Lang Leven Langkawi :)

Na een lange dag kwam ik aan op Langkawi, nog maar 15 minuten in de taxi en dan hoefde ik voorlopig niet meer te verkassen. Hier keek ik al een tijdje erg naar uit. Eenmaal het zandpad naar het hostel opgereden, merkte ik wat veranderingen op. Het pad – dat 3 maanden geleden nog de weg naar het hostel was, – leek niet meer te bestaan. De chauffeur (een vrouw voor de verandering) reed gewoon door en na een harde klap, bleken we in de greppel beland te zijn. Jahoor, nog maar 20 meter van mijn bed verwijderd en die muts rijdt nog even haar auto van de weg. Uit fatsoen ben ik blijven staan, terwijl zij scheldend allerlei mensen aan het bellen was. Na 20 minuten vond ik het wel mooi geweest, het was inmiddels 23.30 uur en ik wilde naar bed. Tussen de telefoontjes door, probeerde ik haar aandacht te vragen zodat ik kon betalen. Ze negeerde me me en was duidelijk boos dat haar auto door mij in de greppel lag. Na drie keer proberen, begon ook ik mijn geduld te verliezen. Ze wilde het geld niet aannemen, dus heb ik het op haar auto gelegd en ben weggelopen. Scheldend werd ik na geroepen “It's your fault! I will never have you in my car again!” Dat was alvast een lekker begin...

In The Crowded House waren ze gelukkig wel blij me te zien. Met een grote knuffel van Nabil (de manager) werd ik onthaald. Nabil is een Fransman, ruim een jaar geleden was hij zijn oude leven zat en heeft hij alles opgezegd. Hij heeft 7 maanden in Azië rondgereisd en is gestrand in Langkawi. Hij raakte bevriend met het Franse stel dat het hostel heeft opgezet. Toen zij voor 1 jaar terug naar Frankrijk moesten om de visum problemen te ontwijken, hebben zij hem gevraagd om 'op te passen'. Daarnaast is er Steve. Hij was één van de vrijwilligers, toen ik hier de vorige keer was. Hij is toen bevriend geraakt met Nabil en is nu teruggevraagd als manager. Steve is een echte Engelsman en heeft jarenlang in het bruisende Londen gewoond. Steve was bepaald geen lieverdje; drank, drugs en hij was vooral thuis in het criminele circuit van de underground. Hij besloot dat het tijd was voor een nieuwe levensstijl en verhuisde naar Hong Kong, vervolgens naar Okinawa (Japan) en woont nu in Langkawi. Iedereen in The Crowded House heeft een verhaal, ik vind het altijd mega interessant deze te horen.

Anyway, ik dwaal af...“Where is Steve?” Vroeg Nabil. Ik reageerde verward “How would I know?” “He went to pick you up, he was talking about that for a few days...” Steve had het blijkbaar iedereen verteld, behalve mij. Dat had hoogstwaarschijnlijk een heel wat fijnere taxirit geweest. Nabil lachte en belde Steve om hem te vertellen, dat hij voor Jan lul naar het vliegveld was gegaan. Vervolgens pakte hij mijn tas over en liep mij naar m'n kamer. Ik verwachtte een zoveelste dorm bed, maar werd aangenaam verrast met een privékamer. Tweepersoonsbed en een eigen badkamer met warme douche! Na het douchen gewoon weer een keertje naakt door de kamer kunnen kopen. Zo chill! Dit zijn van die kleine normale dingen, waar je niet over nadenkt als je een eigen huis hebt. Er zijn zoveel van die kleine dingen die ik mis; gewoon een slok koude melk uit de koelkast pakken, het hebben van een kledingkast, je spullen overal laten slingeren zonder dat mensen het weggooien of jatten, een avondje film kijken op de bank en mijn eigen eten klaarmaken. Al deze dingen zouden de komende maand weer kunnen, wat heerlijk! Dit fijne gevoel werd helaas weer snel verstoord, tientallen​ zoemende bloedzuigers cirkelde rond om mijn hoofd. Oja, dat was het gene dat ik niet gemist had aan Langkawi. Kwam na ruim 10 maanden mijn muggennet toch nog goed van pas. Het ophangen kostte even wat tijd, dit was de reden dat ik hem niet eerder had gebruikt. 20 frustrerende minuten later zat ik veilig in mijn gaas-bunker. Als een stel hongerige zombies, vlogen ze met z'n alle geïrriteerd rondom het net. Die krengen ga ik niet missen aan Azië.

