Een gebroken paradijs...

Na een lange en vermoeiende dag kwam ik pas middernacht aan op Gili T. (Trawangan). Ik ben direct gaan slapen, zodat ik de volgende dag weer fris kon beginnen. Het hele Gili avontuur had hierdoor een wat stroef begin gekregen, waardoor ik wat ongeïnteresseerd was geworden over de eilanden. Niet wetende dat de opvolgende weken zo ontzettend fijn zouden worden, maar ook dat de paradijselijke tijd zo pijnlijk en abrupt zou gaan eindigen.

Tijdens mijn reis naar Gili T ontmoette ik Sam, een Australiër waar ik de hele dag gezellig mee heb staan kletsen. We besloten de volgende dag samen het eiland rond te fietsen en te kijken hoe de dag verder zou verlopen. Gili T is het grootste eiland van de Gili's, maar nog steeds in een half uurtje rond te fietsen. Deze dagtaak die we voor onszelf hadden bedacht, was dan ook sneller volbracht dan verwacht. Zwemmen dan maar? Het water rondom de eilanden is exact zo blauw als de ansichtkaarten en Google images doen geloven. Lachend dobberden we in de heldere zee, met het besef dat we onszelf in een waar paradijsje bevonden. We hadden inmiddels honger gekregen en zijn wat gaan eten, gevolgd met het beklimmen van de heuvel. Deze 15 minuten wandeling was wederom sneller voltooid dan gepland, maar wel de moeite waard. Snorkelen? De Gili's staan bekend om de vele schildpadden die rondom het eiland zwemmen. Helaas hebben we ze deze dag niet gezien, maar het zien van een zwart-witte zeeslang maakte dat voor mij goed. Daarna zijn we ieder teruggegaan naar ons hostel om even te douchen. Eenmaal daar werd ik uitgenodigd voor de zonsondergang en een kampvuur op het strand met het hele hostel. Dat klonk gezellig en dus heb ik gelijk Sam een bericht gestuurd met waar ik uithing. Met een klein groepje hebben we daar een paar uur rond gehangen, met uiteraard een koud biertje erbij. Daarna zijn Sam en ik bij de gratis openluchtbioscoop op de zitzakken neergeploft, om de film 'The Revenant' te kijken. Niet echt een toepasselijke film wanneer je op een tropisch eiland zit, maar daarna waardeer je wel nóg meer dat je niet ergens in een bos in de sneeuw ligt. Een 'film kijken' kun je het trouwens niet noemen, want stiekem hebben we allebei even een powernap gedaan op de veel te comfortabele zitzakken. Daarna zijn we naar de Nightmarket gegaan, om ons voor 3 euro vol te eten aan lokaal voer. Voordat ik naar Indonesië ging, werd mij verteld dat je hier niet lekker kunt eten. Ik heb geen idee waar deze persoon gegeten heeft, maar tot nog toe lukt het mij iedere dag weer opnieuw om mij vol te proppen met lekkers. Die avond zijn we het nachtleven van het eiland gaan verkennen, want Gili T is niet compleet zonder een avond uit (zeggen ze). Ik heb een gigantische hekel aan 'clubs', hierdoor valt er al een hoop af. Gelukkig deelt Sam deze haat en zijn we gestrand in de Reggae Bar; 'Sama Sama'. Hier was live muziek en voor we het beiden wisten, stonden we aangeschoten te dansen op bekende covers van Bob Marley. "No woman, no cry!" Hier ontmoette we Didi, een Nederlands meisje waar we het beiden goed mee konden vinden. Met z'n drieën hebben we gedanst, gelachen en gedronken tot ver na middernacht. Een werkelijk perfecte dag! Met een voldaan gevoel ben ik gaan slapen.

