Vietnom nom nom

Mijn nachtrust na oud en nieuw werd helaas grof verstoord door een inmiddels tweede voedselvergiftiging. Dit keer waren de 'fresh springrolls' de dooddoener. Nu was het hostel op Koh Rong ook niet het meest relaxte hostel om ziek te zijn. Misselijk en zwak heb ik mezelf het wiebelende stapelbed uit weten te krijgen, om vervolgens via de gammele houten trap met veel te grote treden naar beneden te klimmen. Daarna door een verlaten bar met glibberige houten bier vloer, om uiteindelijk bij de ranzige – nog niet schoongemaakte – wc's aan te komen. Deze bootcamp-achtige route heb ik die nacht een keer of 4 afgelegd, de 5e keer was ik het zat en heb ik maar over de reling van de eerste verdieping gespuugd. Meer dan water was het inmiddels namelijk toch niet meer ;) De volgende dag zou ik met de ferry boot en de bus weer terug gaan naar Kampot. Hoe ik mijn tas en mezelf in 30 graden naar de pier heb gekregen is een wonder, maar ik was er en viel als een blok in slaap op de boot. De bus viel gelukkig mee en reed zowaar een keertje door waardoor ik om 15.00 uur alweer in Kampot was. Een goedkope dorm, of dure privé kamer? Fuck it, ik heb een privé kamer geboekt met tweepersoonsbed en eigen badkamer. Wat een luxe! Om het plaatje dan maar af te maken heb ik mezelf die avond decadent mee uit eten genomen, wat helaas verstoord werd door een Fransman die bij me kwam zitten. Hij vroeg of ik ook alleen was en samen wilde eten, omdat hij alleen eten zo vervelend vond. Naja, ehm ja prima. Totdat hij hele verhalen in het half Engels/Frans begon over Bitcoins en aandelen. Ik viel letterlijk in slaap en wenste dat hij nou eindelijk die laatste vork met eten in zijn mond zou stoppen, zodat ik lekker naar mijn kamer kon. “Want to go for a drink somewhere?”, “Ehm, no” Die avond ben ik heerlijk in slaap gevallen, luisterend naar de verhalen van een andere man. David Attenborough die hypnotiserend vertelt over lichtgevend plankton op de bodem van de oceaan.

Na een dag goed uitrusten was het tijd voor mijn volgende bestemming: Vietnam! Phu Quoc Island om precies te zijn. Hier zou ik Iris en Annelies weer ontmoeten. We waren inmiddels een teamlid rijker, want Anna (vriendin van Iris) kwam Iris een aantal weken vergezellen. Nu zijn 'reisdagen' niet mijn favoriete dagen, dat is inmiddels wel duidelijk. Ook deze dag was er weer zo eentje; je staat keurig netjes om 10.00 uur met je tas klaar op de bus te wachten, die uiteraard weer een half uur te laat komt. De beloofde VIP bus, is een uit elkaar vallende minivan, waarvan de stoelen allen los zitten of scheef staan. De airco is zoals altijd kapot en dus zit je 2 uur ongemakkelijk als een blik sardientjes tegen elkaar aangeplakt. Een uur later dan gepland staan we eindelijk bij de grens om het visum te controleren, maar ook dit duurt weer anderhalf uur. Hierdoor missen we bijna de ferryboot naar het eiland en had ik dus bijna een nacht voor jan lul betaald. Gestrest en geïrriteerd loop ik de boot binnen en word aangenaam verrast door de luxe; heerlijke stoelen, aangename temperatuur, een gratis flesje water en rustgevende muziek. Ik hoor mezelf denken “Wat zit je nou toch te zeiken Malou”. Tijdens de reis naar het eiland en mijn hostel weer wat interessante mensen gesproken, waardoor de opvolgende 2,5 uur voorbij vlogen. Gezien de rest van de groep al op het eiland was, heb ik hen blindelings gevolgd met het boeken van hetzelfde hostel. Geen idee wat ik moest verwachten, maar dit had ik in ieder geval niet verwacht. Super schoon, heel modern, goede douches en echt fantastische bedden! Daar wordt een mens blij van. Ik heb snel mijn spullen neergegooid, mij omgekleed en ben naar het strand gegaan waar de rest al zat. We hadden elkaar 5 dagen niet gezien, maar het voelde veel langer. De gespreksstof in het kippenhok was dus weer voldoende aangevuld.