Uitgerust werd ik wakker voor mijn eerste werkdag. Of naja 'werkdag', gemiddeld 2/3 uurtjes werk in ruil voor gratis verblijf en 50% korting op al het eten en drinken (inclusief alcohol). Prima deal, vond ik zelf. Daarnaast zou ik deze maand financieel goed kunnen compenseren, ten opzichte van de vorige maand. Het werk bestond voornamelijk uit: vegen, stofzuigen, dweilen, de was, de afwas, bedden verschonen en badkamers schoonmaken. Daarnaast werd eigen inbreng en inzicht erg gewaardeerd, dus als je iets zag dat verbeterd zou kunnen worden; “go for it!” Dat vond ik gelijk al veel leuker, want ik hou van organiseren en verbeteren. De eerste dag heb ik al gelijk de vriezer ontdooit, nadat mijn halfje brood er niet in paste. Ook het washok moest nodig opgeruimd worden, daarnaast kon de bar ook wel wat organisatie gebruiken. De boekenplanken met folders, boeken en spinnenraggen uit 1900 moest nodig worden afgestoft en ook de keuken was toe aan wasbeurt. Al snel had ik alles naar mijn zin schoongemaakt, aangepakt en georganiseerd. Nabil vond het meer dan prima en liet mij graag mijn gang gaan. Lachend liep hij voorbij, terwijl ik met een vies gezicht de 'lost and found' bak om keerde om de kapotte kleding en schoenen van 2003 bij het afval te gooien. Het was wel duidelijk dat het hostel een vrouwelijke touch kon gebruiken.

De eerste twee weken waren precies zoals ik het mij had voorgesteld. Het regenseizoen was duidelijk aangebroken en dus was het hostel leeg op een paar mensen na. Dit kwam mij goed uit, ik had namelijk genoeg te doen op mijn laptop. De eerste week heeft het voornamelijk geregend en zat iedereen verveelt in de gezamenlijke ruimte. Roman en Helga, een alternatief stel uit Duitsland. Kwam voor de derde keer, twee weken langs. Zij waren al voor lange tijd op reis en hadden Langkawi verkozen tot hun thuishaven, om zo nu en dan uit te rusten. Een keuze die ik maar al te goed begrijp. Ik weet niet wat het is met Langkawi, maar er iets magisch aan het eiland. Vrijwel iedereen die ik spreek blijft veel langer dan gepland. Het eiland heeft niet de mooiste stranden, geen bijzondere onderwaterwereld of de beste natuur. Het heeft gewoon een heerlijk ontspannen sfeer, gezellige barretjes, een bruisende community en de beste zonsondergangen die ik ooit gezien heb. De eerste twee weken heb ik genoten van deze laid back vibe en ben ik voornamelijk in en rondom het hostel gebleven. Samen met Steve deed ik de boodschappen en was ik helemaal trots op mijn eigen plankje in de koelkast. Melk, eieren, brood, kaas, yoghurt en vers fruit, ik was een gelukkig mens. Iedere ochtend deed ik samen met Steve de 'morning clean', dit bestond uit de units en gezamenlijke ruimte vegen en dweilen. In de middag moest ik de kamers, doen en zorgen dat alles schoon was voor de nieuwe gasten. De eerste week vond ik het heerlijk. Niet nadenken, maar doen. De tweede week sloeg de verveling wel een beetje toe, ik merk dat ik iets meer uitdaging nodig heb in het leven.