De volgende dag begon wat rustiger, we hadden immers alles al gezien en gedaan op het kleine eiland. De dag begon met pannenkoeken maken in het hostel. Het ontbijt was inbegrepen, je moest het alleen wel zelf maken. Ik realiseerde mij dat ik al maanden niet meer gekookt of iets gebakken had en merkte dat ik dat best wel miste. Als een ware chef-kok was ik in de weer, om de allerbeste pannenkoeken ooit voor mezelf te bakken. Daarna werd ik geappt door Didi, of ik een kopje koffie kwam drinken bij het koffietentje waar zij zat. “Ja! wat heerlijk,” dacht ik bij mezelf. We zaten gezellig aan een cocosmelk-cappuccino (super lekker!) toen ook Sam ons kwam vergezellen. Voor ik het wist hadden ze mij overgehaald om nog een nachtje langer op het eiland te blijven. Die middag zijn we weer gaan snorkelen en dit keer met succes. Twee gigantische schildpadden zwommen rustig over het koraalrif heen, terwijl wij met ze mee zwommen. Die avond zijn we weer naar de Reggae Bar gegaan om nog een laatste dansje te doen. Hier heb ik mijn Gili T avontuur in stijl afgesloten, terwijl ze 'Sweet Child O' Mine' van Guns 'N Roses speelden. <3

De volgende dag ging ik naar Gili Meno, dit is het zogenaamde 'Honeymoon island' van de drie. Echter had ik een heel tof hostel gevonden, dat niet direct een huwelijksreis-sfeer af gaf. Toen ik aankwam voelde ik gelijk dat twee nachten niet voldoende zou gaan zijn en direct heb ik er nog twee nachten bijgeboekt. Het hostel heet 'Eco Hostel' en dit is dan ook overal in terug te zien. Alles is compleet gemaakt van bamboe en hout. Open kamers (als je het al kamers kunt noemen), koude buiten-douches, compost toiletten en de gasten zijn bijna allemaal vegetarisch. De sfeer was heel fijn en ik voelde mij direct meer dan welkom. Diezelfde dag ontmoette ik Camille, een Frans meisje waar het gelijk goed mee klikte. Deze dag hebben we meegeholpen aan de wekelijkse 'Trash Hero', een goed initiatief om het eiland te ontdoen van al het afval. Samen met de vrijwilligers van het hostel, de lokale kinderen en tijdelijke gasten, loop je twee uurtjes het eiland over om alles op te ruimen dat er niet hoort. Het eiland is aanzienlijk schoner dan andere plekken en het voelde goed om hieraan mee te helpen. Op het eiland is een hechte community van locals en westerlingen, zij zijn samen veel bezig met recycling en ecologische projecten. Zo is er een bar – genaamd 'The Brotherhood' – compleet gemaakt van afval. Hier worden onder andere workshops gegeven over het hergebruik van afval en natuurvriendelijke vervangers voor hedendaagse producten. Zo zijn alle glazen gemaakt van bierflesjes of wijnflessen, de rietjes van bamboe en de constructie van de bar is gebouwd van drijfhout. Camille en ik werden dezelfde dag nog verliefd op het eiland en hebben een hele week samen doorgebracht. We bleven beiden steeds opnieuw verlengen en wilden gewoon niet weg van het paradijsje dat 'Gili Meno' heet.

Onze dagen begonnen met de zonsopgang bekijken vanaf het balkon, daarna ontbijten, snorkelen met zeeschildpadden, eten, drinken, chillen, over het strand wandelen en aan de andere kant van het eiland de zon weer onder zien gaan. Even geen druk verkeer om je heen, dingen moeten plannen, tickets boeken en je zware tas met je mee zeulen. Het ontspannen eilandleven beviel ons maar al te goed en de tijd vloog voorbij. Mijn hele Indonesië plan heb ik hierdoor lekker overboord geflikkerd, ik werd namelijk al moe van het maken van de strakke planning. Vanaf Lombok had ik een 4-daagse boot tour gepland staan naar Flores. Hier had ik heel veel zin in, maar doordat ik op 10 augustus weer terug in Lombok moest zijn voor mijn vlucht werd het wat krap. Tijdens mijn laatste dag keek ik Camille aan en zei; “Fuck it all, I'm gonna stay here till my flight leaves!” Dat was vanaf dat moment het plan en hier werd ik direct gelukkig van.