Hier en daar had ik vaag iets gehoord over een of ander dance festival op het eiland. Nu was het hostel blijkbaar de 'festivaltent' waar iedereen sliep en ik werd dan ook heel raar aangekeken toen ik zei “So... what's this festival?” Het bleek om een 10-daags Russisch techno festival te gaan, genaamd 'Epizode' met ongeveer de grootste namen uit het genre. “Oh, cool! Is it expensive?” Ehm tja, 210 dollar voor alle dagen (wat een prima prijs is trouwens) of 70 dollar per dag. Het verschil tussen 10 dagen of 1 dag was niet zo logisch en gezien ik maar 1 dag wilde gaan, had ik het alweer snel uit mijn hoofd gezet. Die avond zouden we het rustig aan doen, inmiddels weet ik dat je zoiets beter niet kunt zeggen. Want al snel zaten we met een gezellig groepje aan het bier en kwamen de drankspelletjes tevoorschijn. Een paar uur later kwam er een jongen naar mij toe en vroeg of ik een 10-daags festivalbandje voor het festival wilde overkopen voor 25 dollar. “Yeah sure!” 15 min later zat ik in de taxi met 4 vreemden op weg naar het festival. Dit soort onverwachte dingen en impulsieve acties, blijven het leukste aan reizen vind ik. De manier waarop er werd gesproken over het festival, klonk alsof het om minstens 5.000 man ging. Die laatste 0 kun je eraf halen, want het was vooral een gezellig en knus strandfeest met hele toffe decoraties en laserlampen. Het festival was inmiddels al 5 dagen bezig en dus halverwege, hierdoor was deze avond niet zo boeiend qua DJ's en was het ook niet echt druk. Die avond ben ik dan ook niet lang gebleven, gezien ik nog moe was van de reis. Heel gek, je doet geen reet op reisdagen, maar je bent altijd helemaal kapot aan het einde van zo een dag.

Mijn 'rustige avondje' eindigde dus om 4 uur 's nachts en toen kwam ik er pas achter hoe ontzettend fijn de bedden waren. Een soort bedstee idee met verduisterende gordijnen, plus een zacht matras met een goed kussen. Hierdoor werd uitslapen opeens wel heel makkelijk, ik heb het dus voor elkaar gekregen om het 11.00 uur ontbijt te missen. Uitslapen doe ik zelden op reis en dit was dus uitzonderlijk lang. Het probleem met uitslapen is dat je er alleen maar lui van wordt, de volgende dag heb ik dus niets meer gedaan dan chillen bij het zwembad. Die avond zou ik met een Duitse jongen (Timm) weer een kijkje gaan nemen bij het festival. Helemaal fris en fruitig dit keer. Toen het poortje niet open ging, wist ik genoeg. Het was ook eigenlijk te mooi om waard te zijn. De 25 dollar was opeens wel een hoop geld voor 2 uurtjes festival die avond daarvoor... We hebben nog geprobeerd over het hek te klimmen, maar het was wel erg Russisch beveiligd allemaal. Teleurgesteld ben ik weer naar het hostel gegaan. De jongen die mij het festivalbandje verkocht heeft, heb ik natuurlijk niet meer gezien. De volgende dag ben ik met Timm op de scooter het eiland gaan verkennen, hij vond het lullig dat ik opgelicht was en zei dat ik zijn bandje gratis mocht hebben, omdat hij eerder weg ging dan het festival eindigde. Nu kon ik toch nog gaan! 3 avonden later was namelijk 'DE' avond van het festival, waar iedereen op zat te wachten. Nu heb ik er geen verstand van en vertrouwde er dus maar op dat dit inderdaad zo was.

Het eiland zelf was op Google wel een stukje mooier dan in het echt. De witte stranden, blauwe zee en de prachtige groene natuur, waren in werkelijkheid; vervuilde overvolle stranden, troebel zeewater met plastic en bossen zonder hike trails. Wanneer je dit accepteert, kun je je hier trouwens prima vermaken. De week op het eiland bestond daardoor voornamelijk uit; feesten, uitslapen, op het strand liggen, zwemmen en scooter rijden. Nu ben ik niet bepaald het type dat dagen lang niets kan doen en heb het na 2 dagen wel weer gezien. Gelukkig zijn Iris, Annelies en Anna ook zo en hebben we ons gehele verblijf scooters gehuurd om het eiland rond te rijden. Het hebben van een scooter is op Phu Quoc trouwens wel nodig, het eiland is vrij groot en alles ligt redelijk ver uit elkaar. Daarnaast is het gewoon heel erg leuk en zal het mij waarschijnlijk nooit gaan vervelen. We hadden wat dingetjes opgezocht en kwamen erachter dat het eiland niet zo heel erg veel te bieden heeft. Wel heeft het eiland een hele donkere geschiedenis, het eiland is namelijk één van de befaamde 'Devil’s Islands' op de wereld. Phu Quoc was ooit een gevreesd gevangeniseiland, waar tijdens de Vietnam oorlog gevangenen op de meest afschuwelijke manieren gemarteld werden in de 'Coconut Tree Prison'. Deze gevangenis is nu als museum te bezoeken en door middel van levensgrote poppen worden de martelingen visueel getoond.

