“Same Same, but different”

Als derde land was Cambodja aan de beurt. Vanuit Don Det hebben we een (veel te dure) boot/busrit naar Siem Reap gepakt. De ochtend begon al vroeg, zodat we om 8 uur de boot konden halen naar het vaste land. Om er daar vervolgens achter te komen, dat de bus pas om 10 uur zou vertrekken en we dus een boot later hadden kunnen nemen. “Potje kaarten dan maar weer?” Eenmaal in de bus stonden we na 20 minuten al bij de grens en moesten we het visum regelen. Ze weten hier altijd overal een business van te maken, want voor maar 4 dollar zouden zij alles voor je regelen. Hier waren we al voor gewaarschuwd, dus liepen we snel door. Het was even een gedoe, maar een uurtje later waren we alle drie een paspoort sticker en stempel rijker. Terug bij de bus bleek dat we een andere bus zouden krijgen, dit duurde natuurlijk weer anderhalf uur omdat we moesten wachten op de 'paspoorten service' die vele malen sneller beloofde te zijn. Daar was de bus! De airco was defect, waardoor het 35/40 graden was. Ook waren er te weinig stoelen voor iedereen, dus moesten er mensen in het gangpad zitten. Na een uurtje rijden stond de bus opeens stil, we moesten er allemaal uit omdat de bus kapot was. Er zou een nieuwe bus komen binnen 15 minuten. Na anderhalf uur kwamen er 2 rammelende minivans de hoek om, hier moesten alle 36 mensen in... Wonderbaarlijk genoeg lukte dit en zaten we met 18 man op elkaar gepropt in een minivan. Om 10 uur s'avonds (5 uur later dan gepland), kwamen we strontchagrijnig aan in Siem Reap. De dag werd gelukkig al snel vergeten na; de allerliefste TukTuk chauffeur, een mega chill hostel met zwembad en een super lekkere pizza!

Het eerste dat mij opviel aan Cambodja, is dat het een stuk moderner en veel meer verwesterd is dan Laos. De mensen spreken hier goed Engels en ze zijn ook een stuk aantrekkelijker. Ook kun je hier goed Westers eten krijgen, in plaats van die probeersels die je soms in Laos kreeg. De fastfoodketens hebben Cambodja helaas ook gevonden en dus is de grote gele M weer duidelijk aanwezig in de hoofdstraten. Verder lijkt het allemaal wel veel op elkaar; TukTuks, overal eettentjes, veel afval op straat en de welbekende geur van uitlaatgassen waar je ook loopt. Ik merk dat ik landen ga vergelijken en de verschillen opzoek of bedenk wat mijn favoriet is tot nu toe. Thailand heeft echt super lekker eten, maar Laos is weer heel ongerept en heeft prachtige landschappen. Cambodja heeft een hele interessante geschiedenis en ze spreken er het beste Engels. Daarnaast spelen de mensen die je er ontmoet ook een grote rol, dus tot nu toe geen echte favoriet gevonden.

De eerste twee dagen in Siem Reap stonden in het teken van; chillen bij het zwembad, rondslenteren door de stad, lekker eten, ijskoffie drinken en Iris haar verjaardag. Tijdens het zoveelste potje kaarten, werden we onderbroken door een Nederlandse jongen, Julius (Pino) die mee wilde doen. Het klikte meteen en die avond is hij meteen meegegaan om Iris haar verjaardag te vieren. Omdat het hostel een beetje dood was, gingen we om half 12 opzoek naar iets levendigers. We kwamen terecht bij een soort 'Geordie Shore' gehalte party hostel. Toen ik de barman vroeg of hij iets speciaals kon doen om 12 uur, gebeurde er iets dat ik niet verwacht had. Er was namelijk nog iemand jarig, een local die in het hostel had gewerkt. Hij vond het super leuk en Iris kreeg daardoor allemaal gratis shotjes en taart! Wij moesten helaas gewoon betalen ;)