Naast Camille en Meno, hield namelijk nog iets – of eerder gezegd 'iemand'. – mij tegen het eiland te verlaten. Geheel onverwachts iemand ontmoet, waar ik het heel goed mee kon vinden. Hij werkte als vrijwilliger in het hostel en na de wekelijkse 'Pizza Night', werd duidelijk dat het gevoel wederzijds was. Die nacht hebben we op zitzakken op het balkon geslapen, onder de sterrenhemel en de volgende ochtend de zonsopgang gekeken. – “Moet ik dit wel allemaal in mijn blog zetten?” De vraag die ik mijzelf soms stel. Mijn uiteindelijke antwoord “Ja, waarom niet?” Het is openbaar, maar ik schrijf dit voornamelijk voor mezelf. – Hij komt uit Engeland en zijn naam is Jack. Niet direct een persoon die mij opviel toen ik aankwam, hij is heel rustig en niet op de voorgrond. Hij maakte het ontbijt in het hostel (pannenkoeken met banaan) en deed dit met aanzienlijk meer zorg dan zijn mede vrijwilligers. Die ochtend kreeg ik dan ook gelijk 'ontbijt op bed' op mijn zitzak op het balkon. Hij werd steeds liever en we werden zo een 'irritant verliefd stelletje', waar ik altijd zo een hekel aan heb. Hij maakte 'Meno Paradise' compleet en het liefst wilde ik nooit meer naar huis. Samen trippen met paddo's op het strand, ons afzonderen in privé bungalows, films kijken op de laptop, hele dagen hangen, praten en chillen op zitzakken en snorkelen in de zee. Deze versie van mezelf herken ik niet en het voelt best goed om haar een keer vrij te laten. Ik merk dat ik emotioneel best gesloten kan zijn, ondanks dat ik heel open en eerlijk overkom. Ik schaam mij dan ofzo, maar dit keer kon het mij niets schelen wat mensen vonden of dachten.

Inmiddels was ik al 10 dagen op het eiland en werd ik aangenaam verrast door een bezoek van Nuria. Ik had haar tijdens de Vipassana meditatie ontmoet en zo af en toe kruisten onze wegen elkaar weer. Camille was helaas inmiddels in Australië, waar zij een jaar zou gaan werken. Wellicht zoeken we elkaar dus wel op volgend jaar, zou tof zijn! Samen met Nuria heb ik nog wat dagen doorgebracht, inmiddels wist ik waar je goed kon eten en wat de mooiste plekjes van het eiland waren. Het was fijn haar weer te zien en te horen waar zij de aflopen weken uitgehangen had. Op maandag ochtend zou ze naar Lombok gaan, zondag was dus onze laatste dag. Deze dag hebben we goed benut, met onder andere een bezoek aan de 'Turtle Sanctuary' en snorkelen tussen de '48 Human-size Sculptures' aan de andere kant van het eiland. Hier hebben we ons rot gelachen tijdens onze underwater-photoshoot en lekker de irritante Instagram-tourist uitgehangen. Die avond zouden we samen gaan eten, echter hadden we beiden opeens geen internet meer en liep ons plan een beetje in de soep. Eenmaal terug bij het hostel, waren we te lui om nog ergens anders heen te gaan. We besloten daarom – voor de eerste keer – bij het hostel te gaan eten. Het was al laat en we moesten opschieten, want het was die avond Poker Night in het hostel. Ik speelde geen poker, maar Jack zou het mij die avond gaan leren. Hierna zou ik op tijd gaan slapen, echter verliep de avond ietsje anders dan gepland...