Ondanks dat het overduidelijk poppen zijn, geeft het wel een extra luguber tintje aan het bezoek. Het is zo moeilijk voor te stellen dat duizenden mensen deze afschuwelijke dingen hebben moeten ondergaan... Om niet geheel depressief in bed te duiken zijn we die avond naar de nightmarket gegaan om spullen te kijken en een ijsje te halen. Ze maken hier van die hele toffe ijsjes op een bevroren plaat. Een soort room wordt op de plaat gegoten en vers fruit wordt hierdoor heen geprakt. Wanneer alles fijn gemalen is, wordt het uitgespreid als een plakkaat en worden er rolletjes van gemaakt. Niet alleen leuk om te zien, maar ook super lekker!

De volgende dag zouden we het National Park in het noorden van het eiland bezoeken, na een uur rijden bleek dat we er al doorheen gereden waren en je het park zelf dus niet echt in kon. Oh oke, ehm naja op Google Maps zagen we iets over een 'Floating Village', dat klonk interessant. Na een half uur rijden over een wat afgelegen en hobbelige modderweg, kwamen we inderdaad aan bij een drijvend dorpje. Aangenaam verrast door het feit dat dit geen teleurstelling was, liepen we over de houten constructies. Met behulp van bamboe, golfplaten en houten planken van palmbomen, hebben de inwoners hier een knus dorpje op zee weten te bouwen. Het deed mij een beetje denken aan de film Waterworld; heel pauper en basic, maar wel ontzettend creatief. Daarna was het tijd voor een duik. Het water bij het dorpje werd geloof ik ook als riool gebruikt en het zag er naar uit dat je bij aanraking al herpes op zou lopen. Een stuk verderop zijn we op een klein strandje 'gestrand' ;) Waar we eindelijk werden beloont met het beloofde witte zand en helder blauwe water. Wat het strand extra tof maakte, waren de honderden fel rood/oranje gekleurde zeesterren die overal te zien waren. Het was bijna moeilijk om er niet op te gaan staan in het water. Na een beetje chillen gingen we weer door, want er zou nog ergens een waterval zijn. Natuurlijk geen rekening gehouden met het droog seizoen, stonden we een ruim uur later bij een opgedroogde waterval. Wel grappig dat ze hier gewoon geld (maar 50 cent hoor) voor vragen en je niet vertellen dat er niets te zien is.

De volgende dag was DE dag. Om energie te sparen voor de nacht, heb ik die dag zo min mogelijk geprobeerd uit te voeren. Dat is wat mij betreft moeilijker dan het klinkt. Op dit soort dagen ga ik dan allemaal kleine dingen doen die ik al heel lang moet doen, waardoor ik alsnog gemiddeld 10 km loop op een dag. Na nog een flinke powernap in de avond en wat biertjes was ik er klaar voor. Heel onverantwoordelijk ben ik op de scooter naar het festival gereden, want ik haat wachten op taxi's (sorry mam). Het feestje was al aardig gaande en al snel was ik helemaal in de techno sfeer. De muziek werd alsmaar beter en voor ik het wist heb ik staan dansen tot zonsopgang. Midden in de nacht heb je niet helemaal door waar je bent, totdat de zon op komt en je de zee en palmbomen weer ziet. Dan besef je opeens weer dat je op een eiland staat, dat is toch wel heel bijzonder. Het Nederlandse meisje (Claudia) waar ik de halve nacht mee heb staan dansen had 's morgens een goed idee, “Laten we gaan zwemmen!” Ik vond het best en heb toen netjes mijn kleding op een hoopje gelegd, Claudia niet, die stormde met haar hele hebben en houwen het water in. “Oh shit! Nu heb ik natte schoenen!” Ik lachte haar uit, maar misschien had ik dit ook moeten doen. Na een uur in het water te hebben gedanst, lagen mijn halve voeten open van de schelpen... oeps. Ach ja, het was het meer dan waard. Goede muziek, super leuke mensen, zon, zee, strand, wat een heerlijk feestje weer! Die dag heb ik afscheid genomen van Iris en Annelies, ik stond er dus weer alleen voor. Best wel vreemd na zoveel weken samen reizen, ik vond het gewoon weer een beetje eng.