Deze uitdaging kreeg ik, want de opvolgende twee weken waren duidelijk een stuk spannender toen Anita op bezoek kwam. Anita was – samen met Nabil – de manager, toen ik hier 4 maanden geleden voor de eerste keer kwam. Ik kon goed met haar overweg, maar tussen haar en Nabil ging dat wat stroever. Voornamelijk op werkgebied boterde het niet zo lekker tussen de twee, waardoor zij besloot om weg te gaan. Anita komt oorspronkelijk uit Noorwegen, maar woont al jaren in Denemarken. Ze staat nogal bekend als 'party girl' en kent iedereen op het eiland. Deze weken was zij dan ook puur en alleen teruggekomen om te feesten en iedereen van het eiland weer te zien. Ik nam de 'party girl' stempel niet zo serieus, maar damn... die meid (of liever gezegd vrouw, gezien ze 35 is) kan feesten. Op haar eerste dag, – na een wilde nacht en ochtend stappen – kwam ze 's middags rond 17.30 uur uit bed gerold en in de gezamenlijke ruimte zitten. Ze pakte een blikje cola uit de koelkast, stak haar sigaret op en belde de snackbar om de hoek voor haar bekende 'Hangover burger'. Ik kijk haar lachend aan en zeg – op de meest vervelende toon – “Good morning”. Ze kijkt me lachend aan en drinkt haar 'voedzame bruin/zwarte drinkontbijt' in één slok weg. Op dat moment vraagt, ze of ik zin heb om de volgende dag met haar mee te gaan naar een auditie. Een auditie voor; de Indiase reclame van de allernieuwste SamSung telefoon' om precies te zijn. In eerste instantie moet ik alleen maar lachen, maar Anita lijkt het serieus te menen. “Sure, why not” zeg ik vervolgens.

Die zelfde dag krijgen we er een nieuwe vrijwilliger bij; Lauren uit Engeland. Lauren was al ruim een jaar van huis en heeft in haar eentje heel Australië doorgereisd. Ik kan het gelijk goed met haar vinden en besluit (vooral omdat ik het zelf gewoon spannend vind) haar ook te vragen voor deze auditie. Veel kan ik haar er niet over vertellen, want ik heb zelf geen idee waar ik “ja” op gezegd heb. De volgende dag zitten we met z'n drieën in de auto, op weg naar een of ander luxe resort aan een privéstrand. Hier worden we gescreend door een man met een heel fout geblondeerd kapsel. Lekker typisch. We moesten één voor één voor het zwembad gaan staan, waar hij en met zijn telefoon foto's van ons maakte. Het voelde een beetje vaag allemaal en ik kon alleen maar lachend denken “Waar ben ik nu weer in verzeild geraakt?” Na de foto's konden we weer gaan. De volgende dag zouden we te horen krijgen of we mee mochten doen. Die avond kregen we al een appje; Lauren en ik mochten beiden meedoen, maar Anita was te blond. Lekker direct, maar zo werkt de tv wereld geloof ik. Vervoer was geregeld, we moesten strandkleding meenemen, eten + drinken werd verzorgd en we kregen ieder 30 euro per dag. Well, they had me at free food!

Om 5.45 uur werden we opgehaald bij Cenang Mall, het was nog donker en er kwam een hevige douche uit de lucht vallen. Dat begon al lekker voor een 'stranddag shoot'. Het busje was een half uur te laat, 30 kostbare minuten die ik in bed had kunnen blijven liggen. We werden naar hetzelfde luxe resort gereden en konden ons uitleven op het ontbijtbuffet. Lauren leeft net als ik voor eten, dus ons humeur werd met de hap beter. Na een uur schranzen moesten we het busje weer in en werden we naar 'Tanjung Rhu Beach' gereden. In de bus leerden we de andere figuranten kennen en het was al gelijk gezellig. Niemand wist wat we precies moesten doen, dat maakte het hele gebeuren alleen maar leuker. Eenmaal aangekomen op het strand, was gelijk duidelijk waar we naartoe moesten. Wauw, het leek wel een filmfragment van een movie set, als je snapt wat ik bedoel. Het was precies zoals ik het mij had voorgesteld. Er rende zo'n 40 man gestrest in het rond, overal dure apparatuur, allemaal mooie hippe mensen en de – nu al scheldende – director was gelijk te herkennen. Snauwend werden we naar onze plek gewezen, een blauwe tent met wat stoelen. Na 2 uur wachten en gratis thee, werd ik samen met Lauren naar een trailer geroepen. We kregen kleding aangewezen en moesten dit direct aan, er was geen tijd te verliezen! 2 minuten later had ik braaf mijn lelijke roze tie-dye shirt, met legergroene korte broek aan. Lekkere match. Vervolgens mochten we terug naar onze tent, waar we nog eens 2 uur hebben zitten wachten. Dat is makkelijk geld verdienen, zeiden we tegen elkaar.

