Koud, grijs en nat...

Om eens van de wekelijkse bus af te wijken wilde ik op de scooter van Hoi An naar Hue. Tussen deze twee plaatsen ligt namelijk de beroemde 'Hai Van Pass', benoemd tot de mooist kustlijn-weg van de wereld. Ik had een keertje geen vrienden gemaakt en zou de weg daarom in mijn eentje af gaan leggen. Hier had ik overigens prima vrede mee, gezien je toch niet echt kunt praten wanneer je op de scooter zit. Het universum vond het zielig denk ik en dus kreeg ik last-minute nog twee Nederlandse reismaatjes cadeau. Stiekem toch wel gezelliger dan in je eentje ;) Helaas zat het weer niet helemaal mee die dag en begon het te regenen op het moment dat we aan de pass begonnen. Gezien de oh zo mooie weg maar 20 km lang is, wilde we hem niet in de regen doorbrengen. We zijn snel een klein restaurantje ingevlucht aan de kant van de weg en besloten om maar even wat te gaan eten. De vrouw des huizes leek niet erg enthousiast met ons bezoek. Ongeïnteresseerd werd de bestelling opgenomen, terwijl ze ondertussen even met een wattenstaafje haar oren stond schoon te maken. Dit soort dingetjes gebeuren in Azië wel vaker, bepaalde sociale gewoontes die wij toch ietsje anders doen. Zo ligt het personeel bijvoorbeeld heel vaak te slapen in hostels, winkels of restaurants. De telefoon wordt altijd beantwoord, ongeacht of ze in gesprek zijn, een tour aan het geven zijn of je bestelling opnemen. En er wordt luid en ongegeneerd geslurpt, gesmakt en geroggeld.

Na een uurtje wachten was het inmiddels droog en kon ons Hai Van Pass avontuur beginnen. Wanneer er wordt gezegd dat iets 'de mooiste van de wereld' is, liggen de verwachtingen vrij hoog. Dit was hier een goed voorbeeld van. Begrijp me niet verkeerd, het was een hele mooie weg met uitzicht over de gehele kustlijn. Helaas kon je door de grauwe grijze lucht niet zo ver kijken, dit was ook de reden dat ik er niet zo ondersteboven van was denk ik. Daarnaast is de weg niet zo lang en rij je er binnen 40 minuten doorheen, op een tocht van 5 uur is dat toch jammer. Aan het einde van de dag kwamen we in Hue aan, ik had een 'homestay' geboekt, omdat ik de party hostels wel een beetje zat was. Ik kreeg direct een heel fijn en warm welkom van eigenaresse Kim en de andere reizigers. Ook kon ik direct aanschuiven aan het diner. De 'family diners' zijn inmiddels mijn favoriet geworden, heerlijk en onbeperkt eten met een gezellige familiesfeer. Kim sprak erg goed Engels en voor het eerst kon ik hierdoor een langer gesprek voeren met een local. Ze vertelde over haar leven, hoe zij is opgegroeid, hoe zwaar de vrouwen het hier nog steeds hebben, wat er werkelijk schuil gaat achter de eeuwige Vietnamese glimlach en dat het merendeel van de mensen hier alleen maar durven dromen over de 'American Dream'. De jaloezie naar onze levensstijl en afkomst is duidelijk voelbaar en ik begrijp goed waarom. Al vaak heb ik het zinnetje “You was born in right country, me was not so lucky” gehoord. Ik voel mij dan opgelaten of zelfs schuldig. Want eerlijk is eerlijk, ik zou voor geen goud willen ruilen met ze. Wanneer je dat allemaal hoort, besef je weer hoeveel geluk wij hebben in het Westen. We take it all for granted, maar dat is het absoluut niet. Het is goed om hier af en toe aan herinnerd te worden.

Tijdens mijn verblijf in Hue was de finale van de 'U23 Championship' tussen Vietnam en Oezbekistan. Voor ons niet erg belangrijk, maar hier een hele grote happening. Om Vietnam emotioneel bij te staan in deze grote wedstrijd, hebben we met de hele homestay 'Vietnam shirts' gekocht. Met elkaar hebben we de wedstrijd gekeken in een klein barretje dat vol zat met locals. De hele stad stond al op zijn kop voordat de wedstrijd begonnen was, nu maar hopen dat ze ook daadwerkelijk zouden winnen. Zodra Vietnam de bal afpakte of de bal ook maar over de middenlijn kwam, werd er geschreeuwd alsof er een doelpunt gemaakt werd. Dit was heel verwarrend en ik begon mij af te vragen wat er zou gebeuren wanneer er daadwerkelijk gescoord zou worden. Deze vraag werd beantwoord na een penalty, van gekheid wisten de mensen niet waar ze het zoeken moesten. Zoveel enthousiasme bij een voetbalwedstrijd heb ik in mijn leven niet eerder meegemaakt. Het werd 1 – 2 voor Vietnam, het verlies was overigens niet merkbaar. Nog uren na de wedstrijd werd er gefeest. Honderden scooters met vlaggen reden toeterend door de straten en het voelde alsof zij wereldkampioen waren geworden. Het deed er niet toe of ze tweede of eerste waren, het spelen van de finale was al winnen genoeg voor iedereen. Toch wel mooi om het op zo een manier te bekijken!