Na een goede nachtrust was het tijd voor mijn volgende bestemming; Ho Chi Minh! De dag begon vroeg, want om 7 uur werd ik opgehaald bij het hostel. Van minivan, naar bus en van bus naar Ferry, het was weer zo een dag. Mijn stemming is geloof ik op mijn gezicht af te lezen, want ik werd weer eens overal afgesnauwd. “Sit down!” “Wait here!” “You go now!”, ja ja, rustig maar... Eenmaal in de daadwerkelijke bus werd ik weer vrolijk, het was een sleeping bus met bedden. Chill! Ook had ik goed gezelschap naast mij zitten en dus vlogen de volgende 8 uur voorbij. Om 19.00 uur 's avonds kwam ik eindelijk aan in Ho Chi Minh. Man, man, man, wat een drukte! Overal waar je keek reden scooters. Op elke scooter zaten minstens twee mensen, soms drie of soms wel vier. Alles kris-kras en toeterend door elkaar. Hier moest ik even aan wennen, maar na een paar dagen merk je dat het best gemoedelijk gaat en er is weinig agressie naar elkaar. Toeteren in Azië heeft ook een andere betekenis dan wij gewend zijn. Waar wij het zien als 'KIJK UIT IDIOOT!!!', wordt het hier gebruikt als 'ik rij hier, mag ik misschien passeren?'. Het moment dat ik de bus uitstapte botste ik per ongeluk tegen iemand aan; “Malou?”. “Huh? Hé Freek!” Een jongen van de groep mensen waar ik in Thailand 2 weken mee opgetrokken had. We moesten beiden even bijkomen van deze onverwachte ontmoeting en besloten om samen wat te gaan eten. Wederom zo een heerlijk onverwacht reizigers dingetje, het is soms echt bizar hoe vaak je dezelfde mensen tegenkomt.

De volgende dag begon prima met het gratis ontbijt dat verrassend goed was. Daarna ben ik naar het 'War Remnants Museum' gegaan. Wederom een wat heftig uitstapje, maar wel indrukwekkend en eigenlijk essentieel in Vietnam. Honderden foto's van soldaten, explosies en slachtoffers. Vooral de kinderslachtoffers van 'Agent Orange' zijn mij bijgebleven. Het chemische middel dat gebruikt werd om het land te vernietigen, met duizenden misvormde kinderen na de oorlog als gevolg... Het was weer tijd voor iets leuks, Freek vertelde mij de avond daarvoor over 'The Heineken Experience' in de Bitexco tower. Een groot gebouw met uitzicht over de stad, waar Heineken 2 etages van bezit. Op de etages krijg je een korte rondleiding en wordt verteld over de geschiedenis van het merk. Ondanks dat het bier niet mijn favoriet is, kan ik dit als Nederlander natuurlijk niet overslaan. Het begon met het tappen van je eigen biertje op 1 van de vele taps, daarna begon de tour. Het was heel leuk en creatief gedaan, alles was interactief en bewoog. Eerst een stukje geschiedenis, daarna de smaak en daarna kregen we een VR bril op en kon je de levensweg van een bierflesje in de fabriek ervaren. Hierna werden we naar een kamer geleid met allemaal spelletjes en een uitgebreide interactieve DJ tafel, 3x raden waar ik mij 15 minuten mee vermaakt heb ;) De tour eindigde weer in een bar waar je nog 2 gratis biertjes + een flesje water kon halen, hier heb ik mij prima vermaakt met twee 'Aussies'. Als cadeautje kreeg je nog een biertje met je naam erop, dit alles voor maar 8 euro!