Nietsvermoedend en gezellig kletsend zaten we nog even na te tafelen. Opeens begon de grond te trillen en direct daarna werd het hele eiland compleet donker. De stroom was uitgevallen en het geluid van krakend hout en vallende objecten, klonk overal om ons heen. “EARTHQUAKE!!!” werd er ergens geroepen. Pas op dat moment besefte ik wat er gebeurde, het leek wel een film. We zaten onder een bamboe afdak en moesten hier zo snel mogelijk onder vandaan. We renden richting het strand, maar de grond trilde zo hard, dat lopen onmogelijk was. Ik viel op mijn knieën en kon niet overeind komen totdat het over was. Ik voelde de grond onder mij golven, alsof er een beest in het zand zwom. Hoe lang het precies duurde weet ik niet, ik weet alleen dat ik deze angst nog nooit gevoeld heb. Ik beschermde mijn hoofd met mijn handen en kon alleen maar hopen dat de bungalow naast mij niet zou instorten. Toen het eindelijk ophield, rende ik naar het strand. Het werd weer stil en enkel het geluid van stemmen was nog te horen. Er was niet direct paniek, eerder ongeloof en verbazing. We hadden zojuist een flinke aardbeving overleefd.

Op zo een moment, besef je dat je geluk hebt gehad. Aan de geluiden die je hebt gehoord, weet je dat andere wellicht minder gezegend waren. Alles was donker, enkel wat lampjes van telefoons en het maanlicht waren zichtbaar. Ik stond nog minstens 10 minuten na te shaken en wist niet zo goed wat ik voelde. Ik was niet meer bang, maar kon het nog niet helemaal bevatten. Hier en daar hoorde ik mensen huilen, terwijl andere al druk bezig waren met een plan verzinnen. Aan mij hadden ze niet zo veel, ik stond een beetje voor mij uit te staren. Ergens anders hoorde ik het woord: Tsunami voorbij komen. Zou dit inderdaad gebeuren, dan was er op Gili Meno geen ontkomen aan... Eén ding was in ieder geval zeker, we zouden die nacht buiten slapen. Na een uur discussiëren en voorbereiden, liepen we met het hele hostel naar het voetbalveld. Hier had het hele eiland zich inmiddels verzameld en met honderden mensen op een kluitje, hebben we daar de nacht doorgebracht. De hele nacht door waren er naschokken te voelen, iedere beweging zorgde voor paniek en overal klonk geschreeuw en gehuil. Jack was – zoals altijd, – heel rustig en ik voelde mij veilig bij hem. We lagen tegen elkaar aan naar de sterren te kijken, luisterend naar de paniek om ons heen bij iedere naschok. De nacht duurde lang en het was koud. Ik moest denken aan de Titanic; het moment dat ze samen in het water liggen, met op de achtergrond gehuil en geschreeuw. Mijn hele verblijf voelde opeens als de Titanic; een romantisch liefdesverhaal, met een rampzalig einde. Op dat zelfde moment moest ik lachen, om de ironie van Jack zijn naam. ;)

Slapen lukte uiteraard niet zo goed, het was koud en de grond was hard. Ik werd ieder uur wakker en alles deed zeer. Eindelijk kwam de zon op en konden we de schade gaan zien, die de voorgaande avond in zo'n 20 seconden was aangericht. Het voelde nog wat onrealistisch aan allemaal, de aardbeving bleek heftiger dan ik had verwacht. Eenmaal terug bij het hostel zagen we dat de bar was ingestort, twee bungalows stonden scheef en de watertoren was naar beneden gevallen. Alles lag overhoop en verspreid over de grond. Het paradijsje waar ik mij de afgelopen weken zo intens gelukkig had gevoeld, was compleet verwoest... Met elkaar hebben we een poging tot opruimen gedaan, maar het was zinloos. De haven was één grote chaos, iedereen wilde zo snel mogelijk de boot naar Lombok pakken. Lombok was voor mij nu wel echt de laatste plek waar ik wilde zijn, dus ik besloot te blijven. De een na de andere zag in dat dit wellicht een beter plan was. We barsten inmiddels van de honger, maar alles was dicht. Het ontbijt bestond daardoor uit bier met bananen, gevolgd door de gratis ijsjes die bij de haven werden uitgedeeld. De stroom was uitgevallen, dus alles dat ingevroren of gekoeld was moest op.