Een paar dagen later heb ik de bus gepakt naar 'Phong Nha'. Bij aankomst viel mij één ding op, het was er tering koud! Voor het eerst in 3 maanden heb ik het écht koud gehad. In het noorden van Vietnam is het momenteel gemiddeld 12-15 graden, dan merk je opeens hoe snel je went aan de warmte. Dat gaan nog 4 koude weken worden vrees ik. Ik was niet compleet onvoorbereid richting het Noorden gereisd en had in Hoi An een jas gekocht en in Hue een lange broek. De broek was nogal een uitdaging, gezien de maten hier een tikkeltje anders liggen dan in Europa. Zo heb ik hier bijvoorbeeld maat XXL, in plaats van S of M. Nadat broek nummer 10 in de grootste maat nog steeds te klein en te kort was, besloot ik maar een herenwinkel binnen te stappen. Ik werd eerst wat vreemd aangekeken, maar ze hielpen me maar al te graag. Met succes een zwarte strakke spijkerbroek gevonden van 'Doleg&Gbbaana' haha, je zou verwachten dat een naam overtypen niet al te ingewikkeld is.

Inmiddels woon ik ongeveer in deze outfit, gezien dit de enige warme kleding is die ik heb. Mijn aankoop was overigens goed getimed, Phong Nha is namelijk een park dat je het beste op de scooter kunt verkennen vanwege de super mooie wegen dwars door de natuur heen. Ondanks de kou en het natte weer, heb ik echt ontzettend genoten van het 3 dagen lang rond scooteren. Het is er zo ontzettend groen en het uitzicht verveeld simpelweg nooit. Het national park staat vooral bekend om zijn vele grotten. De grootste grot ter wereld bevind zich hier en is pas in 2009 ontdekt. Hij is 5 km lang, 150 meter breed en soms wel 200 meter hoog. De grot heeft een rivier en een eigen tropisch regenwoud, wat groeit door het zonlicht dat door de zinkgaten naar binnen schijnt. 'Please take my money now!' Tja, helaas is dit niet een grot die je zomaar even kunt bezoeken, er hangt een flink prijskaartje en lange wachtrij aan vast. Gelukkig is de 'mooiste grot ter wereld' hier wel gewoon te bezoeken, de 'Paradise Cave'. Aan deze titel is niets gelogen, want wauw!.. Wat onbeschrijflijk mooi! Een prachtig natuurlijk geschapen – 400 miljoen jaar oude! – kathedraal, met stalactieten en stalagmieten van soms wel 30 meter hoog. De kleuren, vormen en structuren lijken soms door kunstenaars gemaakt te zijn. Wat moet het bijzonder zijn geweest om deze plek te ontdekken. Samen met Percy – een jongen uit mijn dorm – heb ik hier anderhalf uur met open ogen rondgelopen. Wanneer het helemaal stil was hoorde je enkel het echoënde geluid van waterdruppels, die vanaf het plafond naar beneden vielen. Het bezoek aan deze grot was mijn absolute hoogtepunt deze dagen.

Nog iets heel grappigs dat je in Phong Nha kunt doen is de 'Duck Stop'. Ze hebben het voeren van eenden hier in een toeristische attractie om weten te toveren. Je krijgt een Vietnamese hoed op, de eenden weten dan precies wat er gaat gebeuren en rennen allemaal enthousiast naar het hek. Je krijgt vervolgens een bakje voer in je handen waarmee je moet schudden. Het idee is dan om op blote voeten rond te rennen met de eenden achter je aan. Zodra je stopt wordt je ingesloten en dan beginnen ze allemaal te kwaken en aan je te trekken. De man gooit dan eendenvoer tussen je voeten, waardoor je allemaal koude snavels en flippers voelt. Klinkt vrij idioot allemaal, maar het is echt fantastisch. Het enige dat ik kon, was lachen. De eenden lijken het ook geweldig te vinden, dus dat maakt het natuurlijk extra leuk.