De volgende dag begon weer op tijd, tijdens het ontbijt raakte ik aan de praat met een Canadese jongen (Adam) en al snel besloten we die dag samen op pad te gaan. Hij had iets gelezen over de 'Botanical Gardens & Zoo', klonk goed! Eenmaal aangekomen waren we iets minder enthousiast; de dieren zaten onder bijzonder slechte omstandigheden in veel te kleine hokken en de Botanical Garden bestond uit hier en daar wat bloemen en planten tussen de hokken in. We waren het er beiden over eens dat het War Remnants Museum een aangenamer bezoek was. Ik merkte dat Adam en ik veel overeenkomsten hadden, dus de rest van de dag bestond vooral uit door de stad lopen en gesprekken over van alles en nog wat. Die avond zijn we met een groepje naar de 'Streetfood Market' gegaan, bij deze naam stel ik mij kleine en vooral goedkope marktkraampjes voor. Echter was het meer te vergelijken met de Markthal in Rotterdam en was het alles behalve goedkoop (voor Vietnamese begrippen natuurlijk). Die avond kwam ik mijn drie Engelse vrienden uit Phu Quoc weer tegen in de bar van het hostel. Hier ben ik de volgende dag mee naar de Cu Chi Tunnels gegaan, een meer dan 250 km lang tunnelnetwerk. De tunnels werden gebruikt tijdens de oorlog, hier verscholen de Vietnamezen zich en zo konden ze ontsnappen naar onder andere Cambodja. De tunnels zijn erg nauw en zaten vol met; opslagruimtes, wapenfabrieken en boobytraps. Er was één tunnel wijder gemaakt, zodat toeristen hier doorheen konden kruipen. Mocht je claustrofobisch zijn? Dan is dit geen pretje kan ik je vertellen.

De dag daarna had ik een speciale missie, ik moest namelijk nodig naar de kapper. Dit klinkt eenvoudiger dan het is, Aziaten hebben namelijk allemaal extreem stijl en dik haar. Het knippen van krullen of slag is vrij snel te verprutsen en dus was ik opzoek naar een kapper met Westerse achtergrond. Na wat research op internet had ik een Zweedse kapper gevonden met zijn eigen salon in een luxe 5 sterren hotel. Toen ik zonder afspraak binnen liep, werd ik als VIP behandeld. De man zelf was er niet. Toen ik zei dat ik specifiek voor hem kwam, werd hij gebeld en binnen 30 minuten stond hij voor mijn neus. In die 30 minuten werd mijn haar gewassen en kreeg ik een massage, er stond verse thee klaar met een koekje en iedereen was ontzettend vriendelijk. De Zweedse man had allemaal prijzen gewonnen en het zou dus een duur bezoekje worden had ik mezelf verteld. Hij nam de tijd en wist heel goed wat hij deed en het resultaat mag er zijn! Na afloop kreeg ik de gevreesde rekening voor mijn neus; 600.000 Dong (22 euro), haha heerlijk!

Ho Chi Minh heeft een plekje in mijn hart, maar het was weer tijd om door te gaan. Het kleine bergstadje 'Da Lat' lag op de route en van velen had ik gehoord dat het zeker de moeite waard was. Ik ben een luie reiziger en doe zelf maar weinig research, je krijgt zo ontzettend veel tips van mensen dat je eigenlijk gek bent als je er zelf zoveel tijd in gaat stoppen. Zo ook voor mijn verblijf; “OMG! Go to The Dalat Family Hostel!” Oke oke, rustig maar. Daar was niets aan gelogen, na een relaxte busrit van 6 uurtjes kon ik om 17.00 uur gelijk aanschuiven bij het gezamenlijke avond diner. Iedere avond werd er voor iedereen heerlijk gekookt en voor nog geen 2 euro kon je zoveel eten als je wilde. Het bekende familielid en de eigenaresse van het hostel 'Momma' was prettig gestoord en had een hart van goud. Zij zorgde voor een echte familie sfeer, waardoor eventuele heimwee onder backpackers direct genezen werd. Ze stond verder vooral bekend om haar eigen gebrouwen sterke drank, haar veelvuldig drankgebruik en haar banana pancakes with condensed milk <3 Geloof mij, lekkerder ga je ze niet krijgen. Het hostel was verder alles behalve luxe of schoon, maar dat interesseert niemand. Ook Adam – die een dag eerder was vertrokken – was weer in dit hostel. De volgende dag hebben we samen scooters gehuurd en zijn we naar 'The Crazy House' gereden. De naam doet hier echt eer aan de locatie, wat een fantastisch bouwwerk! Uitleggen is lastig, maar overal fantasierijke huisjes, trappen, tunnels en schilderingen van planten en dieren. Het idee van de ontwerpster (Dr. Dang Viet Nga) was om de mens weer terug te brengen naar de natuur en om hier respectvoller mee om te gaan, in plaats van het te vernietigen. Dit verhaal klonk mij bekend; Gaudi had deze zelfde visie in zijn kunstwerken. Het huis werd op internet ook wel beschreven als: Gaudi and Tolkien taking acid together. Dat is inderdaad een hele goede omschrijving. Toen we dachten alles gezien te hebben, vond Adam nog een kleine geheime doorgang. Deze leidde naar mijn favoriete kamer van het huis; de onderwaterwereld balzaal. Het kind in mij kwam helemaal tot leven <3