Gezien het met Pino meteen al klikte, was hij de opvolgende vijf dagen 'part of the gang'. Op dag drie zijn we met z'n vieren naar het beroemde 'Ankor Wat' gegaan. Om half 4 ging de wekker, zodat we de zonsopgang bij de hoofdtempel konden zien. Je zou denken dat er maar weinig mensen zo gek zijn dat te doen, niets is minder waar want om 5 uur stonden er al duizenden mensen voor de vijver van de hoofdtempel. De zonsopgang was erg mooi, maar niet zo spectaculair als op de foto's. Nu verschilt dit natuurlijk ook per zonsopgang. We hadden die dag een privé TukTuk, die ons naar alle hotspots van Ankor Wat zou rijden. Ik dacht in eerste instantie; wat een onzin, dat kun je toch wel lopen? Hetzelfde dacht ik over de 1,3,5,7 dagen ticket. Ik had eerlijk gezegd geen idee dat het zo ontzettend groot is, laat staan dat 1 dag niet voldoende zou zijn. Toch kun je veel zien in een dag, zeker de bekende dingen zoals; de boeddha hoofden, de ruïnes met ingegroeide bomen en de hoofdtempel. Ik vond het heel indrukwekkend en super mooi om te zien, het is wel écht een 'must-see' als je naar Cambodja gaat. Het is wel jammer dat het zo ontzettend toeristisch is, gelukkig is het groot genoeg waardoor je er niet zoveel last van hebt. Maar ook hier hebben wij weer kunnen genieten van de dagelijkse dosis Chinezen met hun vreemde selfie-trekjes. We werden er een beetje melig van, het houden van rare photoshoots (#stayhydrated) was hiervan het resultaat.

De volgende dag zijn we met z'n vieren naar de hoofdstad; Phnom Penh gegaan. De stad zelf is niet heel boeiend, een zoveelste stad eigenlijk. Wat wel heel indrukwekkend is, zijn de Killing Fields en de Tual Sleng (S21) Gevangenis. Voor wie de geschiedenis van Cambodja niet kent: Tussen 1975 en 1979 is ¼ van de bevolking op gruwelijke wijze gemarteld en afgemaakt door de eigen regering (De Rode Khmer). Alle mensen die een 'gevaar' vormden voor de toekomstvisie van de Rode Khmer werden vermoord. Leraren, dokters of gewoon mensen met een bril, iedereen die geleerd was of er zo uitzag werd als een bedreiging gezien. Om wraak van familieleden te voorkomen, werd ook gelijk de hele familie gedood. Er zijn honderden 'Killing Fields' gevonden door het hele land; massagraven waar de mensen vermoord en begraven werden. Tijdens de audio tour door de 'Killing Fields' in Phnom Penh, hoor je wat er allemaal gebeurd is op deze plek. Ik keek met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel naar de – met armbandjes en kettinkjes behangen – boom, die destijds werd gebruikt om baby's voor de ogen van de moeder tegen dood te slaan... Een heftige twee uur later, moest ik even bijkomen van alle vreselijke dingen die ik gehoord had. Als volgende was de gevangenis aan de beurt, ook hier hebben we weer een audio tour gedaan. Het gebouw diende ooit als school, maar werd tussen 1975 en 1979 gebruikt als gevangenis en martelcentrum. Ongeveer 20.000 mensen hebben hier in deze 4 jaar opgesloten gezeten en werden gemarteld om bekentenissen af te leggen die zij niet gedaan hadden. Na 6 weken lang, 3 keer per dag gemarteld te worden, zou ik ook zeggen dat ik een spion was voor Amerika... Met pijn in mijn hart liep ik langs de kleine barre cellen en keek ik naar de kettingen en opgedroogd bloed op de grond. Terwijl ik langs alle honderden foto's van de gevangenen liep en ze stuk voor stuk aankeek, hoorde ik de verhalen van de maar 7 overlevenden...