Na Phong Nha, heb ik met Percy de nachtbus naar het kleine dorpje 'Tam Coc' gepakt. Voor het eerst een mega chille busreis gehad, omdat we de grote bedden op de achterbank hadden gedibst. Om 4 uur s'nachts werden we in het uitgestorven centrum van Tam Coc gedropt, dit was dan weer een minpuntje. Op dit late tijdstip, vreemd genoeg gewoon een kamer kunnen regelen in een homestay. Ik zag het alweer helemaal gebeuren, dat we nu uren in de kou moesten gaan zitten wachten. Ook hier was het weer grauw en koud, dit begon inmiddels wel een beetje te vervelen. Wanneer je aan Vietnam denkt, denk je niet aan de mogelijkheid van het bestaan van de 'wintertijd'. Weer iets geleerd... De homestay had ons uitgenodigd voor 'the big family diner'. Toen we die avond terug kwamen, stonden er welgeteld twee bordjes op tafel. Wij waren de enige twee gasten op dat moment, dat was de eerste keer dat je duidelijk kon merken dat het laagseizoen was. Op het laatste moment kwamen er nog twee Denen bij en werd het toch nog een klein, maar gezellig familie diner. De volgende dag zijn we met z'n vieren op de scooter naar Trang An gegaan, hier kon je een boottocht doen door allemaal kleine eilanden. We hadden geluk, het was voor het eerst sinds dagen mooi weer. Mijn lichaamstemperatuur en dus ook mijn humeur stegen met de minuut. De boottocht was geweldig! Door het laagseizoen was er bijna niemand, hiermee wordt het kou lijden dan weer gecompenseerd. De omgeving deed mij denken aan de film Avatar en voelde bijna onwerkelijk aan zo mooi. Tijdens de boottocht was er een stop op de filmset van Kong: Skull Island, het film-gevoel was dus terecht. Die dag hebben we goed gebruik gemaakt van de zon en de hele dag lekker rondgereden totdat hij onder ging en het weer koud werd.

Het koude weer werkte niet helemaal mee op mijn humeur. Overal waar ik kwam, was alles ingesteld op het buitenleven. Hierdoor kon je nergens fatsoenlijk binnen zitten. Na alleen maar kou lijden in zowel Phong Nha als Tam Coc, was ik er klaar mee. Ik had al een week dezelfde kleding aan, omdat ik niets anders had dat warm genoeg was. Ik had al 5 dagen niet gedoucht, omdat er enkel koud water uit de kraan kwam. En ik had continue hoofdpijn, omdat ik mezelf maar niet warm kreeg. Voor het eerst in 3 maanden, zat ik er écht even doorheen en bijna had ik een impulsieve vlucht naar Zuid Thailand geboekt. Ik had erg uitgekeken naar Hanoi, zodat ik eindelijk meer warme kleding kon kopen en mijn vieze stink kleren en mezelf fatsoenlijk kon gaan wassen. Ik had een leuk hostel uitgezocht met goede reviews, dacht ik... Eenmaal in het hostel aangekomen zag ik binnen 1 minuut dat dit niet mijn type hostel is. Massaal, sfeerloos en grauw, het leek wel een gevangenis. Gadverdamme, wat een kut hostel. Voor de eerste keer had ik dit gevoel bij een hostel en ik had al voor 4 nachten betaald. Na een opbeurend telefoontje met mijn vriendin Loes, kon ik weer een beetje genieten van het leven. Ik besloot om 1 nachtje te blijven, voordat ik impulsief weer met mijn tas de straat op rende. De volgende ochtend heb ik nog even het gratis ontbijt meegepakt, ook hier zat ik weer alleen in de kou op een of ander dakterras in 12 graden. Pfff, wegwezen hier! Na een hoop getwijfel toch maar weer een party hostel opgezocht, ik had even behoefte aan gezellige mensen. Dit was een goed keuze. Al snel had ik weer nieuwe vrienden gemaakt en trok mijn breakdown langzaam weg.

Mijn missie in Hanoi was: shoppen. Ik had een lijst gemaakt met dingen die ik wilde kopen. Om mij hier mentaal op voor te bereiden, ben ik eerst een 'egg coffee' gaan halen. Dat is zwarte koffie met gezoet opgeklopt eiwit. Hierdoor krijg je een dikke romige massa en het smaakt echt fantastisch. Ik ben helemaal geen koffiedrinker, maar in Vietnam wordt je dit wel. De koffie hier is zo ontzettend lekker, zo smaakvol en zoet. Ik heb er weer een nieuwe verslaving bij haha. Deze voorbereiding was nodig want deze stad is echt chaos. Overal toeterende scooters en schreeuwende mensen door de smalle overvolle straatjes. Ho Chi Minh was hier echt niets bij. Tientallen keren half aangereden, je wordt hardhandig opzij geduwd, er wordt tegen je geschreeuwd en erg vriendelijke vind ik ze hier niet. Na 2 uur had ik eindelijk een vest en een sjaal gevonden, dit was wel voldoende voor vandaag vond ik. Ironisch genoeg wordt het weer vanaf nu steeds beter en gaan de temperaturen omhoog. Laten we het hopen, want nog 4 weken kou lijden heb ik geen zin in. Ja ja...ik weet het. Ik mag echt alles behalve klagen, ik heb namelijk een fantastisch vooruitzicht. In maart staan de Filipijnen op de planning en daarna ga ik eindelijk naar Maleisisch Borneo :D Life is good!

Toedeloe!