Inmiddels was iedereen een beetje bijgekomen van de schrik en sloeg de verveling toe. Er stond een mega duur resort naast het hostel, deze was compleet verlaten en dus hebben we de rest van de dag bij hun zwembad rond gehangen. Daarna heb ik een fiets gejat en het eiland rondgefietst, het was moeilijk om te zien hoe alles er nu uitzag. Die avond zouden we opnieuw op het veld slapen, maar dit keer waren we beter voorbereid. Het luxe resort had namelijk hele chille lounge kussens, deze hebben we naar het veld gesleept. Die avond zou er weer een aardbeving komen, een vreemd gevoel om te weten wat er komen gaat. Ik was kapot en viel om 22.00 uur in slaap, om middernacht werd ik hard wakker geschud en besefte mij dat de voorspelde aardbeving gaande was. Op de een of andere manier was ik niet bang, ik ben tegen Jack aan gekropen en snel weer in slaap gevallen. De hele nacht waren er zachte naschokken te voelen, maar gelukkig ging het dit keer niet gepaard met paniek. De volgende dag ging Jack naar Bali en ik naar Lombok, wat een ongelukkig en abrupt einde van zo een mooie tijd. Het afscheid vond ik moeilijk, maar ik was sowieso wat emotioneel door alles wat er gebeurd was. Het eiland en de bewoners zo achterlaten doet zeer, de aardbeving zal nog zeker maanden en wellicht jaren zichtbaar en voelbaar zijn. Na een half uurtje varen kwamen we aan in het Noorden van Lombok, de plek waar de kern van aardbeving had plaatsgevonden. Ik had mij voorbereid op chaos en paniek. Echter was het heel rustig, de drukte was overduidelijk voorbij. Er hing een pijnlijke stilte overal en de aardbeving had een gigantisch spoor van vernieling achtergelaten. Zeker de helft van alle gebouwen was volledig ingestort en bijna alles had enorme schade opgelopen. Overal waren wanhopige gezichten te zien, terwijl de kinderen tussen het puin speelden. Vanachter de ruiten van de taxi flitsen al deze beelden aan mij voorbij. Terwijl ik ongedeerd op weg was, naar een veilige plek. Het voelde ontzettend oneerlijk. Ik was mijn huis niet kwijt, ik had niemand verloren en ik kon mijn reis zonder problemen voortzetten... Maar ondanks dat, zal de gebeurtenis nog lang in mijn hoofd blijven hangen.

Godzijdank was ik deze keer niet alleen. Normaal heb ik daar geen problemen mee, maar deze keer was anders. Toen ik Nuria een aantal dagen daarvoor een bericht stuurde, wist ik niet precies waarom ik opeens heel sterk het gevoel had dit te moeten doen. Ik zat op het balkon en had opeens een grote drang haar te laten weten hoe fijn Gili Meno was. Zij was op dat moment aan de overkant op Gili Air, dat wist ik helemaal niet. Toeval bestaat niet, alles gebeurd met een reden. Hier geloof ik heilig in. Na mijn bericht, besloot ze een paar dagen langs te komen. Een aantal weken daarvoor kwamen we er ook achter dat we beiden exact dezelfde vlucht van Lombok naar Kuala Lumpur hadden geboekt. Dit vond ik ook bijzonder, maar nu snap ik waarom. Het moest gewoon zo zijn. Tijdens de Vipassana meditatie had ik al snel een band met haar, ondanks dat ik haar nog nooit gesproken had. Ik had heel sterk het gevoel, dat zij op een bepaalde manier belangrijk zou gaan worden in de toekomst. Waarom en hoe wist ik niet, maar er was iets aan haar. Inmiddels zijn we samen veilig aangekomen op zuid Lombok. Alles staat hier gelukkig nog overeind en dus zitten we hier rustig onze tijd uit, tot onze vlucht vertrekt naar Kuala Lumpur.

Toedeloe!