Tijdens deze twee weken heb ik het het hele eiland rondgereden op de scooter, de Cable Car bezocht, naar alle stranden geweest en vooral genoten van het lekkere eten en de zonsondergangen. Het blijven toch altijd die kleine dingen waar ik het meeste van geniet in m'n eentje. Iedere avond liep ik via een binnendoor route naar het strand, tijdens deze wandeling zag ik neushoorn vogels, grote hagedissen, kleine slangen en heel veel kikkers. Nadat de zon onder was, liep ik langs 'Tomato' om take-away food te halen en vervolgens bij het hostel op te eten. Zo eenvoudig, maar ik merk dat ik soms routine mis en dit zoek in kleine dingen.

In het hostel ontmoette ik Steve, hij had in zijn hoofd om de boot te pakken naar Koh Lipe (Zuid Thailand) en hier 3 nachten te verblijven. Hij nodigde mij uit en ik dacht; Waarom ook niet? Naar mate de week vorderde ontmoetten we John en Maja, zij hadden ook wel interesse. Het werd een gezellige ongeplande trip met een onbekende groep. Ondanks de vreemde combo aan mensen, klikte het ontzettend goed en hebben we 3 fantastische dagen gehad. De eerste dag regende het helaas de hele middag en zijn we gaan schuilen onder de parasols van een beach club. Om 16.00 uur was het Happy Hour en was alles 1+1 gratis. De 5/6 euro cocktails werden opeens 2/3 euro en dus erg verleidelijk om te bestellen. Het duurde niet lang voor Maja en ik ons hadden laten verleiden en om 18.00 uur lagen we aangeschoten in het (lege) zwembad. Vanwege het laagseizoen was het eiland zo goed als verlaten en hadden we alles voor onszelf. De volgende dag was het mooi weer en hebben we het eiland rondgelopen en de stranden bezocht, na wat uren in de helderblauwe zee te hebben gedobberd was het weer tijd voor Happy Hour. We werden vriendelijk onthaald door het personeel van de beach club en hebben uitgebreid gebruik gemaakt van het (gevaarlijk) 3 uur durende Happy Hour. Toen het donker was, lagen we met z'n alle dronken in het zwembad en hebben we ons als een stel kinderen vermaakt. Midden in de nacht werd ik in m'n bikini wakker in m'n bed, met geen flauw idee hoe de avond geëindigd was. De perfecte afsluiter voor mijn detox de komende 4 weken ;) Lichtelijk verrot zijn we de laatste dag gaan snorkelen, dat was een goed idee. Het water zorgde dat ik mij een stuk beter voelde dan hoe ik wakker werd. De zee rondom het eiland is prachtig, super helder en de perfecte temperatuur. Ik heb niet veel bijzonders gezien, maar het dobberen en staren naar de bodem was die dag voldoende. Die dag lag ik vroeg op bed met Netflix en de volgende dag zijn we weer terug naar Langkawi gevaren waar ik nog 5 dagen verbleven ben.

Na het rustige Langkawi en Koh Lipe, ging in Kuala Lumpur alles weer in een sneltrein. Vliegtuig, trein, bus, metro... Pfff, ik was er eindelijk. Ik had geen zin om cultureel te doen en besloot om naar de nieuwe Star Wars film te gaan. Na een half uur verdwalen in het belachelijk grote doolhof dat ze hier een winkelcentrum noemen, had ik de bios gevonden. Hier heb ik heerlijk 2 uur lang in m'n eentje de innerlijke nerd losgelaten. Vorig jaar was ik lichtelijk eenzaam in Kuala Lumpur, deze keer had ik daarom een iets socialer hostel geboekt. Met succes! Want toen ik terugkwam in het hostel, werd ik gelijk betrokken in het bekende backpacker-kaartspel; Shithead. Al snel had ik er 10 nieuwe vrienden bij, voor ik het wist stond ik met mijn nieuwe matties in de stamkroeg van het hostel en daarna door naar een club tot 4 uur 's morgen. Er was echter één klein dingetje, ik mocht geen alcohol drinken. Waarom niet? De meditatie vergt een detox van alcohol en drugs, minimaal 2 weken voordat je eraan begint. Nu had ik kunnen denken; fuck it, maar ik wil er fris aan beginnen dus heb ik netjes geluisterd en geen druppel gedronken. Het is best grappig om compleet nuchter mee te maken, hoe iedereen helemaal naar de klote gaat. De volgende dag om 10 uur was ik dus weer fris en fruitig en genoot ik van alle brakken bekken om mij heen. Iedereen wilde alleen maar vet eten, dus werd het ontbijten bij de Mac en daarna door naar het pretpark in een winkelcentrum, ja echt... Een achtbaan in een winkelcentrum, wie verzint zoiets??? Wederom een lekker cultureel dagje dus haha. Tijdens de zonsondergang zijn we naar een skybar gegaan. Super mooi uitzicht over de stad en direct nadat hij onder was werden de katers alweer weg gezopen. Grote jugs met bier, cocktails en tequila shots, binnen no-time was iedereen weer als een koekie. Ik moet zeggen dat het makkelijker was dan ik dacht om niet mee te doen, ik werd al een soort high van alle positieve energie. Ik kon alleen maar denken; morgen voel ik mij fantastisch. Dat klopt! Want toen iedereen lag uit te brakken, ben ik naar The Islamic Arts Museum geweest en vervolgens naar de nieuwe Jurassic Park. Eenmaal weer terug in het hostel hebben we een heel leuk bordspelletje gedaan en daarna door naar de wekelijkse pub quiz. Kortom, een druk maar gezellig weekend. De perfecte afsluiter voordat ik aan mijn 10 days of silence begin ;)