We hadden inmiddels wel weer honger gekregen, lunch zal zo wel komen (dachten we). Nee hoor, het was tijd, Onder andere Lauren en ik werden eruit gepikt, we moesten op strandstoelen gaan zitten en de 'toerist op het strand' spelen. Dit was overigens de beste rol. Terwijl wij genegeerd werden en ongestoord mochten chillen, werden andere om ons heen half uitgescholden door de director; “Why do you keep fucking up!? Do as I say!” Voor ons was er maar één belangrijke regel; niet naar de camera kijken. Verder kregen we als uitleg; “Act like you're on the beach and enjoying life”. Lekker vaag dus. Hier hebben we 3 uur gezeten, barstend van de honger, dorst en in de brandende zon. Ik heb nog altijd geen flauw idee waar de reclame over gaat. Wat ik wel weet is; er is een man tot zijn hoofd ingegraven in het zand, terwijl er een hond naar hem blaft en zijn gezicht likt... Ik ben heel erg benieuwd. Na ons harde werken, was het om 15.00 uur eindelijk lunchtijd. We kregen een half uurtje om te eten, maar het was heerlijk. Daarna was het weer wachten, wachten en nog meer wachten. Pfff, niets doen is echt vermoeiend. We werden weer geroepen. Met de hele groep (12 man) moesten we – lachend en frisbeeënd – heen en weer over het strand rennen, terwijl een Drone ons van bovenaf filmde. Jaja, want dit is precies wat mensen doen op het strand... De derde take moesten we alles op ons pad – rennend – meenemen; strandballen, luchtbedden, zitzakken. Nogmaals, ik ben heel erg benieuwd naar het eindresultaat. Dag 1 zat erop, Lauren en ik waren kapot. We waren het er beiden over eens dat een carrière-switch naar de tv wereld, er absoluut niet in zat. Eenmaal terug in het hostel werden we voorgesteld aan Santa, een nieuwe vrijwilliger. Een ontzettend positief en energiek meisje, dat van origine uit Litouwen komt. Hier woont zij echter al lang niet meer. Ze heeft zich jaren geleden bekeerd tot moslim en woont nu in Singapore. Zij is zonder twijfel de leukste en hipste Moslim die ik ooit ontmoet heb. De energie die om haar heen hangt is aanstekelijk, echt een bijzonder mens.

Dag 2 begon weer net zo vroeg, hetzelfde ontbijt, dezelfde locatie, een andere outfit en wat nieuwe mensen. Het weer zat niet bepaald mee, hierdoor bestond de ochtend weer vooral uit wachten. Tijdens het wachten op beiden dagen, leerde ik de andere figuranten wat beter kennen. Ik kon het gelijk goed vinden met Meric, een Turkse jongen. We hadden belachelijk veel gemeen, ontzettend eigenwijs en dezelfde sarcastische zwarte humor. Het overgrote deel van de gesprekken bestond daarom uit discussies, kut-opmerkingen en elkaar in de zeik nemen. Aan het einde van de dag kwamen we er achter, dat we beiden op exact dezelfde dag en hetzelfde tijdstip zijn geboren. Zijn horoscopen toch geen onzin... We waren echt twee typisch koppige schorpioenen, die constant tegen elkaar ingingen. De dag duurde wederom lang en toen ik om 16.00 uur dacht dat ik niet meer geroepen zou worden, had ik het mis. Wederom werden Lauren en ik er uitgepikt om weer op het strand te gaan liggen. De zon was fel en ik had geen zin om huidkanker op te lopen voor SamSung. Als een soort cocon lag ik op een groot kussen in mijn sarong gewikkeld, met een Sombrero op. Dit moet er belachelijk uitgezien hebben, maar er werd niets van gezegd. Zo erg zullen we dus niet in beeld komen. Aan het einde van de dag werden we getrakteerd op mijn mooiste zonsondergang op Langkawi ooit. De hele lucht kleurde oranje, roze, rood en paars, hier hebben we even een korte shoot met elkaar gehouden. Tanjung Rhu Beach is overigens het mooiste strand van Langkawi, wellicht maakte dit het schouwspel nóg mooier. Na de zonsondergang werden we teruggebracht naar het centrum. Hier zijn we met een klein groepje naar de Duty Free shop gegaan, om wat drank in te slaan. Dat is overigens waar Langkawi bekend om staat; taxfree alcohol, tabak en andere dure producten. Wellicht dat het eiland daarom zo goed bezocht wordt ;) Ik had een fles (goede) rode wijn gevonden voor 5 euro. De laatste keer dat ik dat had gedronken was met kerst, die ging ik even mooi soldaat maken in mijn eentje!