Na anderhalf uur ronddwalen was het weer tijd voor de realiteit, wetend dat het hoogtepunt van die dag helaas voorbij was. De waterval was onze volgende stop, bij aankomst werd gelijk al duidelijk wat voor soort attractie dit was. Tientallen tourbussen, groepen Chinezen met selfie-sticks en souvenirkraampjes bevonden zich bij de ingang. Naja vooruit, het is maar 1 euro. Eenmaal bij de waterval was er naar mijn idee weinig bijzonders te zien. Het ging om een relatief kleine waterval met relatief veel mensen er omheen. Toen zag ik een trappetje naar beneden waar niemand leek te lopen, het was een trap langs de rivier waar het water in uitkwam. Het liep tussen de rotsen door en met overal prachtige planten en bloemen. Waarom liep hier niemand? Dit was vele malen beter dan de waterval zelf. Gelukkig maar, toch nog waar voor je geld ;) Hier zelfs mijn eerste wilde slang gespot! Na een heerlijke 1 euro lunch (dit land is zo ongelooflijk goedkoop!), hadden we nog 2 uur over voordat de scooters terug moesten zijn. Er was op 7 km rijden nog een Pagode wat wel mooi scheen te zijn, de 'Linh Phuoc Pagoda' om precies te zijn. Zonder verwachting op de scooter gestapt, tempels vervelen mij eerlijk gezegd al een beetje. Deze was tof! Een groot mozaïek werk van torens met draken, leeuwen en goden. Er was heel creatief gebruik gemaakt van oude kopjes, borden en bierflesjes. Niet zoals ik mijn huis in zou richten, maar zeker erg mooi gemaakt. Om deze dag gepast af te sluiten zijn we die avond met een groepje naar de 'Maze Bar' gegaan. De naam zegt het al; doolhof bar. Toen ik dacht dat het hoogtepunt al geweest was, had ik het mis. Achteraf dezelfde ontwerpster als The Crazy House en dat is duidelijk zichtbaar. Ik kan met zekerheid zeggen dat dit de allervetste bar van Vietnam is. Een waar doolhof aan gangen, trappen, tunnels, kamers en weer dezelfde onderwaterwereld in de kelder <3 Ik ben oprecht verdwaald geraakt en er lijkt totaal geen logica te zitten in het gebouw. De lichten veranderen continue waardoor elke ruimte er steeds anders uitziet. Hier moet je niet dronken worden, dan vind je wellicht de uitgang nooit meer terug ;)

De volgende dag heb ik met een Australisch stel de 'Lang Biang' berg beklommen, het hoogste punt van Da Lat en omstreken. Bij aankomst werden we begroet door een... zebra?! Oh wacht, het is een wit paard met strepen erop geverfd. Het duurde even een paar seconde voordat we dit zagen en we waren dus veel te enthousiast aan het schreeuwen, waarom hier een zebra loopt. Ik weet nog steeds niet waarom ze het paard geschilderd hebben, maar het dier leek het niet erg te vinden. De hike begon langzaam en lichtelijk oninteressant. Na een uur veranderde het landschap van naaldbomen naar jungle en begon het pas echt. Een ware klim van een uur, stijl omhoog door de dichtbeboste jungle. Buiten adem en zeiknat van het zweet was ik als eerste boven, ook als enige boven. Het was bewolkt, maar ondanks de wolken was het uitzicht geweldig. Er kwamen later nog 3 mensen naar boven, hiermee hebben we gezellig van het uitzicht genoten en energie gespaard voor de terugweg. Die avond was ik kapot en lag ik om 9 uur in bed, dit gebeurd steeds vaker kan ik je vertellen. Het feesten en gezellig doen gaat oprecht vervelen, ik merk dat ik het veel belangrijker vind om overdag van alles te doen en zien. Ik geniet er ook oprecht van om de volgende ochtend fris en fruitig toe te kijken, hoe alle feestende mensen het zwaar hebben en de spijt van het gezicht is af te lezen. Dat is het moment dat ik denk; Oja, dit is de reden dat ik vroeg naar bed ging. Je hebt overduidelijk twee soorten backpackers; de feestbeesten, die enkel het nachtleven meemaken en overdag lamlendig in bed liggen. Of de cultuursnuivers, die de gehele dag op pad zijn om de omgeving te verkennen en af en toe een feestje meepakken.