Op de laatste dag hebben we afscheid genomen van Pino en zijn we met z'n drieën verder gegaan naar Kampot. Een klein maar gezellig stadje langs de rivier. Van verschillende mensen kregen we de tip om naar het 'Arcadia Waterpark' te gaan, een bamboehut-hostel aan een rivier met een eigen waterpark. Zoals vele weten vind ik waterparken echt fantastisch, dus dat klonk als een goed plan. Echt een waterpark kun je het overigens niet noemen, maar wel heel erg leuk; een touw, glijbaan, vlot en een 'blob' zijn er te vinden. Al snel had ik veel te enthousiast twee grote gasten gevraagd of zij mij wilden lanceren op de blob. Na een lancering van – wat voelde als – 5 meter, kwam ik nogal lomp op het water terecht met een grote blauwe plek als gevolg. Het touw dan maar, deze was leuk! Als Jane heb ik minstens 5 keer aan het touw geslingerd. Nadat ik wat moed bij elkaar had verzameld, was de glijbaan aan de beurt. Deze zag er pijnlijk uit, dat was hij achteraf ook. Door de hoeveelheid adrenaline voelde ik dit later pas, met een schaafwond op mijn ruggenwervel als souvenir. Ondanks de pijn, was dit het zeker waard! De dag hebben we afgesloten met bier drinken op het vlot tot de zon onder ging.

Die avond zijn we naar een ander hostel gegaan, Arcadia was leuk maar nogal basic. Omdat het bestaat uit bamboehutten met enkel koud water, hadden we geen zin om langer dan nodig te blijven. De volgende dag hebben we scooters gehuurd en zijn we naar het 'Bokor National Park' gegaan. Een berg met de restanten van het oude Franse dorpje 'Bokor', dat in 1940 verlaten werd. Het dorpje was vooral bekend vanwege zijn 'spookachtige casino', echter toen wij daar aankwamen waren ze bezig met het renoveren ervan en was er helaas weinig spookachtigs aan. Omdat er in Kampot niet veel bijzonders gebeurd en je vooral in de omgeving moet zijn, hebben we de scooters nog een dagje verlengd en zijn we de dag erna naar de 'Pepper Plantation' gereden. Dit klinkt niet heel bijzonder, maar het was super interessant! Na een mooi, maar zanderig weggetje kwamen we – nogal stoffig – aan bij de plantage. Hier werden we hartelijk verwelkomt en kregen we een gratis tour door de plantage, met een uitgebreide uitleg over hoe zij de peper groeien en verwerken. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat; rode, groene en witte peper allemaal van dezelfde plant komt, enkel de verwerking maakt het verschil. Hierna zijn we doorgereden naar het badplaatsje 'Kep', deze staat bekend om zijn grote en vooral verse vismarkt. Hier werd ik even afgezet met een 3 dollar vis, die hoogstwaarschijnlijk normaal voor 50 cent verkocht wordt. Hij was gelukkig wel erg lekker. Toen we daarna over het strand liepen, stuitte we op een sportevenement en hebben we kunnen genieten van een aantal bokswedstrijden tussen locals. Gevolgd door weer een heerlijke zonsondergang <3

De volgende dag was het kerst, de dag begon met een keertje lekker uitslapen. Want ondanks dat je niets hoeft en alles mag, ben je iedere dag vroeg wakker en zit de dag van begin tot het eind helemaal volgepland. 'Ontbijttijd' was wel echt voorbij, dan maar brunchen. “Dat is lekker voordelig, want dat zijn gewoon twee maaltijden in één” zei Iris. Alleen niet als je twee keer besteld natuurlijk. Het tentje waar we zaten had namelijk zo ontzettend lekker eten dat we er hebberig van werden. Toen we klaar waren, begon het helaas te regenen en dit hield de rest van de dag aan. Wat een grap... Kerst in een warm land, regent het alsnog. In het hostel was er een dikke brunch-party gaande bij de Rooftop bar, iedereen dronken met een kerstmuts op. Wij hadden de memo geloof ik gemist over dit kerstfeest en ons dus niet ingeschreven... Op zich niet heel dramatisch, want het was koud, winderig en de regen waaide onder het dak door naar binnen. Beneden hebben we ons eigen feestje maar gehouden met kaartspelletjes en Gin-Tonics. “We kunnen morgen wel meedoen” zei Iris. “Op tweede Kerstdag zal er ook wel iets te doen zijn”. Zwaar teleurgesteld, toen ik haar vertelde dat tweede Kerstdag iets Nederlands is en dit hier niet bestaat. De volgende dag was het voor ons dus nog steeds Kerst. Helaas zat ook vandaag het weer niet echt mee en regende het nu nog harder. Op creatieve wijze hebben we daarom een minibioscoop opgezet; matras op de grond, kussens tegen de muur en mijn laptop op een stoel. Met onze ingeslagen snacks zaten we knusjes op de grond en hebben we een cheesy kerstfilm gekeken (Arhur's Chrismas). Aan het einde van de dag waren we allemaal lui en 'no way!' dat we naar buiten zouden gaan om te eten. “Pizza bestellen en nog een film kijken?” Jaaaaaaa! Een prima tweede Kerstdag als je het mij vraagt ;)