Anderhalf uur – en een fles rode wijn – later, zat de sfeer er goed in. Een meisje (Aiste) van de groep stond opeens op, trok haar kleren uit en riep “Let's go swimming!” Het was inmiddels middernacht, maar koud wordt het nooit in Maleisië. Gezien we allemaal onze bikini en zwembroek bij ons hadden, was er geen excuus voor tegenspraak. Het water was heerlijk en ik besefte mij dat ik hier nooit eerder in de zee had gezwommen. Zo'n anderhalf uur lang, hebben we met z'n zessen dronken in de donkere zee liggen dobberen. Wanneer mensen dronken zijn, gaan ze zich weer als kinderen gedragen. Dat vind ik zo mooi om te zien. Niets is raar en alle schaamte verdwijnt. Om op te drogen had hetzelfde meisje het idee om te gaan dansen, Polka dansen om precies te zijn. We keken elkaar vragend aan, geen van allen had ooit de Polka gedanst. Aiste kwam uit Litouwen en zou het ons wel even leren. Als een stel blije kinderen dansten we even later de Polka totdat we droog waren. Zowel van buiten als van binnen waren we inmiddels opgedroogd. De nuchterheid was een beetje toegeslagen, gepaard met lichtelijke schaamte. We besloten dan ook dat het bedtijd was, een goed getimed einde aan een onvergetelijke dag.

De volgende dag had ik het zwaar, ik wist weer waarom ik mijn alcoholconsumptie op een wat lager pitje had gezet de afgelopen weken. In plaats van te niksen, had ik bedacht om eindelijk eens met het bord te gaan beginnen. In de eerste week had ik een logo voor het hostel gemaakt, deze wilde ik op het grote houten kabelwiel gaan bevestigen. Met hulp van Steve had ik de stukken hout gezaagd en ook de verf hadden we al ingekocht. Die dag heb ik swingend met mijn mp3 speler op staan schilderen, wat heerlijk om weer creatief bezig te zijn. De perfectionist in mij kwam al snel weer naar boven, want aan half werk heb ik niets. Alles moest perfect kloppen met het digitale logo. Als een ware Picasso heb ik alle verf staan mengen tot het de juiste kleur had. De letters heb ik één voor één opgemeten en uitgetekend. Het was weer eens meer werk dan ik had gepland, maar het resultaat mag er zijn! De borden waren af, nu het wiel nog. Dit was Steve zijn taak, het kabelwiel stond al weken in de regen en zag er dan ook niet meer uit. De klus werd dan ook met de dag minder leuk om te klaren. Hij moest eerst drogen, vervolgens helemaal geschuurd en daarna gecoat worden met olie. Succes Steve ;)

Tussen de klusjes door had ik ook tijd voor leuke uitstapjes. Zo heb ik een dagje met Lauren en Santa het eiland rond gescooterd en zijn we naar het strand gegaan. Weer een andere dag ben ik met Anita, Lauren en Sandrea naar Dash gegaan. Sandrea is ook weer zo een bijzonder mens dat ik heb mogen leren kennen. Ze is inmiddels 53, maar staat als een energieke dertiger in het leven. Ze komt uit Engeland, waar zij vroeg is getrouwd en een dochter heeft gekregen. Rond haar dertigste is ze gescheiden en heeft ze voor zichzelf gekozen. Ze is naar de kunstacademie gegaan en maakt nu onder andere kunst van het afval dat zij opraapt op stranden. Daarnaast is ze jarenlang Paaldans-instructrice geweest en heeft tientallen grote Burlesque shows op haar naam staan. Inmiddels is ze hiermee gestopt en reist nu – op advies van haar dochter – in haar eentje door Azië. (Terug naar de beach club) Dash is een overdreven luxe – alles is wit en zilver – beach club, waar je zo nu en dan gewoon zin in hebt. Als een stel Gooische vrouwen hebben we een paar flessen witte wijn in het zwembad leeggedronken. Anita ging er weer eens vandoor met de zoveelste donkere man, maar Ahmed kwam haar plaats innemen. Ahmed komt uit Sudan, maar woont in Kaapstad en is daar zijn eigen hostel gestart. Met z'n vieren hebben we ons die dag kostelijk vermaakt, een hoop gelachen en een idiote photoshoot gehouden met Ahmed zijn waterdichte telefoon. Eenmaal donker was het uit met de waterpret en hebben we ons volgepropt bij het beste Indiase restaurant van Langkawi. Wat een fantastische dag ook weer!