De volgende dag waren er nog geen plannen gemaakt en besloten Adam en ik met het Australische stel mee te gaan naar de 'Pongour Waterfall', dat was geen verkeerde keuze. De weg ernaar toe was niet de meest makkelijke, dit is dan ook de reden dat de waterval niet zo druk bezocht wordt. Het eerste uur waren het gewone geasfalteerde wegen, daarna werd het ons moeilijker gemaakt met hobbelige zandwegen met veel stenen. Om geld te sparen, deelden Adam en ik een scooter. Bij iedere hobbel of steen voelde het daardoor alsof de scooter het begaf. We stuitte toen op een klein probleempje, want in de middle of nowhere was de tank (bijna) leeg. Half wachtend tot wanneer de scooter het zou begeven, reden we voorzichtig het zandpad af. Het was gelukt om bij de waterval aan te komen, de terugweg was een probleem voor later. Toen ik schreeuwde tegen de twee andere dat onze tank leeg was, reageerde een vreemde met “I got some petrol in a bottle if you want it”. De redder in nood! Dat probleem was ook weer opgelost. Eenmaal bij de waterval werden we niet teleurgesteld; een super mooie waterval zonder toeristen! Dat maakt het dan toch iets meer speciaal. Het kind in mij kwam weer eens naar boven en ik wilde perse op de grote rots voor de waterval zitten. “You're gonna fall!” Werd er in koor geroepen. Bijna geheel in het water gevallen is het toch gelukt om droog over te komen en nogmaals; de terugweg was een probleem voor later. We hebben een uurtje bij de waterval rondgehangen; het vallende water bekijken, van rots naar rots springen en ieder deed een poging tot het natekenen van de waterval. Wat een heerlijke relaxte dagbesteding.

De volgende dag was helaas alweer mijn laatste dag in Da Lat en had ik één missie; het vinden van superlijm. Dit klinkt niet zo moeilijk, maar hier hebben ze geen winkels als: Hema, Karwei en Gamma. De zool van mijn pas 3 maanden oude Nikes was namelijk gescheurd en ik vond dat dit nog prima gemaakt kon worden. Met een Vietnamese vertaling van superlijm ben ik de straat op gegaan en had eerlijk gezegd géén idee waar ik moest zoeken. Er liep een Vietnamese man naar mij toe, hij vroeg of hij mij kon helpen. Ik zag er hoogstwaarschijnlijk net zo verdwaald uit als ik mij voelde. “I'm looking for super glue” “I will help you!” Binnen nog geen 3 minuten kwam hij aanzetten met een tube '1 second glue', exact wat ik zocht! “Thank you! How much do I owe you?” “Your thank you is enough, have a nice day!” En hij liep weg. Verbaasd bleef ik staan en riep hem nog een keertje dankjewel na. Soms zijn de mensen hier bijna onnodig vriendelijk haha. Die zelfde middag zou ik met de nachtbus naar Hoi An gaan, ik zag er een beetje tegenop gezien het om een rit van 13 uur zou gaan. Om niet ieder uur te moeten plassen, heb ik mezelf die dag maar een beetje uitgedroogd. Een uurtje later dan gepland, reed de bus weg. Dit uur moest geloof ik ingehaald worden, want met een noodgang en maar 1 toilet stop is de bus naar Hoi An geracet. Het heet een slaapbus, maar echt slapen lukt niet zo best. Luid toeterend en stuiterend over de hobbelige wegen, is niet zo bevorderend voor een goede nachtrust. Om 7 uur 's morgens waren we er en stapte ik als een halve zombie de bus uit. Hier werden we meteen agressief benaderd door taxichauffeurs en voor ik het wist zat ik weer achterop een motor. Op de plaats van bestemming heb ik nog ruzie staan maken over de prijs (die belachelijk veel was). Ik heb de prijs gehalveerd weten te krijgen, waarna hij boos weg reed. Wat een lekker begin van de dag weer. Na een warme douch, goed ontbijt en het zien van bekenden (Adam, Danielle) van het vorige hostel was ik weer vrolijk. We besloten een rondje door het stadje te lopen en naar het strand te gaan. Ik vond Hoi An gelijk leuk, knusse gezellige straatjes en overal weer lekker eten. Het eten in Vietnam is goddelijk! De 6 kilo die ik tijdens het reizen kwijt ben geraakt, zitten er inmiddels wel weer aan. Mijn 'Banh Mi' verslaving is daar onder andere de boosdoener van. Een Banh Mi is een witte pistolet met groenten, vlees en kruiden. Heel simpel, maar zo lekker! Toen ik mijn zoveelste Banh Mi weer eens naar binnen propte, moest Adam heel hard lachen “You only eat and eat and eat, it's crazy!” Echt, dit land is niet goed voor mijn lijn. Het kost geen drol en alles is lekker.