Na alle regen waren we wel weer toe aan wat zon, het tropische eiland Koh Rong Sanloem stond op de planning. Gezien alles al volgeboekt zat vanwege Oud&Nieuw, hadden we enkel de keuze om naar het party hostel; Mad Monkey te gaan. Helemaal niet erg, alleen zit Mad Monkey nogal afgesloten van de rest vanwege hun eigen privé baai op het eiland. Er zat dan ook niets anders op dan; zuipen. De eerste avond was super gezellig; stomme dronken spelletjes doen, idiote dansjes en om 12 uur met z'n alle in de zee staan, opzoek naar lichtgevend plankton. De volgende ochtend hebben we in de hangmatten in zee gelegen, maar na een uur waren we al verveeld. Annelies had ergens vernomen dat er een 'geheime' route was naar het hoofdstrand van het eiland. “Waar wachten we nog op!?” De avonturier in mij stond alweer veel te enthousiast naast haar hangmat. Na een kleine drie kwartier door de jungle stonden we op het andere strand. Het was hier super mooi en overal lagen van die iconische grote schelpen op het strand. Ik moest mij inhouden ze niet allemaal mee te nemen. Die avond leek op de voorgaande avond; dezelfde mensen, dezelfde muziek en dezelfde spelletjes. Ik heb mij overigens gewoon weer kostelijk vermaakt; vooral tijdens 'Twister' met z'n vieren, wat echt voor geen meter gaat. Ook dit keer eindigde de avond in zee, opzoek naar plankton. Helaas stapte iets te enthousiaste Iris in een zee-egel en was Annelies een half uur aan het opereren om het kreng eruit te krijgen. De volgende dag zijn we weer naar de andere kant gelopen, hier kwamen we onze twee Belgische vrienden tegen waar we zojuist afscheid van hadden genomen bij het hostel. Zij hadden (expres) de vroege boot gemist om nog een middagje te chillen op het strand. Ik heb mij echt kapot gelachen met deze twee gasten de voorgaande avonden, het was die dag op het strand dan ook extra gezellig. Die avond hebben we ons als oma's gedragen, geen drank en op tijd naar bed. Leuk hoor al die drank en gezelligheid, maar het houdt een keertje op. Daarnaast moesten we onze energie sparen voor Oudjaarsdag.