De dag was aangebroken, de dag dat mijn haar eraf ging. Dat wist ik 's morgens overigens nog niet, het was nogal impulsief. De reden van mijn keuze is een veelgestelde vraag, maar een heel goed antwoord heb ik er niet op. Het is iets dat ik al jaren een keertje heb willen doen. Het is vreemd genoeg al meerdere keren tegen mij gezegd, dat kaal mij goed zou staan. Persoonlijk vind ik dat een raar iets om tegen iemand te zeggen, maar dat terzijde. Santa draagt altijd een hoofddoek of een hippe vorm hiervan, maar wat velen niet weten is dat zij daaronder kaal is. Haar reden? Eigenlijk precies de mijne; het altijd al eens willen doen. Voor haar was het een stukje makkelijk, want niemand ziet het. Santa kwam die ochtend naar mij toe en vroeg of ik haar hoofd wilde scheren. Tuurlijk wilde ik dat! Eenmaal klaar zei ze plagend “Now it's your turn!” Ik reageerde anders dan ze had verwacht, ik zat er namelijk stiekem zelf al een te denken. Ik vertelde haar dat ik sowieso één keer in mijn leven mijn hele hoofd kaal wilde scheren. Daarnaast kamp ik al jaren met jeuk en haarverlies, niet erg comfortabel en dit maakt mij best onzeker. Ook het vochtige weer in Azië, de zoute zee en de felle zon, hebben mijn haar niet bepaald veel goeds gedaan. “If you don't do it now, you will never do it” Sante had gelijk. “Fuck it, do it” was mijn antwoord. Lachend heb ik mijn lange lokken op de grond zien vallen, wat een opluchting en het stond nog leuk ook. Ik verwachtte ontzettende spijt te gaan krijgen van mijn keuze, dat gevoel kwam echter niet. Ik had verwacht dat ik niet meer aantrekkelijk gevonden zou worden, maar niets was minder waar. Ik krijg steeds opnieuw complimenten van vreemden, mensen vinden het geweldig en ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld. Soms vergeet ik even dat ik kaal ben en probeer ik mijn hand door mijn haar te halen. Met het opzetten van een helm, grijp ik naar mijn staart om deze uit te doen. Ook de eerste keer douchen was gek, uit gewoonte knijp ik een flinke dot shampoo in m'n hand. “Oja, dit is nu een nutteloos product in mijn leven...” Douchen gaat nu ook veel sneller, vooral het afdrogen. Ook de wind over je hoofd voelt geweldig en ik heb mezelf de eerste week de hele tijd over m'n bol geaaid haha. Kortom, voor iedereen die het idee had dat ik ergens mee zat, dat ik depressief was of iets anders negatiefs doorging. Nope! Gewoon het zoveelste 'bucketlist dingetje' van mijn lijstje af kunnen strepen dit jaar ;)