In het kader van iets sportiefs doen, heb ik de volgende dag met Adam en Danielle de 'Marble Mountains' beklommen. Echt bergen zijn het niet te noemen, eerder 5 rotsen die midden in de stad neergegooid lijken te zijn. De rotsen zijn vernoemd naar de 5 natuurelementen: water, vuur, hout, metaal en aarde, dit verklaard meteen de naam. Alleen 'water' kun je beklimmen; tempels, pagodes, grotten, beelden, trappen, tuinen en uitkijkpunten over de stad. Weer zo een fantasiewereld waar je binnenstapt! Nieuwsgierig lopen we alle paden en trappetjes af, benieuwd wat er zich om de hoek weer zou bevinden. Na een paar uurtjes ronddwalen zaten we allen voldaan weer in de bus terug. Die avond zijn we naar de nightmarket gegaan om de gekleurde lampionnen te bekijken. Hoi An is namelijk vooral bekend vanwege zijn duizenden gekleurden lampionnen die de straten sieren in het oude centrum. De kleuren zorgen voor een geweldige sfeer en het maakt de stad erg fotogeniek. Naast de duizenden gekleurde lampionnen, is Hoi An ook bekend vanwege de vele kleermakers. Voor een drol en drie knikkers kun je hier volledig op maat gemaakte kleding laten maken. Hier moest ik natuurlijk gebruik van maken en heb op internet een ontwerp van een leren jas gevonden. Het uitzoeken van de materialen en jezelf op laten meten is al heel leuk. Adam had zich 2 pakken aan laten smeren, Danielle 2 jurken en ik (bijna) 2 jassen. Ja ja, verkopen kunnen ze hier wel. Binnen 24 uur was alles klaar en het zag er fantastisch uit. Hier en daar moesten er wat dingen aangepast worden, maar ik verbaasde mij over de snelheid en kwaliteit. Voor 150 euro had ik een volledig op maat gemaakte lederen jas inclusief alle aanpassingen. Plak hier in Nederland maar een 0 achter.

Naast kleding laten maken, kun je hier ook heel goed shoppen. Een perfecte plek om souvenirs en cadeautjes te kopen. Het heeft wel even geduurd voordat ik op mijn gemak kon shoppen in Azië, het gaat er hier namelijk een beetje agressief aan toe. Zodra je een winkel binnen stapt, rent de verkoopster naar je toe; “You buy something?!” “What you looking for?” “We have many color!” “I can make discount for you, is no problem”. Zijn de zinnen die elkaar in rap tempo opvolgen het gehele verblijf in de winkel. Daarnaast lopen ze de hele tijd in nog geen meter afstand achter je aan. Heel irritant. Kijken doe je hier ook écht met je ogen, want zodra je één ding aanraakt heeft ze het al bijna voor je ingepakt en is ze al aan het onderhandelen over de prijs. Vervolgens ben je dan weer 3 minuten bezig met uitleggen dat je het niet wilt hebben, de prijs zakt dan minstens 3 keer en beter dan dit ga je het nergens anders krijgen. De beste manier is het gewoon negeren en af en toe lachen, laat ze maar lekker kletsen en een half uur naast je staan terwijl jij langzaam de spulletjes observeert. 3 uur later en 8 kilo zwaarder liep ik tevreden met twee grote tassen het centrum uit. Ik had mezelf niet ingehouden en alles gekocht wat ik leuk vond. De twee tassen heb ik direct afgegeven bij de kledingmaker, zij zou dit samen met mijn jas naar Nederland sturen. Nu maar hopen dat alles aankomt ;)

Toedeloe!