Iris en Annelies gingen de volgende dag naar Ho Chi Minh in Vietnam, om daar het nieuwe jaar te vieren. Ik had andere plannen, want met Oud&nieuw wilde ik graag groots uitpakken; ergens op een tropisch eiland, de hele nacht door feesten om de volgende ochtend een nieuwjaarsduik te nemen. Dat had ik voor mezelf bedacht. Koh Rong Sanloem was helaas wat saai, maar laat Koh Rong nu net precies zijn wat ik zocht; een party eiland met een heldere blauwe zee, witte stranden en overal palmbomen <3 Gezien meerdere mensen deze visie van een goede jaarafsluiting delen, was alles twee weken van te voren al helemaal volgeboekt. Hier werd ik dan toch wel een beetje nerveus van. Ik vind het geen probleem om op het strand te slapen, maar wil wel graag ergens mijn backpack veilig dumpen. Ik hoorde van mensen dat er nog wel kamers zijn die niet online staan, je moet dus snel zijn op de dag zelf. Vanaf Koh Rong Sanloem heb ik de eerste boot naar Koh Rong gepakt, om mijn kans op een bed te vergroten. Uiteraard duurde dit weer langer dan gepland en was ik pas om 2 uur op het eiland. Er werd al snel zichtbaar wie er wel en wie er vooral géén kamer had geboekt. Als een groep vrouwen bij een shoe sale rende iedereen de boot af om de hostels af te gaan, inclusief ik dus. Alles zat inderdaad echt vol of je moest 50 Dollar per nacht betalen. Na 10 keer steeds “no sorry, full” te horen, begon ik wel een beetje bang te worden. Het dragen van een 12 kilo backpack, door het zand met 32 graden hielp niet erg mee. Met weinig hoop liep ik hostel nummer 11 binnen, om vervolgens zelf al in te vullen dat ze waarschijnlijk vol zitten. Er was nog 1 bed vrij in een dorm voor 5 Dollar. “Yes, I'll take it!” schreeuwde ik. De vrouw was verbaasd en vroeg of ik het bed misschien eerst wilde zien, ehm ja waarom niet. Ik was namelijk beland in het grootste party hostel van Koh Rong; de muziek stond keihard en ging pas om 3 uur 's nachts uit, de kamers bestonden uit houten schotten in een soort houten schuur en het was er super smerig. Ook liep de riolering langs het hostel, waardoor alles naar rotte eieren rook. Maar het kon mij allemaal niets schelen, mijn tas had een slaapplek! De eerste nacht was inderdaad wel heftig, ik wilde vroeg gaan slapen voor oudjaarsdag, maar werd steeds wakker door de keiharde muziek en schreeuwende mensen. Dan moest ik uiteraard weer naar de wc toe en de enige manier om daar te komen was door de bar zelf heen. In mijn pyjama en blote voeten probeerde ik mij door alle dronken mensen heen te wurmen, terwijl ik half uitgleed over de met zand en bier besmeurde vloer.

De volgende dag wilde ik het rustig aan doen om energie te sparen voor de avond. Dit mislukte natuurlijk weer een beetje, omdat ik had bedacht om naar het andere strand te lopen door de jungle heen. 'Long Beach' zou namelijk een super mooi wit strand zijn waar vrijwel niemand zit. Na een vermoeiende 3 kwartier van flink klimmen en klauteren over de rotsen, kwam ik uitgeput en bezweet op het strand aan. Het was er prachtig! Precies zoals op de plaatjes op Google. Heb je ooit in je eentje in een verlaten helderblauwe baai gezwommen op een tropisch eiland? Ik nu wel!

Die avond was het tijd voor 'The Party of the Year'. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, enkel dat het een feestje op het strand was. De avond begon in het hostel zelf. Iedereen ging al snel los met shotjes en drankspelletjes, ik was zowaar een keer verstandig en ging nog even een uurtje naar bed. Om geen herhaling van mijn gestolen spullen in Maleisië te krijgen; nam ik enkel het hoognodige mee. Al snel had ik weer nieuwe vrienden gemaakt in de bar van het hostel, om vervolgens samen mee naar het feest te lopen. Het feest was boven verwachting, het was super mooi versiert met allemaal black-light artwork en ze draaiden mijn favoriete dance muziek (Psy-Trance). Ik heb de hele nacht staan praten en dansen met mensen uit de hele wereld, de tijd vloog voorbij. Toen de ochtend aanbrak en de zon op kwam, waren er al heel veel mensen weg. Dat was eigenlijk mijn favoriete moment van het feest. De zee, het strand met palmbomen, goede muziek en dansende mensen om mij heen. Wat een fantastisch begin van 2018, wat hoogstwaarschijnlijk het beste jaar van mijn leven zal worden. Om half 9 kon ik niet meer en had ik ontzettende honger. Ik had een hele gezellige Australiër ontmoet, waar ik een ontbijt mee ben gaan scoren. Tijdens het eten vertelde ik hem over mijn plan voor de nieuwjaarsduik en dat het een traditie is in Nederland. Hij vond het geweldig en samen hebben we na het ontbijt een uur in de zee gedobberd. Om 1 uur kwam ik dan eindelijk een keertje bij mijn bed aan. Het feestje was nog altijd gaande in het hostel, maar dit keer sliep ik er zonder problemen doorheen ;)

Toedeloe!