En nu, wat ga je doen dan? Nou...

Vanaf straks begin ik aan een 10 daagse 'Vipassana Meditation Course'. Tijdens deze 10 dagen moet je jezelf onthouden van doden en stelen. Leven op minimale (plantaardige) maaltijden met water of thee. Geen telefoon of internet, niet mogen praten of zingen, geen oogcontact of lichamelijk contact, niet mogen lezen, schrijven of tekenen. Geen drank, drugs, alcohol of seks. Niet mogen sporten of luisteren naar muziek. Enkel in volledige stilte met je eigen gedachten, 10 dagen lang mediteren...

“Waarom zou je dit willen!?”
Is de vraag die mij al vele malen gesteld is.

“Waarom zou ik dit niet willen?!”
Is mijn antwoord.

Vipassana betekent letterlijk 'de dingen zien zoals ze werkelijk zijn' en dus niet zien zoals je wilt dat ze zijn. Het is een van India's oudste meditatietechnieken en door Boeddha benoemt tot 'De kunst om te leven'. Vipassana is een meditatie van zelftransformatie door zelfobservatie en is bedoelt om je geest te reinigen. De focus ligt op de diepe verbinding tussen lichaam en geest, zodat er een goede balans tussen beiden ontstaat. Gedachten, gevoelens, oordelen en gewaarwordingen worden duidelijk, hierdoor zul je een evenwichtiger mens worden en meer in het hier en nu gaan leven.

In 10 dagen tijd, voor een zelf bepaalde donatie, 'de kunst om te leven' leren.
Nogmaals, waarom zou ik dit niet willen?!

Ik ben niet 'gelovig', maar absoluut geen atheïst. Ik geloof in karma, wie goed doet zal goed ontvangen en andersom. Ik voel dat dingen gebeuren met een reden, zowel goed als slecht. Ik probeer mijn hart te volgen en niet mijn hoofd, hoe onlogisch het soms ook voelt. Ik geloof in voortekenen en signalen, en luister hiernaar. Ik geloof in dingen die ik niet kan uitleggen, maar wel heel sterk voel. Een bepaalde energie waar ik mij door laat lijden. Toch vind ik het lastig om dit te 'mogen' voelen in deze maatschappij, want je bent al snel een hippie, boomknuffelaar of zweefteef. Er was een tijd dat ik mij daar niets van aantrok, ik wil deze oude eigenaardige 'ik' weer terug. Het meisje dat schaamteloos in haar zelfgemaakte baljurk van oma's gordijnen naar school ging. Het meisje dat urenlang in haar eentje de straat vol tekende met stoepkrijt, terwijl de 'normale' kinderen samen speelden. Het meisje dat ik kwijtgeraakt ben door verplichtingen, volwassenheid en media invloeden.

Daarnaast is mijn hoofd een chaos, terwijl ik hou van orde. Dingen die ik niet verwerkt krijg, gedachten over het verleden en de toekomst, het van plek naar plek reizen zonder pauze en een blijvende stroom aan ervaringen en ontmoetingen. Gedachtes, keuzes, ideeën en dromen, zowel positief als negatief. Het blijft maar opstapelen in mijn hoofd. Ik denk dat deze meditatie kan helpen weer bij mezelf te komen en helder te krijgen wat ik wil.

Het zal niet makkelijk worden en zeker niet 'leuk', maar absoluut ontzettend leerzaam en ik kan er alleen maar beter van worden. Ik ben heel erg benieuwd wat het kan brengen. Of beter gezegd, wat ik mezelf kan brengen. Dit soort dingen werken alleen voor mensen die er zelf achter staan en er zelf bereid zijn voor te werken. Ik ga er 100% voor en besef mij heel goed dat ik het enkel zelf kan doen.

Toedeloe!