Het einde van Langkawi kwam langzaam in zicht, de tijd was voorbij gevlogen. Ik zou de afgelopen weken gebruiken om Nieuw Zeeland te plannen, dat had ik natuurlijk weer eens versloft. Sterker nog, ik was helemaal niet bezig met Nieuw Zeeland. Het enige dat ik had gedaan was genieten van mijn tijd op het eiland. Iedere dag was er wel weer iets nieuws; de reclame shoot, pizza night, movie night, night market, strand, Dash, logo-bord, BBQ, etentjes, drankjes en noem maar op. Ik heb een top tijd gehad en heb dan ook alles behalve spijt dat ik die 'dingen regelen' steeds voor me uitschoof. Mijn laatste zaterdagavond zijn we met zijn alle uitgegaan. De avond begon met shots in het hostel en eindigde in de club. Ik ben geen club-mens, maar soms maak ik een uitzondering. Langkawi heeft welgeteld één club, waar altijd dezelfde mensen komen. Anita kende uiteraard iedereen en via haar kregen ook wij (de vrouwen) gratis drank. Goed geregeld. Het was weer 'zo een avond' en de volgende ochtend ben ik – tijdens de ochtend schoonmaak – een keertje blijven liggen. Om mij wat beter te voelen, besloot ik een stukje te gaan rijden. Dit resulteerde in een rit van twee uur, waarbij ik de route rond het hele eiland heb afgelegd. “Jeetje, wat ga ik dit missen...” dacht ik bij mezelf. Zowel het eiland als het scooter rijden. Mijn laatste dagen heb ik samen met Steve het logo-bord afgerond, een pakket met souvenirs en kleding naar het postkantoor gebracht en met lichtelijke tegenzin mijn tas weer ingepakt. Nog één weekje Kuala Lumpur en dan is het voorbij, dan is Azië gewoon verleden tijd, klaar. Ik kan het nog moeilijk geloven, een heel jaar... en het is gewoon voorbij nu. De tijd is zo snel gegaan, als ik er nu aan terugdenk. Maar jeetje, wát een tijd heb ik gehad. Iedere mogelijke emotie heb ik intens gevoeld en dan bedoel ik ook echt iedere emotie. In tegenstelling tot wat mensen vaak denken, is het echt niet alleen maar leuk. Naast intens geluk, blijdschap en liefde heb ik mij ook ontzettend bang en eenzaam gevoeld. Er waren genoeg dagen dat alles tegen zat of dat ik compleet alleen was. Er waren momenten dat ik ontzettend bang, onzeker of verdrietig was. Dat ik mezelf in de spiegel moest troosten om te zeggen dat het wel goed kwam, puur omdat er niemand anders was op dat moment. Gelukkig wegen deze momenten niet op tegen alle positieve dingen. Ik heb zo ontzettend veel bijzondere en mooie mensen ontmoet. Ik heb ontelbare prachtige plekken met eigen ogen mogen bewonderen en ben zo enorm gegroeid het afgelopen jaar. Een ervaring om nooit te vergeten.

Als aandenken aan deze tijd wilde ik graag een tatoeage laten zetten. Twee maanden geleden had ik al een afspraak gemaakt bij een tattooshop in Kuala Lumpur. Via Instagram kwam ik een artist tegen die ik bijzonder goed vond, pas daarna zag ik dat ze in Kuala Lumpur zat. Deze kans wilde ik dus niet laten schieten. Enkel op 12 Oktober had ze tijd, dan maar een paar dagen langer in de stad doorbrengen, dacht ik. Het idee was een kompas, verwerkt in een mandala. Het kompas wilde ik tussen mijn schouderbladen en staat voor; directie, hoop, bescherming en zekerheid. De Mandala vind ik gewoon mooi. Ik had haar wat ideeën laten zien, maar wist zelf niet zo goed hoe het er precies uit moest komen te zien. Ik besloot om het verder aan haar over te laten. Een gewaagde keuze voor iemand die zelf ontwerper is, maar mijn keuze voor haar bleek niet voor niets. Ik was opslag verliefd op haar eerste schets, dit was precies wat ik zelf niet op papier kreeg. Naast het kompas wilde ik de tekst: 'Gone with the wind' op de binnenkant van mijn bovenarm. Dit idee was gekomen in Sapa, Vietnam. Ik zat op de scooter en reed – zonder enkel idee van – een bestemming, gewoon maar wat rond. Dat vond ik heerlijk, gewoon rijden en je ziet wel waar je uitkomt. Ik dacht eraan een tatoeage te laten zetten aan het einde van mijn reis. Wat dit moest gaan worden, zou vanzelf komen dacht ik. Op dat moment speelde er een heel tof nummer op mijn mp3 speler. Ik had het nummer al vaker gehoord, maar vroeg mij dit keer af hoe die heette; 'Architects – Gone with the wind'. Ik moest lachen, want dat was precies hoe ik mij voelde. Precies hoe ik mij al maanden voelde. Ik had bij deze dus antwoord gekregen op mijn vraag. Ze heeft ze fantastisch gezet en ik ben er ontzettend blij mee. Hoofdstuk 1 is hiermee mooi afgesloten, op naar hoofdstuk 2: Nieuw Zeeland. Ik ben weer ouderwets zenuwachtig, een gevoel dat ik al een tijdje niet meer ervaren heb. Alles staat nog open, het enige dat ik heb is een ticket en mijn verblijf voor 3 nachten. Alles is zo onbekend, zo onzeker en oh zo vrij!

Toedeloe!